Mr. Lif, Akrobatik en DJ Fakts one zijn graag geziene gasten in Nederland nu stonden ze in onze hoofdstad om hun album Black Dialogue te promoten in de Paradiso. HIJS was in het huis om verslag te doen.
Na de uiterst positieve review van Black Dialogue hier op HIJS was ik uitermate benieuwd naar hoe The Perceptionists het live on stage zouden doen. Toen ik om 10 uur de kleine zaal van de Paradiso in kwam zakte de moed me al een beetje in de schoenen. Vol was de zaal zeker niet te noemen. Na even onder de oksels te hebben geroken of het niet aan mij lag was het wachten op Lif, Ak en Fakts One. De 3 mannen liepen rustig door de zaal heen om de merchandise stand achterin op te zetten. De DJ draaide best lekkere platen en om kwart voor 11 (3 kwartier later dan aangekondigd, is het nou zo moeilijk om een show op tijd te laten beginnen?) kwam het trio uit Boston eindelijk de stage op. Het publiek bewoog zich richting de stage en leek er zin in te hebben. De eerste tegenvaller kwam al direct: Of het nu de grote of de kleine zaal is, het geluid in de Paradiso blijft gewoonweg kut met een grote K. De bassen overheersten weer en ook de mic van Fakts One stond veel te zacht.
Het was de eerste show van de Europese tour en de mannen hadden er zin in. Terugkomend ritueel was het proberen het geluid uit de crowd te trekken, waarbij Lif en Akrobatik hun handen van onder naar boven brachten en dan in een keer knalden. Dit werkte in het begin, maar daarna leek het publiek het er wel mee gehad te hebben. Over de performance van The Perceptionists was verder niets te klagen. Ze bewogen lekker rond op de stage en de rhymes klonken top, vooral Akrobatik voelt zich goed thuis on stage. Fakts One scratchte er lekker op los. Het repertoire bestond uit tracks van het Black Dialogue album en solo-materiaal van Akrobatik en Mr. Lif. Het feit dat Black Dialogue nog niet in de winkels ligt zorgde er denk ik voor dat het publiek op de een of andere manier niet helemaal los kwam. De interesse van het publiek leek per track af te nemen. Af en toe werd het weer aangezwengeld, bijvoorbeeld toen Mr. Lif I Phantom deed, maar over het algemeen stond het publiek er wat slapjes bij. Er knikten wel wat hoofden, en er bewogen wat handen, maar op de een of andere manier kwam het er niet helemaal uit. Het publiek leek het overigens wel te waarderen dat er tracks op bekende beats als Drop It Like It’s Hot werden gedaan, maar nog steeds leek het toch echt niet los te komen.
En dat was een beetje de feeling die ik bij de avond had, het gevoel van net niet. Het is als een date met een prachtige dame. Op zich is er helemaal niks op haar aan te merken, ze ziet er goed uit, je kunt leuk met haar praten, maar er springt geen vonk over. Zo ook deze avond. Op The Perceptionists was niets aan te merken, ze deden erg hun best, hadden er zin in, maar op de een of andere manier kwam het niet lekker tot z’n recht. Of dit nu aan het publiek lag of iets anders, ik weet het niet. Maar deze show was helaas niet memorabel. Na een klein uurtje was het voorbij en begaven de 3 mannen zich richting de merchandise tafel om shirts, cd’s en vinyl te verkopen en te signeren. Al vrij snel zag ik massa’s dames met korte rokjes en laarzen langs zag lopen en toen ik uiteindelijk nog een man in een strak doorschijnshirt en een kerel in kilt en een half aangetrokken wifebeater langs zag komen wist ik dat het dit feestje voorbij was.
Fixtures:
Hoogtepunt: De energie van The Perceptionists
Dieptepunt: Dat het geheel niet helemaal van de grond kwam
Bier: 2,10! (dit was overigens na het optreden, misschien was het voor de party erna omhooggegooid?)
Wc: Vrijwillige bijdrage
Garderobe: 1 eurootje
Fotograferen: Jawel
Geluid: Paradisostyle, onder de maat dus
Bezoekers: Ongeveer eenderde van de kleine zaal was gevuld.
Damage: 8 euro exclusief verdere ongein.
Cijfer: 6
