Non-Prophets bestaan uit Sage Francis (mc) en Joe Beats (producer). Ze leerden elkaar kennen op college (university of Rhode Island) en daar broeide ze het idee van Non-Prophets uit. Inmiddels heeft Sage Francis al 3 mix/promotie albums uit (Sick Of…serie) en een officieel (solo) debuutalbum op Anticon (Personal Journals). Joe Beats heeft in het begin van dit jaar ook van zich laten horen met zijn album vol instrumentale nummers (Reverse Discourse).
Maar als deze mannen hun krachten bundelen dan gebeuren er hele mooie dingen, dit was al te horen op Sage z’n Personal Journals waar hij afsloot met het door Joe Beats geproduceerde runaways. Maar met Hope gaan ze, zoals ze zelf zeggen, verder waar hip hop in 1992/93 was gebleven. Geen blingbling-, emo- of gangsta raps, maar straight up in your face teksten die er niet om liegen. Oudere hip hop liefhebbers zullen dan ook meerdere malen een glimlach vertonen bij het horen van alle referenties naar oudere hip hop albums, punchlines en bekende mc’s.
Sage Francis heeft altijd al van instrumenten en instrument geluiden in z’n producties gehouden en dat is ook zeker terug te horen in de door Joey Beats gekozen samples. Maar dan met een hip hop gevoel van begin jaren ’90. Ondanks dat moet dit album misschien wel een paar keer goed beluisterd worden om het echt op waarde te kunnen schatten, maar dat betekent zeker niet dat het niet een toegankelijk album is voor de gemiddelde hip hop liefhebber (in tegenstelling tot bijv. Personal Journals.
In tegenstelling tot veel hedendaagse hip hop albums is Hope een geheel zonder missers of nummers die uit de toon vallen. Joe Beats houdt er veel afwisseling en subtiele toevoegingen op na wat het album de nodige kleur geeft. Geen 13 in een dozijn nummers te bekennen.
Nummers als Ane port en New Word Order lijken in eerste instantie nog mindere nummers, maar na een paar keer goed luisteren is daar duidelijk geen sprake meer van. En hoewel er dan misschien geen slechte nummers op dit album staan, zijn er zeker nummers die er uit springen:
Mainstream307 waar het ‘92/’93 hip hop gevoel vanaf druipt. Tolerance Level met een geniaal voorstukje waarin Sage een concertganger die zich niet weet te gedragen op z’n karate skills trakteert!! En Joey Beats die hem aanspoort om voor een keer niet van die emo-raps te doen!! Duidelijk het beste nummer van het album. En dan nog The Cure dat als meest rustige nummer een perfecte laatste nummer is. De iets meer poëtische teksten en hook zijn zeker niet ontoegankelijker mede door de prachtige productie. Ook maken we nog kennis met Sage z’n donkere andere kant op Xaul Zan’s Heart;. Xaul Zan is namelijk zijn alter-ego die meestal kwam opdraven als er weer een battle gewonnen moest worden. Hij zegt alles wat Sage alleen durft te denken!!
DJ Mek-a-lek zorgde ook nog voor de nodige scratches. De tussenstukjes en de interlude zorgen ook nog voor wat extra humor (vooral de voicemail waarin iemand z’n woede uit over het feit dat Joey niet naar z’n feestje was gekomen!!).
Door alle bovengenoemde feiten is de enigzins korte speeltijd (+- 50 min.) goed te billijken. Er is namelijk ook nog een bonus track, namelijk: Bounce(een nummer van een van hun eerste 12").
Als producer/mc duo’s kennen we al namen als Pete Rock & CL Smooth, Gangstarr en Reflection Eternal. Non-Prophets kan gerust aan dit rijtje worden toegvoegd, mede door hum eigen stijl en orginaliteit.(H)eerlijke muziek met een boodschap.
Tracklist:
01 Intro
02 Ane Port
03 Damage
04 That ain’t right
05 Disasters
06 Fresh
07 Mainstream307
08 A Mill (interlude)
09 Spaceman
10 Xaul Zan’s heart
11 New Word Order
12 Tolerance Level
13 The Cure
14 Outro
*bonus track: Bounce
Meer info: http://www.non-prophets.com
