O.C.

O.C. stond voor drie shows gepland in Nederland. HIJS nam een kijkje in de Bitterzoet te Amsterdam of Omar Credle zijn reputatie kon waarmaken.

Bitterzoet heeft een klein podium en een kleine zaal. Vandaag staat daarop een kleine man met een korte naam: O.C. (Omar Credle) met een massieve CV. Zijn talenten zijn groots en hij liet zijn woorden vloeien voor het enthousiaste publiek. Samen met DJ Revolution bracht hij een zeer basis dope show ten gehore op deze zomerse avond. Niet kort maar wel krachtig.

Geboden kwaliteit

Duidelijk verstaanbaar kwamen de laatste werken van O.C. langs. Met natuurlijk ook werk van de drie LPs: Word…Life – Wild Pitch 1994, Jewelz – Payday 1997. Bon Appetit – Jcor/Interscope. Op zijn bekendste hit, die destijds insloeg als een bom in de scene, moest het publiek lang wachten. De klassieker ‘Times Up’ zou echt komen voordat de tijd om was.

Dat deze man van de Diggin’ In The Crates Crew (DITC) in zo’n kleine zaal staat is aan de ene kant jammer en aan de andere kant ook wel lekker. Het probleem met de meeste albums van DITC is dat ze achterblijven in verkoop aantallen in vergelijking met de kwaliteit die ze bieden. Om dezelfde reden zal O.C. nu ook niet in een uitverkocht Paradiso staan. Hij staat nu in een kleine zaal waar zijn muziek en woordkeuzes veel persoonlijker overkomen. In de intiemere sfeer komt het geheel veel beter tot zijn recht.

Aanwezige MC’s

Bij een speech waarin hij een ode bracht aan lyricists, vroeg Omar of er MCs aanwezig waren. Na een nauwkeurige selectie konden Mirage en Complex hun ding even doen. Ze worden nog even extra geïntroduceerd door O.C.. Ondanks dat ze die introductie niet nodig hebben. Daarvoor zijn ze in de scene al bekend genoeg. Een zeer fanatieke jongeman wil maar al te gretig ook zijn woorden spugen op de Mic. O.C. hield hem echter moedwillig van de Mic door zijn rug te keren naar de enthousiasteling. Zodra het dan tijd voor hem is, sorry: times up. Een of ander kerel uit de Pijp die zegt dat ie lijp is, lukt nog wel om even de mic te grijpen. Maar zijn showcase kon beter achterwege gelaten worden en zijn talenten gezelschap houden.

Nou, waarom werd de meest enthousiaste jongen genegeerd? Ik vroeg het even aan een collega fotograaf, O.C. kent de jongen, dat was al dudelijk. Bij de vraag of er MCs in de zaal zijn stond de jongen zowat op de lip van de artiest: “Ja, hiero!” Kon je niet missen. Toch werd er dwars door de jonge MC heengekeken. Is hij goed of juist niet? Vanwaar dat hij geen Mic kreeg? Volgens mijn collega fotograaf, van SkateMagazine, waren de kwaliteiten discutabel. Later zou O.C. wel zijn excuses aanbieden omdat ze niet aan bod waren gekomen. Voor de arme drommel: hij werd ronduit gebokt. Hij had de hint moeten begrijpen of assertiever moeten zijn in het grijpen van de Mic.

Met O.C. toert de man DJ Revolution, uit Los Angeles, die voor de muzikale aankleding zorgt en na de show lekker door spinde met O.C. aan de bar een wijntje wegsippend terwijl hij tussen een slok door nog wat tegen het publiek zei. De MC is een zeer toegankelijk en makkelijk aanspreekbaar persoon. Hij maakt korte gesprekjes met mensen uit het publiek. Boomklatsch wordt de set van DJ Revolution beëindigd door een of andere dude namens de organisatie. De DJ excuseert zich hiervoor en het publiek, dat zich goed vermaakte op de gespinde grooves, laat zijn afkeur merken. Om het nog erger te maken, de dude zet een house nummer op! Of was het een stukkie muziek van de geluidstechnici om even pluggen om te wisselen? Enfin, een lelijk moment op een vermakelijke avond.

Hoe zouden we oud worden in HipHop?

Wat de avond zo lekker maakte was dat de avond zo gewoontjes lekker was. ‘Hoe zouden we oud worden in HipHop?’ Vroeg ik me al regelmatig af. Ik zie mezelf nou niet meer elke keer uit mijn bol gaan tijdens een concert waar de artiest je maar hype probeert te krijgen. In een oorverdovende zaal, met zijn alle opeengepakt. Nee. Je wordt ook een dagje ouder. Nu kom je na een dag hard
werken in een zaal waar je niet prompt door een stuk professioneel chagrijn gefouilleerd wordt. Bij Bitterzoet staat een charismatische aardige kerel die ons welkom heet. We mogen een stempel in ontvangst nemen van twee droogkloten achter een balie. En de twee heren wensen ons welgemeend een fijne avond toe. Dat mag ik wel.

Binnen is een lekkere sfeer, lekker bier in echt glas. Dope mensen en een chick die in een camouflage pyjama rondloopt. Ross en ik vragen ons nog even af of het niet de lichtspotjes zijn van de discobal. Neen, het is echt een camouflage pyama op hakken. Nu val ik met mijn colbertje en army boots ook wel buiten de boot. Maar toch.

Je kunt je kont keren en schudden. Het geluidsniveau is van zodanige aard dat we een ‘normaal’ gesprek kunnen voeren met vrienden. De entree was een joet. Een vaasje lekker bier een knaak, geloof ik. Althans, Ross en ik waren beide blut op een tientje na. En kunnen ons nog herinneren dat we vier bier hadden gekocht. We hadden nog wel meer op, die waren door vrienden in onze handen
gedrukt. De CD’s die werden verkocht waren slechts tien euro. Ook een bedrag waarvoor je het niet hoeft te laten liggen. Was het niet dat Ross en ik het laatste huishoud geld van mijn vrouw hadden opgedronken.

“At the end of the day, I’m just another human being. But man, even when I’m old as. (imiteert Parkinson) I still will rock.”- O.C.

Ja. Dit was een lekkere avond. We genoten van de muziek zoals gevisualiseerd in de huidige Grolsch reclame. Een avond die geen energie van je vreet maar je oplaadt met nieuwe. Vette lyrics, “How more emotions I put into it/how harder I rock” hoeft niet te betekenen dat het allemaal harder, groter en stoerder moet. Kleiner, fijner en goedkoper doet het beter. Want “At the end of the day, I’m just another human being. But man, even when I’m old as. (imiteert Parkinson) I still will rock.” Zegt een genietende O.C. rustig staand tussen de mensen. Nog even een vraag beantwoordend wat hij in de nabije toekomst gaat doen. “I’ll be going to Africa in four months time.” Welk gedeelte vraag ik nog even aan hem. “Africa is kind of large. Which part?” Een ontspannen antwoord volgt: “Don’t know. But it will be in Africa.” Vorige avond stond hij nog in Frankrijk. En zo toert hij van gig naar gig. Onbevangen, met dagelijkse zorgen lekker zijn ding doen. Born to Live.

Fixtures:
Hoogtepunt: Relaxte sfeer met een duidelijk verstaanbare goede MC.
Dieptepunt: Het beëindigen van DJ Revolutions spinning door iemand van de organisatie om vervolgens een houseplaatje op te zetten.
Bier: ca. 2,50
Wc: gratis
Garderobe: 1,-
Fotograferen: Jawel dikke pics!
Geluid: Goed
Bezoekers: Gezellig druk
Damage: 10,-
Cijfer: 7

Geplaatst door bowie op 13 juni 2005