Om wat glimlach opwekkende vocalen over deze beats te laten horen, opent Oh No zijn adresboek voor een gastenlijst waar menig rap-purist van zal watertanden. Evidence, Erick Sermon, Phife, Roc Marciano en DOOM zijn maar enkele van de namen in een sloot aan MC’s die aan de zijde van Oh No een verse komen spitten. Ondanks dat iedereen een prima prestatie levert, variërend van onderhoudend tot uitstekend, is de verscheidenheid aan features toch de achilleshiel van het album. Ironisch genoeg zorgt juist de veelvoud aan vrienden die brag en boast en/of gully rap met zich mee brengen dat lyrics op het project als geheel wat eentonig worden. Wat minder MC’s en een prominentere rol voor het hoofd van het project had het album meer persoonlijkheid kunnen geven door ruimte te laten voor wat meer conceptgedreven tracks. Minder smoelen had het album meer smoel kunnen geven.

 

Gelukkig dropt Oh No Ohnomite jazz, een heerlijke brok funky blazers met subtiel pianoloopje over live klinkende drums, precies op het juiste moment om verveling uit de buurt te houden. Er is een aantal van dat soort instrumentale tracks verspreid over het album en die geven het geheel een prettige flow; anders zou het een non-stop salvo aan roffe gasten zijn. Zoals Tribe’s Phife Dawg zegt op Dues ’n don’ts, een schitterend relaxte track vol goede adviezen: “every move you make ain’t thorough.” Gelukkig hoeft ook niet iedere track dat te zijn.

 

Met een solide crew aan boord en Oh No’s sterke producties, die ondanks bewonderenswaardig rapwerk de echte ster van de show zijn, compenseert het album in funky bangers wat het mist aan thematische variatie. Ohnomite gaat de rapwereld niet op zijn grondvesten doen schudden, maar je gaat er je nek wel op bewegen.