Michael Franti was in het land. En met net een nieuw album uit, liet HIJS deze kans niet onbenut om met hem te praten over Bush, Sadam, oorlog, love en natuurlijk: muziek!
Het gebeurt niet vaak dat je een van je muzikale helden mag interviewen. De charismatische Michael Franti uit San Francisco is meer dan een rapper. Hij zingt, speelt gitaar en geeft spoken word optredens. Tegenwoordig identificeert hij zich liever met Manu Chao en Bob Marley dan met een Nelly of Ludacris. Dat is ook goed te horen op zijn laatste album Everyone Deserves Music, want Michael gaat steeds minder rappen en meer zingen. 30 juni jl. gaf Michael Franti en zijn band Spearhead een drieëneenhalf uur durende show in een bomvol Paradiso. Die middag had ik een afspraak met hem in het Holiday Inn. How you’re doing, brother?, groet Michael me vanuit een grote leren stoel. Hij staat op voor een handshake, maar zodra hij mijn palm vastheeft trekt hij zich naar me toe en geeft me een stevige knuffel. De persoon die Michael voor mij heeft geïnnterviewd kijkt verbaasd en vraagt aan me: Kennen jullie elkaar? Ik antwoord met: Nee, maar zo voelt het wel.
Everyone deserves music, even our worst enemies. Waarom?
George Bush en Saddam Hussein zijn niet alleen onze ergste vijanden. Vaak zijn wijzelf onze eigen vijanden. Door ons onvermogen kunnen we niet van onszelf houden en goed voor onszelf zorgen. Maar je bent ook je eigen beste vriend. Ik geloof dat muziek heelt. Het helpt ons om krachtige emoties in ons hart te verwerken. Mijn vader is vorige maand overleden en muziek heeft me geholpen om te huilen, te herinneren, te lachen en om een stem aan mijn verdriet te geven.
Naar welke muziek heb je geluisterd om je verdriet te verwerken?
Wij kiezen niet de muziek, maar de muziek kiest ons. Ik reed laatst in de auto en toen deed ik de radio aan en toen hoorde ik een nummer van U2, The Sweetest Thing. Ik had er nog nooit echt goed naar geluisterd. Ik ben niet echt een grote fan van U2. Mijn vader luisterde er ook nooit naar, maar er zit iets in de tekst en in de melodie van dat lied, waardoor ik in huilen uitbarstte. Ik heb de cd gekocht en dat nummer achter elkaar gedraaid.
Heb je een tekst geschreven over de dood van je vader?
Ik heb laatst een nummer geschreven over het loslaten. Vaak houden we vast aan onze pijn, omdat we het niet uiten. Deze tekst gaat over vaarwel zeggen. Zeg maar dag tegen je pijn, dag tegen de persoon die je hebt verloren, het is ok. Elke pijn kan een goede pijn zijn, elk afscheid kan een goed afscheid zijn.
Wanneer schreef je nou precies het anti oorlogsnummer Bomb The World?
Ik heb het nummer een paar dagen na 11 september geschreven. Amerika wilde Afghanistan binnenvallen nadat terroristen het WTC gebouw, het Pentagon en misschien het Witte Huis wilden bombarderen. Dat zijn geen willekeurige doelwitten. Ze wilden niet gewoon mensen doden, ze wilden een statement maken. Het was een symbolische daad, een actie tegen de corporate control van Amerika. Het heeft geen nut om te bombarderen. Het leidt alleen maar tot meer angst, meer hysterie, meer oorlog, meer beveiliging en meer bombardementen. Bomb The World is geen boodschap aan de Amerikaanse regering en mensen die overal ter wereld bombarderen. Het is een boodschap aan iedereen. Alle bombardementen zijn verkeerd, ongeacht wie het doet, want het brengt geen begrip, liefde en harmonie.
Voor de remix van Bomb The World heb je samengewerkt met de legendarische producers Sly en Robbie. Hoe was het om met hen samen te werken?
Sly en Robbie zijn een ongelooflijk ritme team. Het lukt ze om alles funky te laten klinken. Ze hebben honderden songs gemaakt. Het zijn echt mijn helden, het is alsof je de hand schudt van Elvis Presley, Bob Marley of de Beatles.
Deze remix is een van de weinige nummers op de CD met boombap.
We zijn erg gegroeid als band. Ik ben gek op hiphop, maar ik wil niet altijd maar boombapmuziek maken. Ik wil ook nummers vanuit een ander perspectief schrijven. Ik schrijf veel nummers op een akoestische gitaar en laat dat horen aan de band. Ik rap al heel lang, ik bracht mijn eerste album uit in ’87. Door de jaren heb ik geleerd dat, als je niet verandert, je niet groeit en uiteindelijk ook niet meer bestaat. Ik ben gek op gewone liedjes. Ik luister veel naar oude reggae van Studio One en Bob Marley. Ik vind de lyrics net zo belangrijk als het ritme. Ik wil gewoon elk album anders laten klinken.
Jouw muziek is voor mij nog steeds hiphop, maar ik vind het jammer dat ik je nummers nooit hoor op een hiphopparty.
Ik begrijp wat je bedoelt. We werken momenteel aan remixen samen met Sly en Robbie. Ik wil ook in de clubs gedraaid worden. Maar hiphop gaat zo’n andere kant op, ik kan me er haast niet meer mee identificeren. Er is een moment geweest dat ik me afvroeg of ik wel wilde concurreren met mensen in die scene of dat ik gewoon muziek wil maken dat een breed publiek aanspreekt.
Je geeft ook regelmatig spoken word optredens. Wat vind je hier zo leuk aan?
Spoken word is heel krachtig, omdat jouw stem het enige instrument is. Om te communiceren en om emotie over te brengen, moet je je stem zo goed mogelijk gebruiken. Ik ga regelmatig naar spoken word avonden. Mensen hebben geweldige dingen te melden, maar hun presentatie is niet zo bijzonder. Ik heb me enorm kunnen ontwikkelen tijdens spoken word optredens. Daar ben ik ook begonnen met zingen. Ik vond dat als je de hele tijd maar aan het praten bent, dat het beter overkomt als je er wat melodie aan toevoegt. Je moet ook variëren; je lichaamstaal is heel belangrijk en je moet stiltes toepassen, dan weer snel praten, dan weer langzaam, dan weer schreeuwen en dan weer zingen.
Het valt me op dat je steeds meer richting de singer-songwriter kant opgaat. Je gebruikt steeds minder woorden in je nummers. Minder is meer?
Ja precies dat is het, minder is meer. Ik vind het nog steeds te gek om te freestylen. Dat doe ik overal, op de radio, in de bus. Maar als ik een liedje schrijf dan wil ik communiceren en dan is het hoe simpeler hoe beter. Voor mij is het een uitdaging om zo te schrijven, het is moeilijk! Met Disposable Heroes (Of Hiphoprisy: vorige band red.) schreef ik Winter Long Hot Summer. Dat nummer is elf minuten lang, het is een lange rap zonder refrein. Zo heb ik heel veel teksten geschreven. Een paar jaar geleden ben ik begonnen met gitaar spelen en dan gaat het meer om de melodie. Ik ben gek op de grotere songwriters als Bob Marley die nummers maken die universeel en tijdloos zijn, omdat ze simpel zijn.
