Het is een van de meest opvallende rap-releases van het nog prille 2025; Silk Road Radio, Vol. 1 van NOAH. Gedropt via Noah’s Ark – een 17 tracks tellend project waarop de Amsterdamse mc zonder featurings zijn woordkunst etaleert, door terug te gaan naar de basis. Een EP met drie kwartier aan nieuwe muziek is net uit, een support-show bij Sticks in AFAS Live is aanstaande. Maar comfortabel erbij gaan zitten is geen optie voor een werkpaard als hij: “Ik ben altijd aan het kijken wat er gedaan moet worden om hogerop te komen.”
Hoewel Silk Road Radio, Vol. 1 pas krap een week uit is als we NOAH spreken, is hij met zijn hoofd alweer bij nieuwe stappen. In de studio onder het kantoorpand van Top Notch / Noah’s Ark vertelt hij: “Het volgende project wordt echt gas geven. Maar om dat te kunnen doen, moest ik eerst dit uitbrengen. Voor Silk Road Radio, Vol. 1 moest ik mijn pen activeren. Ik heb op mijn rijmschema’s gezeten, op bars, op taalkunst. Een paar jaar geleden had ik niet zo kunnen schrijven. Ik heb heel lang aan mijn vorige project Mr. Blue gewerkt, bijna drie jaar. Daar gebeurde heel veel melodische shit, en als er heel veel melodieën zijn moet je je daaraan houden. Met rappen kan ik op een krachtige en duidelijke manier mijn verhaal vertellen, dus dat wilde ik doen. Nadat ik de laatste track voor Mr. Blue had gemaakt, dacht ik letterlijk: fuck it, ik ga rappen.”
Parallel aan die wisseling van stijl liepen grote veranderingen in zijn werkproces, vertelt de Amsterdammer nuchter terwijl hij heen en weer draait op zijn bureaustoel. “De organisatie is aangepast, er zijn onderweg eigenlijk alleen maar mensen weggevallen. Dat heeft de lijnen veel korter gemaakt en zorgt voor meer structuur. We zijn dit nu echt met z’n drieën aan het doen – mijn broer Levi, producer Mick Langenberg en ik. En we kennen nu iedereen bij de Ark, we kunnen goed communiceren. Daarvoor had ik ook even tijd nodig, om hier te landen. We werken nu met alleen maar mensen die willen werken en in me geloven.”
Zijn muziek belandde bij het label op een stapel demo’s, en toen Mo Fouradi hem hoorde wist hij meteen dat het anders was. “Gaandeweg het maakproces van Mr. Blue kwam ik bij Noah’s Ark en moest ik wennen aan het feit dat er mensen zich gaan bemoeien met mijn muziek. Dat project is voor veel mensen de eerste kennismaking met NOAH, maar daar wilde ik me nu van loswrikken. Of het spannend is om die switch te maken? Ik heb weinig te verliezen. We zijn aan het maken, we zijn aan het creëeren en Silk Road Radio is 100% méér NOAH.”
“Natuurlijk twijfel ik weleens. Natuurlijk hebben we daar eerlijke gesprekken over. Maar het gaat erom hoe je daarmee handelt. En hoe wij handelen is gewoon dóen met een fuck it-mentaliteit. Begin 2024 was er een schrijverskamp waar ik Survival Of The Fittest heb gemaakt. Toen ik dat naar Levi stuurde zei hij meteen: ‘Dit is een hele belangrijke bouwsteen voor je ontwikkeling, voor je sound.’ Een kamp later hebben we met elkaar afgesproken dat wanneer het goed is, het ook echt goed is. We gaan niet eeuwig door blijven kutten en dingen veranderen; goed is goed. Met die energie is Silk Road Radio gemaakt. Daarom hoor ik ook een paar foutjes in de plaat; bijvoorbeeld verses die we door een crappy mic hebben opgenomen – maar wél met de juiste energie. Dan kun je het opnieuw proberen te doen, maar dan ga je altijd moeten acteren. Dat wilde ik niet.”
Het resultaat is een plaat waarop veel inventieve referenties te horen zijn, zijn vocabulaire in de etalage wordt gezet, en zijn benadering van taal de grootste ster is. “Ik zie ze slippen, laat ze sliden, laat me leren van ze / hoog vliegen gaat vanzelf, ik moet leren landen”, rapt hij in de eerste track. “Ik durf groot te dromen, maar moet ook wel met beide benen op de grond blijven om te beseffen wat er gedaan moet worden om dáár te komen. De overkoepelende torie bekijken, maar ook snel weer terug aan het werk.” Al snel betrekt hij het op zijn show in AFAS Live, als support-act van Sticks. “Mijn eerste show in mijn thuisstad is in een van de grootste zalen van de stad. Tegelijkertijd weet ik ook dat het niet mijn concert is, maar dat van Sticks. Zodra het straks voorbij is, moeten we gaan bedenken hoe we er zelf ooit kunnen komen met een show van een uur, anderhalf uur. Dát is leren landen.”
En precies daar, op het podium, is waar zijn kracht ligt. “Zoals het er nu naar uitziet, ben ik geen streaming-artiest, maar ik heb nog geen slechte feedback gekregen op mijn optredens. Dus daar ligt de focus, om een extra dimensie aan de muziek te geven.” Noah is een leergierig mens, en wil bij elk onderdeel betrokken zijn – van het schrijven via het produceren, de pre-mix, de vocal processing, de boekingen en het uitvoeren. “Het belangrijkste dat ik tot nu toe heb geleerd? Luisteren. Dat is ook het moeilijkste. Tegelijkertijd weet ik dat we moeten vertrouwen op onze eigen visie. Dat hebben we afgelopen jaar gedaan, en dat heeft goed uitgepakt. Dat is misschien wel the biggest win.”
Bij dat luisteren komen ook concessies, vertelt hij. “Ik ben bijvoorbeeld met nieuwe mensen gaan werken op het visuele vlak. Dat is moeilijk, maar je moet leren anderen te vertrouwen. Het liefst zou ik overal een vinger bij in de pap hebben. Ik ben ook nieuwsgierig naar hoe alles werkt. Al die dingen doen me geloven dat die wereld echt is, als je ‘m zelf mee bouwt. Hoe kun je een directeur zijn als je niet van alle dingen in het bedrijf af weet?”
“Maar het is vooral de kunst die me drijft, en die eigenlijk het hele team drijft”, vertelt hij. “Het proces is iets magisch. Het is een stukje verslaving om niet te weten wat eruit komt – je begint met niets en uiteindelijk ligt er iets. Die magie is waarvoor ik terug blijf komen.” Hij benadrukt dat een carrière uit zóveel meer kan bestaan dan één pad. Hij maakt schilderijen, ontwerpt kleding, produceert, schrijft en is vocalist. “Ik kan met mijn kunst zóveel mensen inspireren, zoveel anderen activeren, waardoor alles veel groter wordt. Ik denk dan ook niet heel vaak aan wat ik nú aan het doen ben, maar wat ik ga achterlaten op deze wereld. Wat dat is, ben ik nog niet helemaal uit. Ik wil in ieder geval inspireren, kennis opdoen en die kennis overdragen.”
Als hij de vraag krijgt wanneer zijn pen hem het meest heeft verbaasd antwoordt Noah resoluut met een zin uit de finale van Silk Road Radio, Vol. 1: “’Moby Dick wordt nooit gepakt, ik weet niet waarnaar je vist.’ Die vond ik echt vet. Het is bijna cinematisch. Het is de onderliggende gedachte voor mij; do you. Probeer niet meteen de allergrootste vis te vangen; begin klein en groei. Dat is 100% waar ik me aan wil houden. Dat houdt het ook menselijk voor me. Het is bijna faya om te zeggen maar kunstenaars die gaande zijn, werden vroeger echt boujee. Dan gingen ze fokken met mensen van adel en raakte het ver verwijderd van de kern… ik merk dat ik afdwaal, haha.”
NOAH is zelfverzekerd, en wil iedere trede omhoog bewust en kalm nemen. “Routes zijn bepaald, je krijgt me niet van de kaart”, rapt hij in een van de nieuwe tracks. “Dat ben ik, die in kleermakerszit mediteert, alles overdenkt en dan plots in Avatar-mode gaat. Ik ben intuïtief ingesteld; als ik voel dat ik het moet doen, gá ik het doen.”
Muzikant en producer Mick Langenberg zette de toon voor het nieuwe project in een gesprek met Noah: “Hij had vocal performances van me gehoord, melodische dingen, dit, dit en dit. Maar hij vroeg me: ‘Wie ben jij? Wie is Noah, los van alle gekke referenties en sicke rijmschema’s? Wat zijn je herinneringen, wat heb je gegeten aan de keukentafel vroeger?’ Dus dat heb ik óók in het project verwerkt. Alsnog is dit nog maar warmdraaien, net als dat het volgende project ook warmdraaien wordt. Daarna ga ik werken aan m’n debuutalbum, en samenwerken. Dan kan ik mezelf meten aan anderen. Dit project is totaal zonder druk gemaakt, maar ik merk dat ik het wel kan gebruiken. Maar éérst deze zomer nog gek gaan, moshpits, alles vergeten.”
Stream Silk Road Radio, Vol. 1 hieronder.
