Uit het niets is het legendarische Rawkus Records terug. Na albums van The Procussions en Kidz in the Hall, is Ink is my drink van Panacea al weer de derde release dit jaar op het label dat in de jaren ’90 onder meer Mos Def en Talib Kweli aan bekendheid hielp. Geheel in lijn met de traditie van onbekend talent een kans geven, is het nu de beurt aan MC Raw Poetic en producer K-Murdock uit Washington om hun debuutalbum uit te brengen.
Invisible seas is een prima track om mee te beginnen. Op een rustige productie waarbij de piano en viool zorgen voor een soulvol geheel, rapt Raw Poetic gedeeltelijk in strijd met zijn naam: rustig en relaxt. Dit nummer zet meteen de toon voor de rest van de plaat. Raw Poetic is typisch zo’n MC die zonder moeite de juiste laidback flow te pakken heeft, terwijl K-Murdock zorgt voor een rustige muzikale ondersteuning.
Dit levert heerlijke nummers op zoals Steel kites. De oosters aandoende fluit en de up-tempo beat geven Raw Poetic de juiste productie om zijn luisteraars bewust te maken van het zinloze geweergeweld in Amerika. Nooit komt hij hierbij drammerig over, vanwege de subtiele woordkeuze die het poëtische in zijn naam verklaart. De liefde voor muziek wordt prachtig verwoord op These words, wat de keuze voor deze albumtitel verduidelijkt. Qua productie is het ook nu weer in orde, al doet het wat rommelig aan met vage achtergrondgeluidjes. Het zwoele PULSE geeft een kijkje in het verleden van Raw Poetic op een lekkere breakbeat. Het is echter de saxofoon die van dit nummer een van de toppers van deze plaat maakt.
Zo luistert het album lekker weg, vooral heerlijk voor op de achtergrond. Op sommige tracks wordt dit achtergrondmuziekgehalte iets te groot. Nummers gaan aan je voorbij zonder dat je er echt door geboeid raakt. Place on earth, een ode aan de thuisplaats, is zo’n niemandsdalletje. Hetzelfde geldt voor het zoete Coulda woulda shoulda waarop Raw Poetic vertelt over een misgelopen liefde.
Al met al brengt Panacea een degelijke hiphopplaat op de markt, hetgeen af en toe ook meteen het nadeel is. Ink is my drink blijft nog net iets te vaak steken op het degelijke niveau. De soulvolle beats en rustige, maar goed doordachte raps zijn nooit vervelend om te horen, maar zorgen net te weinig voor dol enthousiasme. Vergelijkingen met Rawkus-platen uit het verleden gaan dan ook nog niet echt op, maar het label is wel op de weg terug.
Tracklist:
01. Trip of the Century
02. Invisible Seas
03. Place On Earth
04. Steel Kites
05. Coulda Woulda Shoulda
06. Reel Me In
07. PULSE
08. Work Of Art
09. These Words
10. Ecosphere
11. Burning Bush
12. Starlite
Meer info: http://myspace.com/panaceanmusic