Public Enemy is misschien wel de meest legendarische hiphopgroep ooit. De mannen lopen inmiddels tegen de 50, maar toeren nog steeds de hele wereld rond. In maar liefst vier Nederlandse zalen deze keer, te beginnen met WATT in Rotterdam.
Public Enemy is misschien wel de meest legendarische hiphopgroep ooit. De mannen lopen inmiddels tegen de 50, maar toeren nog steeds de hele wereld rond. In maar liefst vier Nederlandse zalen deze keer, te beginnen met WATT in Rotterdam.
Steeds meer legendarische hiphop acts toeren in navolging van hun jongere collega’s uitvoerig in Europa. Tot voor een paar jaar geleden teerden dertigers op hun nostalgie, nu is het geen enkel probleem meer om acts als KRS-One, EPMD, of Public Enemy live te bekijken. Dit komt niet omdat die groepen ineens dachten: ‘laten we die trouwe Europese fans eens tegemoetkomen’, maar heeft alles te maken met het feit dat er met platenverkoop nog maar weinig wordt verdiend. P.E. heeft altijd veel getoerd en is de afgelopen week in maar liefst 4 Nederlandse zalen te zien, waaronder WATT.
Nadat Concrete (samen met D-Son) met zijn maatschappijkritische teksten het publiek heeft opgewarmd duurt het nog even voordat P.E. hun opwachting maakt. De overgang is vrij rommelig; op zeker moment valt de muziek zeker een kwartier uit. Niet echt een beste beurt van de organisatie dus. Dan komen langzaam maar zeker alle bandleden gevolgd door Flavor Flav het podium op. Als Chuck D het podium opkomt, vertelt hij het publiek dat P.E. vanavond hun meesterwerk It takes a nation of millions to hold us back in zijn geheel zal uitvoeren. Deze aankondiging wordt met enthousiasme begroet. Tracks als Prophets of rage en Terminator X to the edge of panic zal je immers niet vaak in een reguliere P.E.-show zien.
Alle tracks passeren inderdaad de revue met als hoogtepunt de snoeiharde tracks Bring the noise, Night of the living baseheads en Rebel without a pause. De band vult de instrumental hier goed aan. Soms haalt de band echter de angel uit rauwe tracks als Black steel in the hour of chaos door het volledig over nemen van de instrumental. Juist de prachtige Isaac Hayes-pianosample maakt dat nummer zo geweldig, terwijl de band alleen de groove neerzet. Na een uurtje is het hele album uitgevoerd en vraagt Chuck of ze moeten stoppen vanwege een ‘curfew.’ Het publiek vindt van niet, dus gaan de heren nog zeker een uur door met klassiekers als Fight the power, Can’t truss it en Welcome to the terrordome.
Zoals Chuck zelf aangeeft tijdens het concert: Public Enemy geeft je een echte show, niet een miezerig half uurtje. Daarin schuilt echter ook een gevaar. Hoe langer een show duurt, hoe groter de kans dat dit ten koste gaat van de dynamiek. Dit was dan ook enigszins het geval na 1,5 uur. Maar dan nog toonde P.E. aan nog steeds een ijzersterke live-act te zijn met een schat aan legendarische tracks.
Fixtures:
Entree: €29,50
Bier: €2,00
Garderobe: €1,–
Geluid: redelijk, soms wel erg schel
Hoogtepunt: Night of the living baseheads
Dieptepunt: geen
WC: 20 cent
Fotograferen: beperkt, alleen de eerste drie nummers
Bezoekers: niet helemaal vol, ongeveer 800
Cijfer: 7,5