Met Alchemist achter de knoppen is er geen vuiltje aan de lucht. De stoffige drums en goed gevonden samples zijn weer volop aanwezig, net als de nonchalante flow en het vaak monotone stemgeluid van Prodigy, die zoals gewoonlijk zijn lyrics vol geweld, drugs en geld op de luisteraar afvuurt.
Het album start met LMDKV waarop Prodigy met een langzamere, meer intense flow komt dan dat we de laatste tijd van hem hebben gehoord, over een simpele pianomelodie en een harde drumpartij. De toon is gezet.
Het daaropvolgende Give Em Hell is een banger van jewelste en doet denken aan de tracks die P en Alc op Prodigy’s soloalbum H.N.I.C. hadden, maar dan energieker en met een hedendaags geluid. Prodigy komt rijmend niet door op het niveau dat hij in die tijd neerzette, maar wordt ook niet overschaduwd door de beat. Prima in balans, en dat geldt ook voor de rest van de plaat.
Uitschieter is Death Sentence, waarop Roc Marciano een couplet mag verzorgen. De beat bevat een hypnotiserende, synth-achtige fluitsample en trekt meteen de aandacht. Bijna altijd als Roc Marciano en Prodigy samen op een track zijn te horen, is het resultaat goed. Deze track vormt geen uitzondering op die regel.
Waar het merendeel van het album duistere beats bevat, is er ook plaats voor wat luchtigs. Alchemist zorgt op Y.N.T. voor een laid back geluid waarop Odd Future-member Domo Genesis (die eerder ook een tape met Alc uitbracht) langskomt om samen met Prodigy autoritjes (inclusief vrouwen op de achterbank) te beschrijven. Dat klinkt fout, maar het zorgt voor een aangenaam moment van rust halverwege het album.
Uptempo beats? Ook dat kan Alchemist, zo bewijst hij op R.I.P., waarop Raekwon de sterkste verse aflevert (naast P en Havoc). De gitaarsolo aan het einde is dope gevonden. Een ander muzikaal hoogtepunt is de verrassende beatswitch in Bible Paper. Als je halverwege de track zit te peinzen of het nog toffer kan, beantwoordt Alc die vraag met een volmondig ja: een futuristische synthesizer en een Aziatisch klinkende fluitsample doen het werk. Eerste single Dough Pildin bevat een goede vocal sample die goed combineert met luchtige synthesizers en softe drums. Een ideale fundering voor Prodigy om zijn verrichtingen op de straten van New York te benoemen en uit te leggen hoe hij zijn stacks hoog houdt.
Albert Einstein is een meer dan geslaagd vervolgproject op Return Of The Mac geworden, sterker nog: het is beter dan zijn voorganger. Prodigy weet de luisteraar (ondanks dat hij wat is afgezwakt in kracht en hongerigheid sinds de hoogtijdagen van Mobb Deep) nog steeds te boeien met zijn nonchalante rapstijl vol agressiviteit, zijn monotone flow en zijn rauwe topics. Producer Alchemist bewijst andermaal genoeg dope beats in huis te hebben om een heel album mee te vullen. Na vorig jaar zijn eigen soundscape-plaat Russian Roulette, een plaat met Action Bronson, een EP en album met Gangrene, een EP met Domo Genesis en dit jaar nog een plaat met Durag Dynasty, is de man nog altijd erg productief. Dit jaar staat er nog een EP met Willie The Kid en een album met Evidence (als Step Brothers) in de planning. Fans van Alc hebben in elk geval niks te klagen deze tijden.
Tracklist:
01. Intro
02. LMDKV
03. Give Em Hell
04. Stay Dope
05. Curb Ya Dog
06. Death Sentence (feat. Roc Marciano)
07. Bear Meat
08. Y.N.T. (feat. Domo Genesis)
09. R.I.P. (feat. Havoc & Raekwon)
10. Dough Pildin
11. Confessions
12. Bible Paper (feat. Alchemist)
13. The One (feat. Action Bronson)
14. Breeze
15. Raw Forever
16. Say My Name
