National Phonographic 2004

Drie dagen (19, 20, 21 november) stond de turntable tijdens National Phonographic in Rotterdam centraal. Met Buck 65 en Kid Koala als hoofdacts ging HIJS langs om de sfeer te proeven, maar natuurlijk ook om kritisch naar dit festival te kijken.

Vrijdag 19 november: Kid Koala

DJ Kid Koala is een grote naam in de underground als turnablist én als striptekenaar. De naam Kid Koala is goed uitgekozen, want deze Canadees heeft een hoog aaibaarheidsgehalte. Een echte Koala dus… Het speciale van Kid Koala is dat hij de techniek van turntablism, die je op de DMC dvd’s aantreft, combineert met echte muziek. En niet zomaar muziek; van Louis Armstrong tot Radiohead en dan via een omweg uitkomen bij Björk; Kid Koala is een echte vertegenwoordiger van “deep turntablism”, een stijl die iedere muziekfan kan waarderen. Natuurlijk blijft Kid’s basis hiphop, o.a. Doug E. Fresh en Prince Po passeerden de revue deze avond. De show in Nighttown was in een woord ongelofelijk! Zelden raak ik buiten zinnen van een concert, maar deze set was gewoon te wreed. Van de manier waarop hij met zijn vingers trompetsolo’s creëerde over heftige piano-beats, raakte het publiek volledig in extase. Koala probeerde zelfs nog Nederlands te spreken met het publiek en vertelde een paar oldskool verhalen met veel gevoel voor humor. Het overduidelijke hoogtepunt van de show was de sentimentele “Why don’t you” waarop Kid Koala met smaak scratchte over een prachtige beat. Mijn hart ging hier daadwerkelijk harder van kloppen, en ik genoot van iedere seconde. Je hebt echt iets gemist als je er niet bij was in Nighttown!

Zaterdag 20 november: masterclasses Buck 65 & Kid Koala

Na een, zo heb ik vernomen, geweldige set van Kid Koala op vrijdag in Nighttown Theater, presenteerde National Phonographic op zaterdagmiddag een masterclass van de Canadees en zijn landgenoot (en mede turntablist) Buck 65. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vooral Buck 65 alleen van naam ken, en dus niet precies wist wat ik kon verwachten. Maar afgaande op mede HIJS-journalist Bora’s enthousiasme verwachtte ik heel wat.

De masterclass begon met een korte introductie van Kid Koala en Buck 65, die vertelden wie ze waren en vervolgens een nummer ten gehore brachten. Koala koos voor een heerlijk mellow stuk waarin hij functionele scratches aanbracht waar nodig, en op deze manier een mooi geluidstapijt creëerde. Buck 65 is naast turntablist en producer ook nog eens MC, dit vanwege het feit dat hij in “the middle of nowhere” in Canada is opgegroeid en zodoende geen vrienden had die zich ook bezig hielden met hiphop. Buck’s oplossing om dan maar alles zelf te doen is bewonderens-waardig, want zeker live is het bepaald niet eenvoudig om je nummers (met live scratches, raps en al) te coördineren. De Canadees slaagde hier echter wonderwel in, met een heerlijk jazzy nummer (met sample van Gil Scott-Heron). Hierna volgde Kid Koala weer met een nummer, gevolgd door weer een Buck-track enzovoorts. Na een paar nummers van beide turntablists werd het tijd voor vragen. Ik wil trouwens even vermelden dat Buck 65 vanaf het begin van de masterclass een briljant gevoel voor humor ten toon spreidde, soms zelfs onbewust, zo leek het. Naast zijn bestaan als muzikant zou de Canadees zich zonder enige moeite op het stand up comedy circuit kunnen begeven. Kid Koala lag regelmatig dubbel als Buck weer eens een droge opmerking plaatste. De Aziatische Canadees heeft zo’n aanstekelijk lachje dat het publiek dubbel kon lachen. De vragen en hiermee het laatste deel van de workshop had veel weg van een one-man show van Buck 65, die naast vermakelijke verhalen over zijn voorprogramma voor De La Soul (Buck’s advies: doe NOOIT het voorprogramma van een van je idolen, het publiek heeft toch geen interesse in je!) ook serieuzere onderwerpen behandelde zoals de teloorgang van de DJ bij live-optredens van rappers en de onmogelijkheid van samplen tegenwoordig. Volgens Buck komen veel obscure samples aan het licht, omdat de kinderen van muzikanten die gesampled worden, hun vader hiervan op de hoogte stellen!

Al met al was de workshop muzikaal interessant, informatief en zeer vermakelijk (vanwege de stand-up comedian Buck 65 en zijn giechelende mattie Kid Koala!). Dope shit dus!

Zaterdag 20 november: Buck 65 en Turntablized

Buck 65
Rotown was gezellig gevuld en de heads die je hier normaal tegenkomt bij een regulaire hiphopavond waren in geen velden of wegen te bekennen. Jedi Mind Tricks werd door de boxen gepompt en ik bekeek de flyer nog een keer voor de zekerheid. Gelukkig: er gaat hier vanavond wel degelijk een hiphopshow plaatsvinden. Het duurde niet lang of Buck 65 stond strak in het pak on stage om zijn rap en turntable kunsten te laten zien. De show werd rustig opgebouwd en dat was maar goed ook, want Buck 65 is niet iemand waarvan je zijn lyrics direct kan doorgronden. Het was echt geweldig om te zien hoe strak hij tussen zijn raps en turntablewerk kan schakelen ongelofelijk goed gewoon! Een irritante back up MC of een niet oplettende DJ zal je niet vinden tijdens een show van Buck, want de man doet echt alles zelf en je kan dan ook op alle vlakken spreken van een one man show. Nummers als ‘463’ en ‘Pants on fire’ werden door het publiek terecht goed ontvangen. De show bevatte vooral nog een paar grappige zaken waarbij Buck 65 zijn karate moves uit de kast haalde, hij de Fine Young Cannibals roemde; gedeeltelijk hun teksten gebruikte en de hilarische impressie van Mick Jagger.
De show liep zo’n beetje tot zijn einde maar het publiek wilde meer en Buck is nou niet echt iemand die daar moeijlijk over doet dus kickte Buck nog een paar nummers.
‘Wicked and Weird’ dat eerder in de avond de intro van zijn show vormde werd in een iets ander jasje gestoken waardoor het zijn laatste track van de avond zou worden. Absoluut het hoogtepunt was de Mick Jagger impressie en zijn charisma. Het neemt niet weg dat sommige delen van zijn show ietwat langdradig werden, maar al met al was het een meer dan aardige show waar ik misschien wel teveel van verwacht had.

Turntablized #2
Na Rotown waar trouwens helemaal niks werd gezegd over Turntablized dat toch ook echt die avond ging plaatsvinden, haastten wij ons naar Calypso. De host P-mode vertelde dat er wat probleempjes waren en het kwam erop neer dat er in plaats van 6 deelnemers nog maar 3 deelnemers aanwezig waren om met elkaar de strijd aan te binden. Wat P-mode ook al aankaartte: het is natuurlijk gewoon achterlijk dat er met een competitie a la Turntablized slechts 3 deelnemers strijden om een finale plaats.
De DJ’s deden allen een routine van 3 minuten en er was weinig nieuws of spectaculairs te ontdekken bij deze sets. Voor mijn gevoel zou het gaan tussen DJ Psar van Reunited Skillz of Bo van Club Popular uit Leiden. De tijd die de jury nodig had om een beslissing te kunnen maken werd op een prettige manier ingevuld door een optreden van La Melodia die onlangs een 12" uitbracht. De female MC uit Eindhoven mogelijk bekend van de crew Imadodattaz stond vanavond dus solo op het programma. Ze bracht een laidback sound die eigenlijk de party niet echt ten goede kwam, want de mensen die de moeite hadden genomen om naar Calypso te komen zaten voornamelijk in comfortabele stoelen of hingen aan de bar. De show van La Melodia miste eigenlijk de energie waardoor er een party vibe zou kunnen ontstaan. Het bleef ook na de show van La Melodia verdacht stil dus was het wachten op de juryuitslag. Psar mocht zich de gelukkigste van vanavond noemen, want hij werd door de jury uitgeroepen tot winnaar en mag hij het 18 december opnieuw laten zien, maar dan in de finale die natuurlijk weer plaatsvindt in Paradiso.

*Zondag 21 november: Buck 65 & company *

Vooraf had ik hoge verwachtingen van Buck’s optreden met turntablist-crew 50 Fingers. Op de achtergrond zouden visuals te zien zijn, dus het optreden beloofde een waar spektakel te worden. Toen ik binnenkwam, vond ik het teleurstellend dat de opkomst zo laag was. Als je weet dat zeker de helft van alle aanwezigen op de gastenlijst stond, was Calypso eigenlijk zo goed als leeg. Zoals ik al zei, de sessie beloofde veel goeds, maar ik moet zeggen dat het een beetje tegenviel. De lege zaal met Buck’s soms erg vreemde vocalen maakte de sessie tot een merkwaardig avondje. De scratches waren dope, maar de beats pasten niet echt bij Buck’s stijl. De visuals bleken uiteindelijk slechts te bestaan uit een loop van 15 á; 20 met een digicam geschoten foto’s met wat graphics erover heen. Niet echt bijzonder dus. Begrijp me niet verkeerd: het idee was heel tof, maar soms mislukken goede ideeën nou eenmaal. Als de zaal wat gevulder was geweest had dit de artiesten misschien geïnspireerd tot meer. Hoe dan ook was het fascinerend om dit ten dele toch wel geslaagde originele en creatieve concept te mogen aanschouwen.

National Phonographic is een zeer belangrijke organisatie voor Nederlandse Hiphop. Het boeken van Buck 65 en Kid Koala toont aan dat de organisatie goede artiesten die weten waar ze mee bezig zijn waarderen. Dat de opkomst soms laag was vond ik erg jammer, maar props voor de workshops (die erg inspirerend waren) en het uitproberen van experimenten zoals de freestyle turntablism sessies. Het is nu aan het publiek om NP verder te steunen volgend jaar!

Fixtures:
Hoogtepunt: Show van Kid Koala.
Dieptepunt: Turntablized
Bier: Variërend in prijs
Wc: Variërend in prijs
Garderobe: Variërend in prijs
Fotograferen: Yep.
Geluid: Prima
Bezoekers: Variërend
Damage: Variërend
Cijfer: 7,5

Geplaatst door bowie op 1 december 2004