De eerste track van het album is tevens de eerste single. Set It Off, tezamen met J. Ru$$ en Swizz Beatz, is een mislukte openingsknaller waar de beat ook geleverd werd door Swizz Beatz. De beat is samengesteld uit alle mindere elementen van Swizzy zijn repertoire. Er zijn al gelijk een aantal tracks die het nader beschrijven niet waard zijn. Dat zijn That Club Shit (ft. Three 6 Mafia), Green Light, The Rap Game en Cocaine Cowboys. Deze laatste zijnde een track over het o zo originele onderwerp drugshandel.
Met Pop A Pill, gaat Noreaga helemaal de mist in. Op een tachtiger-jaren-achtige beat die al na een kleine 20 seconden irriteert, rapt N.O.R.E. samen met Deacon over vrouwen onder de invloed van XTC. Maar het kan gelukkig nog vervelender. Mensen die vroeger een Casio Keyboard hebben gehad, zetten vast wel eens demo aan en deden alsof ze meespeelden. Grease moet hebben gedacht: hé dat kan ik best als beat verkopen! En voila daar was Sour Diesel. Helaas want als je featuring Styles P ziet staan hoop je toch altijd op rauwe straat hiphop.
Paternity Test en Shoes zijn de tracks voor de dames. Jammer dat Paternity Test gaat over de testresultaten van de DNA-test van je eventuele kind. Misschien is Shoes dan beter, maar dan rijst toch de vraag of N.O.R.E. zo snel een vrouwen publiek trekt.
I’ma Get You is met Kanye West. Helaas op de vocalen en niet op de beat. Kanye West is een geweldige producer, maar niet een van de beste rappers. Dit vooraf gezegd blijkt dat Kanye alleen wat mee mompelt op het refrein samen met GLC en wat adlibs doet. Kanye is dus puur gevraagd omdat het mooi op het hoesje staat. Daarna komt Eat Pussy. Deze veelbelovende naam maakt de verwachting ook volledig waar. Een paar library geluiden uit het standaard Crunk-pakket waar N.O.R.E., Tru Life en Peedi Peedi dan overheen rappen met intelligente teksten.
Is het dan allemaal drama dit album? Ja, eigenlijk wel. De lichtpuntjes zijn dan ook niet de goede tracks, maar de minst slechte. Zo is er Throw Em Under the Bus samen met Jadakiss en Kurupt. Op de harde, ongure beat van Tony Heathcliff komt Noreaga eindelijk weer een beetje op zijn oude niveau terug. Dan is er nog Drink Champ waar de beat geleverd werd door The Alchemist, wel een van zijn mindere helaas. Het onderwerp is ook niet al te creatief gekozen, maar je moet toch wat positiefs zoeken.
N.O.R.E. heeft goede albums afgeleverd als N.O.R.E. en God’s Favorite. Maar laten we hopen dat The Neptunes en hij ooit nog samen een album zullen doen, dan zal het weer de moeite waard worden om het in je cd speler te stoppen. Maar dit album moet gewoon heel hard vergeten en ontkend worden.
