“Wat een kutmuziek”, “vroeger, toen er nog echte rappers waren” en natuurlijk de klassieker “dit is geen hiphop”. Het is een greep uit de meest gehoorde klachten van veel van de oude heads over acts met trappy beats, autotune, de Versace flow, of elke denkbare combinatie daarvan. Nu staat het iedereen vrij zijn mening te geven over de staat van onze geliefde cultuur. Wie houdt er nu niet van over hiphop discussiëren? Er lijkt echter een idee te leven dat de ruimte die zulke tracks innemen, op de een of andere manier de ruimte voor andere tracks beperkt, en dat is volkomen bullshit.
Het schier eindeloze gezever over waar “echte hiphop” gebleven is, is namelijk even misleid als een TomTom uit 1993 op het midden van de Erasmusbrug (die werd geopend in 1996, voor de young’uns die toen nog in de pampers zaten). Buiten het feit dat het gedroomde tijdperk waarin hiphop alleen maar rauw was en iedereen knowledge kickte nooit bestaan heeft —de ‘golden era’ van de ‘90s was ook het tijdperk van Vanilla Ice en MC Hammer, Biz Markie rapte over peuteren in zijn neus in de iconische ‘80s en in de jaren ’70 van de Sugar Hill Gang spitte Big Bank Hank op Rappers Delight al over zijn leuter vol “super sperm”— zijn boombap en g-funk helemaal niet verdwenen.
Het enige dat veranderd is, is dat het niet de subgenres zijn die nu in de mode zijn. Over een paar jaar heeft hiphop weer een andere vibe, en een paar jaar daarna zullen er waarschijnlijk klagende stemmen opgaan over de dan dominante stijl, terwijl ze weemoedig terugkijken op vroeger, toen je nog echte trapstars had.
Dat er nieuwe geluiden bijkomen, betekent niet dat oudere geluiden automatisch uitsterven. Zo brachten zowel DJ Quik als Snoop Dogg pas nog nieuwe albums uit vol lome west coast-funk, bouwt Joey Bada$$ effectief verder op de dagen dat afrocentrisme en jazz-samples de game regeerden, houdt Freddie Gibbs ouderwets harde gangsta-rap levend, bracht A Tribe Called Quest vorig jaar nog een comeback-album uit dat even onverwacht als indrukwekkend was en spelen Killer Mike en EL-P internationaal zowel de grote festivals als de ene na de andere zaal plat.
Toch lijkt het alsof veel van de old heads deze acts voor lief nemen. Terwijl hiphop nog nooit zoveel oudere rappers heeft gezien als nu. T.I. en Lil Wayne zijn al halverwege de dertig en Jay-Z en Nas zijn de veertig al ruim gepasseerd. Ze tellen allemaal nog mee. Hun plek is niet ingenomen door modernere acts, en zij nemen evenmin de plek in van newschool rappers. Hiphop is groot genoeg voor iedereen.
En ja, ik generaliseer. Natuurlijk zijn er oude heads die allang geaccepteerd hebben dat die nieuwe stijlen niet hun kop thee zijn, heads die wél hun favoriete acts supporten en heads die veel van de nieuwe stijlen juist inspirerend vinden. Allemaal prima. Dit gaat niet over hen. Dit gaat over de heads die liever de hele dag elkaar online zitten te circle-jerken over hoeveel beter rappers vroeger waren, blind voor de nieuwe releases in het type rap waarvan ze pretenderen zo te houden.
Sterker nog, door hun negatieve commentaar supporten ze zelfs de acts die ze haten. De algoritmes op social media meten niet of een commentaar positief of negatief is; ze meten hoeveel interactie er met een bericht is. Hoe meer ergens op gereageerd en geklikt wordt, hoe groter de kans dat het algoritme het als relevant voor andere gebruikers inschat. Simpel gezegd: there’s no such thing as bad publicity. En jij geeft ze gratis publiciteit.
Neem YouTube bijvoorbeeld. Een view is een view daar. Die paar cent gaan gewoon naar de rechthebbenden, ook als jij op een duim naar beneden klikt en er een scheldkanonnade onder post. In plaats van al die tijd en energie te steken in iets dat je zegt te haten, kun je het dus beter negeren en ondersteunen wat je wél goed vindt. Ze kunnen het goed gebruiken, want als iedereen die zegt trap te haten, goede, eigentijdse, sample-based boombap zou ondersteunen, zou vrijwel iedere release op Mello Music Group (om maar eens iets te noemen) minstens vierdubbel platina moeten gaan.
Maar hé, als jij liever 24/7 haatsmurf blijft, do you. Ik heb er geen last van, en de nieuwe generatie al helemaal niet.
Jouw haat is hun saaf.
