Wat? Het is juli 2023, en je hebt nog geen kennis gemaakt met Mickey Diamond? Wie zijn wij dan om je te weerhouden van de wetenschap van zijn bestaan? Wie een klein beetje in de underground rapscene rondsnuffelt, had sinds 2021 maar liefst vijftien keer de kans om een nieuw album van hem aan te slingeren. Nu alles inhalen gaat je wellicht een auditieve burn-out opleveren. Dus gidsen we je met alle liefde door de discografie van deze Detroit-spitter.
Logischerwijs zou je kunnen beginnen bij het meest recente deel van de output van Mickey Diamond a.k.a. Diamond Dallas. Het eerste album dat ik van hem hoorde was Flair 4 The Gold, dat volledig geproduceerd was door Mallori Knox. Dit jaar gaven ze gezamenlijk een vervolg aan dat project. Nobody Bleeds Like Flair is het derde album van Diamond in 2023 en is een stuk soulvoller.
Wat hem zo goed maakt? Nou, naast die dreigende flow, zijn trage voordracht en zijn diepe, resonerende stemgeluid, is het feit dat alle drie de platen die hij dit jaar tot nu toe heeft uitgebracht anders klinken, maar ook weer niet zo verschillend dat hij zijn kernpubliek verliest. Ja, het een mag meer je smaak zijn dan het ander, maar soit. Op de ene plaat neemt Diamond ons mee door allerlei verwijzingen naar het Amerikaans worstelen. Op de ander dompelt hij de luisteraar compleet onder in de riolen van Manhattan, van waaruit de Teenage Mutant Ninja Turtles allerlei vijanden bevechten.
Ieder van zijn albums kent zo zijn eigen concept. Een kader – soms superspecifiek en een andere keer uitgerekt – waarbinnen Mickey Diamond mag kleuren van zichzelf. Dat brengt de nodige spanning met zich mee. De cover van Oroku Saki, van begin dit jaar, is een hommage aan MF DOOM (het is een play op diens Mm.. Food?!-artwork) maar vertelt bijvoorbeeld ook dat Diamond in de huid van Shredder kruipt om zijn verhaal te vertellen.
Niet in de laatste plaats verschillen de album(serie)s van Mickey door het personeel achter de knoppen. De Flair-serie, vernoemd naar worstel-legende Ric Flair, is zogezegd geproduceerd door Mallori Knox. Waar zijn projecten met Ral Duke en de Nederlandse Oh Jay (!) een boombap-sound hebben, definiëren we de Flair-platen maar als ruige soul. Een beetje vergelijkbaar met het geluid waar je Ghostface Killah het liefst overheen hoort rappen; de soulsample draagt de verdomd goeie beats, maar een straatrandje mag niet ontbreken.
Mickey Diamond wurmelde zich met zijn vermogen om pakkende punches voor te dragen in die lome flow in mijn lijstje favoriete rappers. Ik was dan ook verheugd toen hij aankondigde een album te droppen met Big Ghost LTD. De immer anonieme producer heeft een indrukwekkende staat van dienst als het gaat om het pushen van tot dan toe ondergewaardeerde underground-spitters. Toegegeven, veel van zijn werk in 2021 en 2022 viel niet echt op, maar op Gucci Ghost bleken Diamond en Ghost een match made in heaven. Dreigend, kil en vol bizar fijne loops; een één-tweetje van 33 minuten lang. En dan was er slechts een paar weken daarna ook nog een tweede deel te horen.
Een van zijn grote inspiratiebronnen is zijn woonplaats. In een interview “Ik verhuisde in ’97 van een klein stadje in het zuiden naar Detroit, na jaeren tussen South Carolina en Geogia gestuiterd te hebben omdat mijn vader in het leger zat. Toen we uiteindelijk hierheen verhuisden, was ik elf jaar oud. Een leeftijd waarop je alles begint te leren. Detroit is snel, tenminste vergeleken met waar ik vandaan kwam.”
Het zijn de straten van de ‘Motor City’ in combinatie met zijn vader’s muzikale voorkeur die zijn muzieksmaak vormen. Outkast en Bone Thugs-N-Harmony zijn zijn eerste invloeden. Maar zijn vader liet hem ook kennismaken met artiesten als Ice Cube en DMX. “Ik weet nog dat hij Flesh Of My Flesh, Blood of My Blood kocht. Mijn vader had een krantenwijk en we draaiden die albums zes maanden lang elke avond, terwijl we die wijk deden. Omdat we de route zo vaak liepen, wist ik tegen de tijd dat we bij een bepaald nummer op het album waren, dat we bijna klaar waren.”
Een samenwerking met Big Ghost LTD. kan je als rapper katapulteren naar een nieuwe status. Het stond ook op de bucketlist van Diamond. “Het grappige is dat hem ooit een DM heb gestuurd in de trant van ‘Ik vind het geweldig wat je doet en zou het tof vinden om ooit met je samen te werken’. Dat bericht bleef letterlijk een jaar lang ongezien.”
Maar toen Mickey middenin de pandemie met zijn groep Umbrella Collective een online freestyle showcase presenteerde, kwam hij alsnog onder de ogen van Big Ghost. “Toen begonnen we te praten. Maar wat het album echt teweegbrracht was een foto die hij me stuurde. Daarop stond elke casette die ik ooit heb uitgebracht. Hij zei tegen me: ‘Ik ben een fan’.”
En terecht. Wij ook. En ook online gaat zijn naam inmiddels rond op diverse blogs en forums. Nog zo’n album dat op die plekken geroemd wordt: No Liquor Before 12. Het is een van de weinige platen in zijn omvangrijke oeuvre die niet is geproduceerd door één beatmaker, maar een keur aan producers. Het conceptuele blijft echter wel overeind en máákt het album. Samengebonden door thema’s als verslaving, persoonlijke conflicten en institionalisering, overtreft Dallas alle verwachtingen door een echt emotioneel geladen project neer te zetten. Met NLB12 brengt hij de grimmige technische vaardigheden in evenwicht met dergelijke volwassen thema’s. Daardoor raakte hij een nieuwe lat en liet hij nog meer potentieel zien.
Harde bars, een grove delivery en het vermogen om met die onberispelijke stem iedere lettergreep te doen klinken alsof je met schoenmaat 50 op borrelnootje stapt. Stemmige soundscapes, cuts op de hooks, en met een ijzersterke verbeeldingskracht gebrachte referenties. Mickey Diamond is de meest consistente rapper van de afgelopen jaren. Tijd om langer op hem te slapen is er niet, volgens zijn laatste Instagram-post. Want binnen tien dagen verschijnt er alweer een nieuw album (!) van de man. Wij zitten alvast klaar voor die rawness.
Check Mickey op Spotify, hieronder.
