Street’s Disciple is Nas’ zevende studioalbum en is gelijk een dubbel-cd geworden. Op zich vrij opmerkelijk, want er zijn tegenwoordig maar weinig hiphopartiesten die dubbel-cd’s uitbrengen. Na het tegenvallende God’s Son met maar enkele goede songs (“Get Down”, “Made You Look”), waren de verwachtingen voor de nieuwe Nas dan ook hooggespannen.
CD 1
Na een meeslepend intro start Street’s Disciple officieel met het trage “A Message To The Feds, Sincerely, We The People”. Een redelijk intens klinkende song waarop Nas niet energiek rijmt; van een albumopener verwacht je immers iets dat meer pakkend en sneller is. “Nazareth Savage” is wel in ya face en doet wat denken aan de vibe van “Made You Look”. Er zit geen refrein in de track, maar de horn breakdown is cool.
“American Way” klinkt een beetje als mosterd na de maaltijd omdat de Amerikaanse verkiezingen al geweest zijn (“See it’s all about community, let’s help ourselves/Cops brutalize us, get dealt with the shells/It’s our turn, it’s ’bout time we win/Need somebody from the hood as my councilman”). Het nummer bevat een bijdrage van Nas’ vrouw Kelis, maar de hook is nietszeggend en flauw.
“These Are Our Heroes” klinkt speels en het enige wat je eigenlijk nog ‘mist’ zijn kids die het refrein nog even komen ontsieren zoals in “I Can”. Waar “Disciple” uptempo is, klinkt “Sekou Story” oldschool en soulvol (met name door de James Brown-sample van “Take Me Just As I Am” en de rollende baslijn). Hierin is Nas lekker op dreef met on point lyrics. Na 1.10 minuut neemt de track een soort dubby wending aan waarin Scarlett het overneemt van Nas.
“Live Now” handelt – zoals de titel het al aangeeft – over leven in het heden, maar de beat trekt me niet. Na zo’n anderhalve minuut verandert ook dit nummer in een lome, droevige vibe waarover wederom Scarlett rapt, maar mijn inziens te lang doorgaat hiermee.
Meer op R&B georiënteerd is het langzame “Rest Of My Live” dat een live gevoel oproept door echte instrumenten, meeslepend is het melancholische “Just A Moment” met fijne zanglijnen van Quan. Ook relaxt is het fraaie “Reason” waarin Nas gedreven komt en aantoont dat hij gewoon intelligente teksten brengt en nog steeds tegengif biedt voor alle wacke urban-troep waarmee de muziekzenders ons tegenwoordig doodgooien en verzuren. Nas staat wat dat betreft voor oprechtheid, is on point, toont zich dankbaar voor God, zijn gezin, familie en wat hij bereikt heeft.
Bonustrack op cd 1 is “You Know My Style” waar je dan wel weer een dertien-in-een-dozijn-clip bij verwacht omdat het een clubtrack is (met samples uit Run DMC’s “Jam Master Jay”).
CD 2
Disc 2 start met het jiggy “Suicide Bounce” waarop Busta Rhymes het refrein ontsiert door overdreven agressief te komen en ook de beat niet weet te bekoren. De opera vocalen zijn overigens van een zekere Katherine Bostic en de outro vocalen worden gedaan door Quan. Strak is het titelnummer featuring Olu Dara (Nas’ vader en jazzmusicus), waarop Nasir Jones lekker flowt op een scherpe beat met duistere strijkers. Lijp klinkt Nas’ ode aan Rakim in “U.B.R. (Unauthorized Biography Of Rakim)” waarin Nas subtiel spitt op een beat met een bas die pompt als een onderhuidse benzinebom.
“Virgo” is een party joint met een beatbox-achtige beat en gastbijdragen van Ludacris en Doug E. Fresh, terwijl het dope “Remember The Times” over kinky seks handelt waar Nas zich in het verleden aan gezondigd heeft (“I stuck a Heineken bottle up in her ass, a real joker”… “Remember the times I hung with the dimes/Remember the times I fucked a few/And all the wild things I used to do”).
“The Making Of A Perfect Bitch” boeit niet door de wacke, monotone beat, “No One Else In The Room” feat. Maxwell klinkt glad en is een echte clubtrack die mij doet denken aan een soort jaren ‘80 vibe zoals Michael Jackson die vroeger bracht met zijn uptempo werk. Waar “Bridging The Gap” flirt met blues, is “Me And You (Dedicated To Destiny)” Nas’ liefdevolle ode aan zijn dochter Destiny waarin de rapper ook zingt. Bonustrack “Thief’s Theme” is duister met een ille, funky beat en een op het scherpst van de snede rappende Nas (“Yo I’m hot like 95 Fahrenheit/On a summer night, tight spot where bodies rot/Rats drink from water drops, in the streets niggaz/Little kids scared cops, wit bread dots/Philosophical gangsta, where violent priors/ Goin’ back like black and white TV’s wit pliers”… “I take summers off, cause I love winter beef/Started ’87, wit the shotty in the sheet”).
Eigenlijk staat er voor ieder wat wils op het afwisselende Street’s Disciple. Dit dubbelalbum is met 25 tracks (want twee bonustracks) misschien iets teveel van het goede en het zal voor menigeen too much zijn om beide cd’s achter elkaar op te zetten. Hoewel lang niet alles even sterk is, is Street’s Disciple over de hele linie genomen Nas’ beste album sinds zijn overweldigende debuut Illmatic. En dat is ook heel wat waard.
Meer info: http://www.iamnas.com/
Tracklist
01. Intro
02. A Message To The Feds, Sincerely, We The People
03. Nazareth Savage
04. American Way (feat. Kelis)
05. Coon Picnic (These Are Our Heroes)
06. Disciple
07. Sekou Story (feat. Scarlett)
08. Live Now (feat. Scarlett)
09. Rest Of My Life
10. Just A Moment (feat. Quan)
11. Reason (feat. Emily)
12. You Know My Style
13. Suicide Bounce (feat. Busta Rhymes)
14. Street’s Disciple (feat. Olu Dara)
15. U.B.R. (Unauthorized Biography Of Rakim)
16. Virgo (feat. Ludacris & Doug E. Fresh)
17. Remember The Times (Intro)
18. Remember The Times
19. The Makings Of A Perfect Bitch
20. Getting Married
21. No One Else In The Room (feat. Maxwell)
22. Bridging The Gap (feat. Olu Dara)
23. War (feat. Keon Bryce)
24. Me & You (Dedicated To Destiny)
25. Thief’s Theme
