Openair Frauenfeld 2013

 

Donderdag 11 juli
Na een kleine acht uur rijden, komen we rond half acht ‘s avonds aan op het parkeerterrein van het festival, waarna we op ons gemak de spullen uitladen en ons richting de ingang van het festivalterrein begeven. Na een wandeling komen we er vervolgens achter dat er een gigantische rij in trechtervorm naar slechts twee kleine doorgangen vormt, waarna er ook nog de leeftijd gecheckt moet worden en (vluchtig) in de bagage gekeken moet worden. Anderhalf uur later: tenten opzetten, een Kamp Holland creëren (er waren twee Nederlandse jongens waarvan we er een vorig jaar op het festival ontmoet hadden) en klaarmaken voor de preparty. Rond half twaalf ’s avonds is het dan tijd voor de eerste grote dj die zou spelen op Frauenfeld: Just Blaze draait in het Urban Circus, vlak naast de ingang van het festivalterrein. Ik had verwacht dat hij veel eigen producties zou draaien (in de man zijn catalogus prijken tracks als P.S.A., U Don’t Know , React,Pump It Up en Touch The Sky, dus ik dacht dat het echt een demonstratie van tracks zou zijn, zoals Premier dat doet in zijn sets). Jammer genoeg was zijn set doordrenkt met trap en pop, wat ervoor zorgde dat het niet het gehoopte hiphopfeestje werd, maar meer een clubavond. Als preparty pikken we dit nog, gelukkig staan onder meer DJ Premier, Expansion Team en Q-Tip hier gedurende het weekend. Daar komt bij dat de geluidsinstallatie in de enorme tent nog niet eens tot de helft reikte (dat was de volgende dag gelukkig verholpen), waardoor je als je bij de bar achterin de tent drinken ging halen niks van de tracks hoorde. Gelukkig vloeide het bier rijkelijk en waren er gezellige mensen, waardoor de preparty niet helemaal in het water viel.

 

Vrijdag 12 juli
Met de zon rond half zeven in de ochtend op de tent is het natuurlijk vroeg wakker worden. Tijd voor een uitbraksessie van jewelste. De eerste act op het festival die we zien is Manillio, die met zijn band zijn melige (Duitstalige) tracks het hoofdveld op slingert. Het is warm en daardoor nog helemaal niet druk. Het lijkt alsof de bezoekers hun krachten willen sparen voor de avond. Stones Throw-MC Homeboy Sandman is vervolgens aan de beurt op podium twee, iets kleiner dan het hoofdpodium. Met freestyles, tracks en een flinke dosis crowd participatie vult hij zijn set. Als vervanger van Earl Sweatshirt staat hij hier op het podium en hij bewijst dat hij ook wel in de reguliere line-up had mogen staan. Het eerste hoogtepunt van het festival is daar. Goed verstaanbaar en kalm beweegt hij zich over het podium. Iets dat niet gezegd kan worden over Tyler, The Creator, die een uur later op hetzelfde podium is te zien. Waar zijn show op Best Kept Secret (in Hilvarenbeek) ongeveer drie weken daarvoor nog wat rommelig aanvoelde, is de setlist enigszins aangepast, maar nog altijd springt de Odd Future-frontman van hot naar her en gebruikt daarbij het hele podium. Beter verstaanbaar als in Hilvarenbeek en met meer gastartiesten (een paar leden van het Odd Future collectief mogen ook solotracks doen) vult hij het hem gegunde uur net niet helemaal.

 

Genoeg tijd dus om met een biertje naar het hoofdpodium te wandelen waar Dizzee Rascal aan het publiek belooft een feestje neer te zetten. Met hits als Bonkers, Dance Wiv Me, Bassline Junkie en Holiday lukt dat prima. Het publiek gaat helemaal los in de zon, die nog altijd stevig schijnt. Jammer genoeg haalt Dizzee er regelmatig een zanger bij die over zijn eigen partijen heen zingt, waardoor het geheel wat corny aanvoelt. Ook de nieuwe tracks van zijn aankomende album (dat hij overigens veelvuldig aanprijst) zijn erg poppy en vallen niet zo goed bij het publiek. Overtuigen doet hij wel, de hits en het charisma maken veel goed.
Een niet complete Wu-Tang Clan (zoals zo vaak) heeft vervolgens problemen met het geluid (zoals zo vaak). Bij de eerste track is het boegeroep al van ver op de weide te horen. Alleen de monitoren staan aan, waardoor dat geluid wordt weerkaatst tegen de achterkant van het podium en daarna pas bij het publiek terechtkomt. Na een track of drie komen ze er zelf ook achter en er verdwijnen zelfs een paar leden van het podium. Method Man, U-God en Raekwon besluiten daarop de tijd te vullen met a capella raps. Dat is even leuk, maar na een paar verses begint het toch wel te vervelen. Mef vraagt vervolgens vriendelijk het geluid in orde te maken en dreigt dat de groep niet optreedt zolang het niet in orde is. Wat volgt is een rommelige show (zoals zo vaak) waarbij Mef de kar trekt, Ghostface en Raekwon ook on point komen en de rest zijn verses kickt wanneer dat nodig is. Het geluid wordt geen één moment in de show goed en daardoor besluiten we eerder naar podium twee te lopen, waar A$AP Rocky zal optreden.

 

 

De populariteit van A$AP is te merken aan het veld bij podium twee, dat voor de eerste keer erg vol staat vandaag. Het geluid is goed en A$AP speelt veel tracks van zijn debuutalbum Long.Live.A$AP en zijn mixtape Live.Long.A$AP. Goldie, Wild For The Night, Peso, Trilla, allemaal worden ze luidkeels meegezongen door het publiek. A$AP profileert zich als een entertainer, maar de show wordt pas echt tof wanneer hij Method Man on stage haalt omdat hij wil laten zien dat hij óók kan crowdsurfen. A$AP lijkt te stoned om zich in balans te houden op de handen van het publiek en Method Man kan niks anders doen dan erom lachen. Erg leuk om te zien. Rocky sluit de show af met meezinger Fuckin’ Problems en de show is ten einde.
Terwijl we op een meter of 200 van het hoofdpodium wat te drinken bestellen, beklimt SEEED het podium met hun mix van hiphop, dancehall en pop. Een liveband, diverse vocalisten en zelfs een heel koor zien we on stage staan. En alles en iedereen wordt perfect uitversterkt. Toch jammer dat een dj en zeven rappers een uur eerder klonk als een rommeltje. Met die gedachte lopen we terug naar de camping. Onderweg naar de uitgang van het festival hoor ik ook nog dat DJ Premier zijn show heeft moeten annuleren door gezondheidsproblemen. Des te meer reden om naar de camping te gaan.

 

Zaterdag 13 juli
Samstag. Op voorhand een klassieke avond voor de boeg: A Tribe Called Quest en Run DMC zullen vanavond op de main stage performen. Twee acts die ik nog nooit heb gezien (zowel Phife als Q-Tip solo gezien en DMC en Rev Run ook eens afzonderlijk van elkaar). Het weer is goed en het ijskoude bier vloeit al rijkelijk als we het festivalterrein op wandelen. De eerste act die we zien is Dendemann die met zijn band een toffe show neerzet op podium twee. De zon brandt fel en we besluiten om regelmatig de schaduw op te zoeken. Vanaf een stuk verder zie ik Samy Deluxe vervolgens (als Herr Sorge) optreden. Ik heb hem leren kennen op Splash! en zag hem vorig jaar ook al op hetzelfde podium. Met tracks als Weck Mich Auf pakt hij het publiek in. Iets drukker is het bij 2Chainz, die al vroeg op de dag (15.40) op podium twee staat geprogrammeerd. Naast materiaal van zijn album Based On A Tru Story (Crack, Birthday Song en I’m Different worden flink meegeschreeuwd) speelt hij ook tracks uit zijn Tity Boi tijd en laat hij zelfs nog wat van zijn aankomende plaat horen. Ook zijn featurings (Fuckin’ Problems komt weer voorbij, net als Mercy en Nicki Minaj’ Beez In The Trap) worden niet overgeslagen. 2Chainz is een van de relevantste nieuwkomers en vult moeiteloos een uur met meezingers. Her en der wordt er af en toe een pit gestart en het is al vroeg gezellig op het terrein.

 

 

Op het programma staat vervolgens een blok met Ryan Leslie (die veel beter kan, laat ik me later vertellen), Trey Songz en Azealia Banks. Acts waar we allemaal niet zo heel veel mee hebben, dus we besluiten om even de schaduw op te zoeken en te gaan chillen in het Urban Circus naast de ingang. De dj’s daar zijn on point. Terwijl we tegen de bar hangen, horen we tracks van artiesten als Royce da 5’9’’, Sean Price en Rakim. Daarna volgen er wat b-boy battles die dienen als kwalificatie voor het WK. We eten en chillen wat op de camping en laden ons zo op voor A Tribe Called Quest. Een kwartiertje voor aanvang van hun show lopen we weer naar het terrein, dat inmiddels afgeladen vol staat. Als de hosts (die ‘s middags niet aanwezig zijn, maar ’s avonds wel) rond 21.00 de vraag: “Can I Kick It?” stellen, is het lawaai overweldigend. De stem van Q-Tip is in al die jaren nog niks veranderd. Hij is goed verstaanbaar en van zijn delivery kunnen veel jonge cats nog wat leren. Hij is de kartrekker tijdens de show, waarin met tracks als Sucka Nigga, Lyrics To Go en Oh My God wordt opgebouwd naar een pauze, waarna de heren terugkomen voor een blok wat uit Can I Kick It?, Electric Relaxation, Scenario, Check The Rhyme en Award Tour bestaat. Een van de gruwelijkste setlists die ik live heb gezien. Iedereen die rondom ons staat, zingt mee en zwaait met de handen in de lucht, en dat terwijl we op ongeveer 80 meter van het podium staan. Het geluid is goed en de sfeer is top. En omdat we zo ver weg stonden, besluiten we om B.o.B. over te slaan en wat naar voren te gaan om te wachten op Run DMC.

 

 

Met een biertje in de hand kletsen we wat met wat Engelsen en Noren, terwijl er een grote Run DMC-vlag wordt gehesen op het podium. In de verte horen we B.o.B. nog eens 2Chainz erbij halen. We hebben goede plekken, precies achter de crowd barrier. Iets voor half twaalf betreden twee dj’s het podium, gevolgd door DMC en Rev Run. Tussen tracks als Rock Box, It’s Like That en It’s Tricky door zijn er intermezzo’s waarin de beroemde hoed wordt gesigneerd en het publiek wordt ingegooid (dat mag DMC doen, die af en toe als sidekick dient voor Rev Run) en Rev de beroemde Adidas schoen laat zien. Een van de dj’s blijkt de zoon van DMC te zijn, terwijl de andere de zoon van de overleden Jam Master Jay is. Allebei krijgen ze de ruimte om hun skills te laten zien. Jammer genoeg staat de mic van Rev Run niet helemaal goed afgesteld waardoor hij af en toe wat kracht mist. Maar gelukkig deert dat niet al te veel. Met My Adidas en Walk This Way sluiten ze om 00.45 een geweldige show af.

 

 

Op weg naar het Urban Circus pakken we nog een paar tracks van C2C mee, die wel weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Aangekomen in het Urban Circus, waar Q-Tip soul- en funkklassiekers afwisselt met dikke dansbare hiphoptracks, is het geluid ook nog eens beter dan de eerdere dagen. Jammer genoeg hakt de lange dag er goed in. Ik ga nog even langs het Marlboro Beat Platform, waar Expansion Team Soundsystem, bestaande uit DJ Babu en Rakaa Iriescience van Dilated Peoples de drukke tent vermaken met dikke tunes. Daarna is het toch echt tijd om richting de camping te wandelen. Onderweg zie ik nog wat Duitsers die de waterpistolen van een dichte kraam proberen weg te halen, wat hilarische taferelen oplevert. Zo kiezen ze ervoor om een menselijke toren te maken van drie personen (die bij elkaar in de nek zitten) en vallen ze een paar keer. Het zien van ATCQ en Run DMC maakte dat dit een legendarische avond was.

 

Zondag 14 juli
Na een lange, warme en vooral brakke ochtend is het rond half twee toch echt tijd om naar het festivalterrein te lopen voor Action Bronson. We lopen naar podium twee en zien al van ver dat Bronsolino niet on stage staat, maar al wandelend tussen het publiek zijn tracks rapt. Goed gezind en goed verstaanbaar wandelt hij van links naar rechts op het veld, terwijl er ondertussen honderden mensen met hem op de foto gaan, en hij misschien wel duizend schouderklopjes ontvangt. Het is erg warm op het veld en dat merkt ook de vrolijke Bronson, die bij de bar tussen podium een en twee rustig al rappend een flesje water bestelt, waarna hij backstage verdwijnt. Een waar schouwspel. We kunnen hem gelukkig nog volgen op het scherm, aangezien er een cameraman met hem mee is gelopen. Backstage neemt hij de laatste slokken van zijn water, puft wat en vraagt de crowd of hij nog terug moet komen. Strictly 4 My Jeeps en The Symbol vormen vervolgens hoogtepunten in zijn set. Wat een energie en een uithoudingsvermogen heeft hij toch. Heerlijk om naar te kijken en naar te luisteren.

Waar DMC gisteren voornamelijk als sidekick diende van Rev Run, staat hij nu met zijn band op podium twee en geeft hij alles in het eerste half uur. De band is strak en DMC komt on point. Ik ken weinig van het materiaal dat hij speelt, maar hij overtuigt wel. Jammer genoeg kakt het na een half uur in vanwege de eentonigheid in de set en de vermoeidheid slaat toe. Het is nog altijd erg heet en DMC lijkt op te zijn. Jammer.

 

Na een pauze op de camping waarin we erachter komen dat er een koffer van een van ons is gestolen (verschrikkelijk dat mensen dit doen), lopen we rond zeven uur ‘s avonds terug het festivalterrein op voor Snoop Lion en pikken we nog bijna de helft mee van de show van Jurassic 5, die we door de diefstal hebben gemist. Hun show zit dynamisch erg strak in elkaar, de heren zijn erg op elkaar ingespeeld en de dj’s doen meer dan alleen de tracks aan- en uitzetten. What’s Golden, Red Hot, A Day At The Races, Quality Control, Concrete Schoolyard; de hits worden niet overgeslagen. A capella’s, solotracks van Chali 2na, en een dikke solo van DJ’s Numark en Cut Chemist. Hard. Op naar Snoop.

 

 

Opener Here Comes The King lijkt de toon te zetten voor de show van de rapper turned Rastafari, maar schijn bedriegt. Het blijkt het enige nummer te zijn in de set dat afkomstig is van zijn laatste album Reincarnated. Snoop heeft ervoor gekozen een ‘Snoop Dogg’-set te spelen in plaats van het aangekondigde Snoop Lion optreden. Jammer, maar het mag de pret niet drukken. Tracks als The Next Episode en Gin & Juice worden afgewisseld met recentere hits als Wet en Young, Wild & Free. Jammer dat Snoop ervoor kiest om ook de featurings op tracks als All I Do Is Win (DJ Khaled), I Wanna Fuck You (Akon) en P.I.M.P. (50 Cent) te spelen. Ze worden goed meegezongen, maar missen overtuiging ten opzichte van tracks als Bitch Please en Who Am I, die wel met kracht worden gerapt. De band wordt niet eens voorgesteld (Daz en Kurupt trouwens ook niet), alles draait in deze set om één man. Maar, toch niet helemaal; halverwege de show, midden in een track, komt er een fan het podium opgerend die een perfecte contra-salto met schroef uitvoert, waarna hij onder luid gejuich door de beveiliging van het podium wordt gehaald. Een hilarisch tafereel, gelukkig laat Snoop zich niet afleiden en gaat hij onverstoorbaar door met zijn show.

 

En zo komt er een einde aan Openair Frauenfeld 2013. De sfeer, het weer, de mensen, de gezellige camping, het goede aanbod van eten (de vleesfakkels en schnitzelbrot als aanraders) en de programmering maakten dit wederom een geweldige editie. Na vorig jaar veel nieuwe dingen gezien te hebben en dit keer veel veteranen (Wu-Tang, Jurassic 5, A Tribe Called Quest, Snoop Dogg, Run DMC) op het podium, ben ik ernstig benieuwd waar de organisatie volgend jaar mee komt. Ik heb in elk geval weer een paar acts die ik erg graag wilde zien van het lijstje kunnen afvinken. Een paar tips voor de orga: de complete Def Squad zou heel erg leuk zijn, Bone Thugs-N-Harmony en Slick Rick & Doug E. Fresh treden ook weer op. Dus ja, inspiratie genoeg. Openair Frauenfeld is voor mij een van de beste festivals waar ik ooit geweest ben. Tot volgend jaar.

Geplaatst door bowie op 29 juli 2013