Misschien moeten we accepteren dat Drake nooit meer een interessant album zal maken

Na een onderbreking van bijna een jaar – afgezien van een een paar featurings – bracht de onbetwiste koning van de streamingera zijn nieuwe album For All The Dogs uit. Drake’s vermoeiende poging om de headlines terug te winnen is niets meer dan een van de grootste misstappen in zijn toch vaak geroemde discografie.

Want zoals Joe Budden en talloze andere hiphopcritici je waarschijnlijk al bereikt hadden deze week; For All The Dogs is het zoveelste allegaartje geworden in Drizzy’s inmiddels uitpuilende catalogus. Het verscheen toen de Canadese wereldster nog bezig was met de tour in het kader van Her Loss, het album dat hij in 2022 samen met 21 Savage uitbracht. En daar zit precies het terugkerende euvel van Drake’s werkethiek. Sinds Room For Improvement uit 2006 gingen er nooit twee jaren voorbij zonder grote Drake-release. Ademruimte lijkt er amper te zijn.

For All The Dogs werd formeel aangekondigd in juni van dit jaar, toen er in de promotie van zijn poëzieboekje Titles Ruin Everything: A Stream Of Conciousness een link was opgenomen naar een website die het album introduceerde. Een herintroductie van ‘de oude Drake’ werd beloofd.

Steeds cynischer

Wie die oude Drake precies is? Aan het begin van zijn carrière pionierde hij als hiphop/r&b fusion-artiest. Hij onderscheidde zich van andere rappers door zijn gevoelens te bezingen. Met elk album dat hij uitbrengt, lijkt hij zich echter cynischer en afstandelijker op te stellen. Op Certified Lover Boy uit 2021 belichaamt hij de mythe van een rapper als succesvolle vrouwenversierder, die niet bang is om te pronken met zijn succes en rijkdom. Die trend komt tot een hoogtepunt op zijn nieuwste worp.

Op For All The Dogs geeft Drizzy zich over aan een hedonistische levensstijl. Daarin reduceert hij vrouwen vaak tot louter materialistische penningen. Tracks als Slime You Out en Members Only belichamen dat. Drake verheerlijkt zijn inner circle, terwijl hij zijn rijkdom gebruikt om vrouwen te manipuleren. Hoewel dat niet helemaal nieuw is in zijn lyrics, hebben zijn toenemende status, rijkdom en invloed ervoor gezorgd dat hij koelbloediger klinkt dan ooit tevoren.

Verdwaald

Echter moeten we daar wel in slakkentempo achterkomen. Zijn vastberadenheid om terug te keren naar de topvorm die hij had tussen Take Care (2011) en Views (2016) zorgt ervoor dat hij een jonger imago nastreeft dan in de werkelijkheid. Terwijl hij een jeugdige versie van zichzelf probeert te kanaliseren, verdwaalt de 36-jarige Drake compleet. Daarbij neemt hij genoegen met met een rauw product dat de inhoud mist die we van een sensationeel rapicoon als hij mogen verwachten.

Hoewel dit de eerste Drake-plaat is waarbij niet gericht is op een kenmerkende superhit, zijn er een paar nummers die het ontdekken waard zijn. Op What Would Pluto Do zingt Drake op fijne, springerige pianosamples en trage trapdrums. Op 8 AM in Charlotte hanteert hij een relaxtere, rechte benadering, waarbij hij rapt over een chill koor dat uitgeproduceerd werd door Conductor Williams, bekend van zijn werk voor bijvoorbeeld Mach-Hommy en Westside Gunn. Dat zo iemand nu landt op een Drake-album, tekent hoe invloedrijk de onderlaag van de hiphopscene is.

Een beetje pit

First Person Shooter is een wordsmith-and-flow clinic van twee van de belangrijkste stemmen in de hiphop van de 21ste eeuw. De vurige track komt precies vlak voordat je definitief in slaap dreigt te sukkelen. J. Cole en Drizzy trekken het tot dan voortkabbelende album uit het slijk, maar het duurt niet lang voordat Drake die angel er weer zelfstandig uit pulkt.

Ja, hij komt weleens in de buurt bij de beloofde ‘oude Drake’: Tried Our Best is van het stroperige r&b-soort waarvoor hij in het begin van zijn carrière verguisd werd door rapfanaten. Echt pit komt er pas weer bij track 20 (!), wanneer Sexy Redd en SZA met hun aanstekelijke energie het uptempo nummer Rich Baby Daddy naar een hoger niveau tillen.

Maar wat er het meeste opvalt aan For All The Dogs is hoe weinig Drake te melden heeft. Moeten we van een 36-jarige man aanhoren dat hij naaktfoto’s krijgt van Nadine, Christine en Justine? Moeten we een man die ooit trends zette nu krampachtig dingen horen proberen die overduidelijk niet bij hem passen? Op de beat waar Yeat prima mee uit de voeten kan, is Drake een totale mismatch. Moeten we de populairste en grootste rapper van zijn generatie – al meer dan een decennium! – nu echt totaal verbitterd horen sneren naar Pusha T en zelfs Rihanna?

Pauze

Het is zonde dat Drake die supersterrenstaus niet op een interessantere of progressievere manier inzet. En dan te bedenken dat producers 40 en Boi-1da er na al die jaren nog steeds in slagen de kenmerkende donkere en soulvolle Drake-sfeer te creëren. Maar in vergelijking met veel van zijn collega’s slaagt de artiest wiens naam het album draagt er niet in visie of beknoptheid aan te brengen. De weinig introspectieve rustpunten worden overstemd door een oceaan van typische braggadocio.

Drizzy heeft onlangs aangekondigd een pauze in te willen lassen. Dat zou hem niet verkeerd uitkomen. De uitgebluste voordracht van 7969 Santa en de slaapverwekkende en langgerekte flow in Away From Home vertellen ons dat hij dat al veel eerder had moeten doen. Ondanks alle hype is For All the Dogs het zoveelste Drake-album zonder duidelijke richting.

For All The Dogs bevat – net als haast ieder Drake-album van na If You’re Reading This It’s Too Late – té veel idee en te weinig concentratie. Waar blijft die 12 tot 14 tracks tellende Drake-classic? Wie weet vindt hij de inspiratie ervoor in zijn geplande hiatus. Maar misschien is het beter om nu alvast te accepteren dat Drake nooit meer een interessant album zal maken.

Stream:

Geplaatst door bowie op 11 oktober 2023