Pete Rock & CL Smooth in de Melkweg tijdens Flatground 2004: voldoen ze aan de hoge verwachtingen? Lees verder en je komt erachter…
“It’s time to dip dap dip/ you might break your hip…” Jawel, het was eindelijk zover: Pete Rock & CL Smooth kwamen ons landje vereren met een optreden. CL zei “It’s been 10 years since we were here”, wat zou kunnen impliceren dat ze al eerder in Nederland zijn geweest. maar dan zou ik het ZEKER niet gemist hebben, dus die kans acht ik klein. Hij doelde waarschijnlijk op de tijd tussen “The Main Ingredient” en nu. En werd ons lange wachten beloond met een dope show? Stay tuned…
Eerst was het de beurt aan Skiggy Rapz om het publiek op te warmen. En hij kwijtte zich zeker van zijn taak, ondanks het feit dat het publiek nogal ongeduldig was en met hun hoofd al bij Pete & CL zaten. Skiggy is een prima live MC, en bewees dit eens te meer. Het geluid (van de beats) was niet optimaal waardoor het geheel soms een beetje vlak klonk, maar ja: geluidsmannen blijven het moeilijk vinden om een goede mix van beats en rapvocalen te maken, zo blijkt telkens weer. Verder nog props aan Skiggy’s homie Master Surreal, die hem op een aantal tracks assisteerde en aantoonde een ervaren performer (boek hem ook eens in de Randstad!) en talentvolle MC te zijn.
Toen was het zover: host Maximus Prime kondigde de mannen aan waar iedereen op had gewacht: Pete Rock & CL Smooth. CL is op tracks een kalme MC en live was hij dit ook, zonder te verzanden in saaiheid, gelukkig. Raptechnisch is de man een onderschat, er zijn maar weinig rappers met zo’n beheerste, smoothe en soulvolle delivery. Eigenlijk is alleen Q-Tip enigszins vergelijkbaar… CL’s lovesongs komen ook altijd oprecht over i.p.v. gelikt: nummers als “Take you there” en “Lots of Lovin” zijn gewoon the shit, ook live! De absentie van een back up rapper was niet echt een probleem, aangezien C over een uitstekende breath control beschikt. Wat trouwens wel een grappig contrast met zijn smooth delivery was, was zijn constant stoere gezichtsuitdrukking, die enigszins aan Ice Cube, (die zich toch wel 180 graden aan de andere kant van het rapspectrum bevindt!), deed denken.
Pete Rock is niet echt een geweldige live DJ, moeten we helaas vaststellen. Geen scratches van onze Soul Brother no. 1, en ook geen backspins of iets dergelijks. Pete beperkte zich tot het inzetten van de nummers en het daar voorafgaand draaien van de funk/soul/jazz bronnen van die nummers, wat voor rare groove liefhebbers als ondergetekende smullen geblazen was. Als iemand me kan vertellen wat de song is waarvan Pete “Straighten it out” heeft gesampled, graag, want ik kreeg er echt ontzettend kippevel van toen PR dit juweeltje draaide!
De meegebrachte instrumentals waren helaas niet altijd meer van afdoende kwaliteit, hetgeen resulteerde in het tot 4 keer toe overslaan van nummers. Dit was al een minpuntje, maar het feit dat CL Smooth de stiltes die hieruit voortkwamen niet opving viel me, van een veteraan als hij, tegen. Uiteindelijk werd de stilte opgevangen door 2 solo-tracks van Pete, waarvoor hij achter de draaitafels vandaan kroop: “Soul Brother no 1.” en “The Creator.” Dit ging Pete niet echt goed af helaas, maar het zij hem, als extreem dope producer, vergeven ;-).
De show dreigde toen even in te zakken, maar werd gered door het inzetten van de al eerder genoemde klassieker “Straighten it out” (plus intro!!!). Dope tracks als ?In the house", “For Pete?s Sake” en “One in a million” passeerden ook allemaal de revue, waardoor het publiek constant tevreden bleef springen en meerappen. Maar, er was natuurlijk 1 nummer waar iedereen op zat te wachten, dat zeldzame hoogtepunt in de hiphopgeschiedenis, dat nummer dat zo veel emoties wereldwijd losmaakt vanwege de absurd briljante beat en prachtige introspectieve tekst. Jawel mensen, “T.R.O.Y.” (They Reminisce Over You), opgedragen aan de tijdens een tragisch ongeluk omgekomen danser van Heavy D (Pete’s neef), genaamd Trouble T-Roy. Pete zette de intro in, het magische nummer “Today” van Tom Scott. Na ongeveer een minuut van deze 70’s classic kwam de saxofoon-riff langs en wat toen gebeurde was echt onbeschrijflijk. Alle 1000 mensen in de Melkweg zongen de saxofoon-melodie mee, in afwachting van Pete & CL’s beste nummer. Dit ritueel ging zeker wel 2 minuten door, hetgeen zorgde voor een emotioneel geladen sfeer, menig aanwezige tot tranen toe roerend. Toen was het zover: “They Reminisce Over You” werd ingezet. De Melkweg ontplofte letterlijk van vreugde, waardoor Pete na de intro de plaat terug draaide en opnieuw inzette. Wederom ontplofte de Melkweg en ik kan absoluut vaststellen dat de aanwezigen getuige waren van een klassiek moment in de Nederlandse Hiphopgeschiedenis. Zoveel love voor een nummer en voor een crew zie je zelden. De enige keer dat er een vergelijkbare explosie was, was een aantal jaren geleden in Paradiso, toen Pharoahe Monche “Simon Says” rockte. Maar dat is natuurlijk een adrenalinestoot van een nummer, waardoor je dat wel kon verwachten. “T.R.O.Y.” is een wonderschone song, dat maakt deze explosie des te memorabeler. Pete Rock & CL Smooth: thanks for coming through!
Fixtures:
Hoogtepunt: T.R.O.Y, no question!
Dieptepunt: Het gebrekkige opvangen van de stiltes.
Bier: 1,80.
Wc: gratis.
Garderobe: 1,00
Fotograferen: werd soms toegestaan, soms niet.
Geluid: in orde.
Bezoekers: uitverkocht, 1000 man dus.
Damage: 21,50.
Cijfer: 9
