De Zuid-Californische rapper Maxo trakteerde op zijn verjaardag plots op een nieuw album. Even God Has A Sense Of Humor is soulvol, experimenteel, cinematisch en alternatief. Denk; het straatje van Earl Sweatshirt (met wie hij al samenwerkte!) Quelle Chris en Armand Hammer. Een mooi moment om de man achter de microfoon te leren kennen. Want het personeel achter de muziek is vast al bij je bekend: onder meer Madlib, Karriem Riggins en Beat Butcha namen plaats achter de boards.
Maxo, geboren als Max Allen, groeide op tussen Ladera Heights en het naburige Inland Empire, Los Angeles. Zijn focus was voornamelijk basketbal, maar hij begon te rappen in navolging van zijn oudere broer, die het rappen uiteindelijk liet voor wat het was. Allerlei problemen in de wereld weerhielden hem van zijn focus. Bij Maxo niet. Sterker nog; het werd als een therapie. Zijn eerste mixtapes nam hij letterlijk op op cassette. Het sonisch onopgesmukte werk legde zijn rijm op de voorgrond, iets waar veel fans zich al rond 2015, 2016 mee konden relateren. Nog altijd hanteert hij die stijl en gaat inhoud boven muzikale uitspattingen.
Da’s overigens terecht, want Maxo heeft de gave gekregen de juiste woorden gewicht te geven. Het producerteam biedt hem daar ook de ruimte voor. De beats zijn slank, waardoor zijn vaak dubbel opgenomen raps de luisteraar betrokken kan houden. Het past bij een rapper als Maxo, die met een natuurlijke cadans en een aangrijpende manier van van vertellen de oren doet spitsen. Hij denkt hardop na over depressies, het gewicht van zijn succes tot nu toe en de consequenties van zijn verlangen naar meer. Met een kristalheldere flow over de met jazz en soul-invloeden ingespoten beats.
De drumklappen van Karrim Riggins, die Both Handed co-produceerde, vormen een muzikaal hoogtepunt. Maar ze staan tegenover bijvoorbeeld de stevige elektronische tint die Falls Down meekreeg. Het zijn geluiden die redelijk ver uit elkaar liggen, maar alsnog bij elkaar gehouden worden door de luchtigheid waarmee het in elkaar werd gezet. Soms wordt je meegezogen in de hypnotiserende vocal-samples, moody keys of orgels. Andere nummers, bijvoorbeeld Who Gives Me Breath, worden juist gedragen door Maxo’s voordracht. Door die constante zoektocht naar balans laat niet elke track een beklijvende indruk achter.
Tekst gaat verder onder de video.
Het meest van de tijd staat de schrijfvaardigheid van de mc centraal. Maxo spiegelt de positieve kanten van het muzikantensucces op een indrukwekkende manier aan de negatieve. Zeker in Free: “Tryna get why I’m stuck in the game / Can’t even rely on my closest homies / I’m dolo riding / It seems sometimes I’ll prolly die lonely / Tunnel vision, couple million on me…” Op zulke momenten is de songwriting werkelijk A+. Het is ook dan dat het emotioneel gezien mag kraken, aangezien zijn stemgeluid van zichzelf iets monotoons heeft.
Als hij iets meer op het randje van zijn emotie was gaan zitten, zou ‘Humor’ een nóg betere plaat zijn geweest. Maar al met al is Maxo’s nieuwe alsnog een niet te missen album voor lo-fi hiphopliefhebbers.
