Inflatie en de wisseltruc met de euro is een bitch! Een decennium geleden betaalde ik 37,50 gulden voor een Method Man show. In 2006 moet je bijna hetzelfde bedrag in euro's neerleggen voor een ticket. Was deze verdubbeling het ook dubbel en dwars waard?
Tien jaar geleden op woensdag 29 november 1995 was de Amsterdamse discotheek Escape het toneel voor het 10 jarige jubileum feest van Def Jam. Toenmalig labelbaas Russell Simmons had zijn nieuwe aanwinst Method Man, oud-gediende DJ Love Bug Starski en de documentaire The Show mee naar onze hoofdstad genomen. Na in de kou tussen de dranghekken naar binnen te zijn geschuifeld keek ik op een voor hiphop acts onbekende locatie eerst naar de premiere van The Show en vervolgens naar een werkelijk legendarische show van Mr. Mef. Nog nooit had ik een artiest gezien die zoveel contact met het publiek wist te maken. Op die bewuste avond surfde hij meerdere malen op de handen van de fans, deelde hij een fles Baileys met ze en beklom hij al rijmend het VIP-balkon om vanaf de balustrade zijn show voort te zetten. “Waarom ga ik anno 2006 eigenlijk opnieuw naar zijn show ?” vraag ik mij serieus af. Het is immers onmogelijk om die eerste keer te evenaren en een teleurstelling lijkt dan ook onafwendbaar.
Is de Melkweg uitverkocht dan weet je dat ook echt elke vierkante meter benut wordt om mensen in de zaal kwijt te kunnen. Voor de meeste bezoekers is het na het voorprogramma van Kiddo Cee dan ook de eerste prioriteit om te zoeken naar een plekje met goed zicht op het podium. Overal zie je mensen schuiven en inschikken tot rond 23.30 uur iedereen zijn spot lijkt te hebben gevonden. DJ Mass bouwt zijn set net als bij Redman weer degelijk op met de echte bangers vlak voor de komst van de main-act. Er hangt zo’n heerlijke spanning waarbij tussen de nummers door wordt gefloten en geschreeuwd. Tien minuten voor middernacht wordt de spanning weggenomen wanneer een dame begint met zingen; “When I first stepped on the scene, . . .” Release Yo’ Delf!
Geen twijfel over mogelijk dat Johnny Blaze al redelijk wat rook heeft uitgeblazen voordat hij zijn gezicht aan ons laat zien, maar hij maakt een verre van uitgebluste indruk. Zijn teksten ondersteunend met hand-, arm- & been-bewegingen rent deze Big Dog als een jonge hond over de stage. Met een ’can’t nobody fuck with mine’-mentaliteit brengt de Ticalian Stalion gelijk zijn grootste nummers. De meeste artiesten bewaren ‘the best for last’ maar als je na een krappe 15 minuten al Bring The Pain, All I Need en de naar zichzelf genoemde M.E.T.H.O.D. Man hebt gehoord weet je dat je niet naar zomaar een artiest staat te kijken. Dit is word een show als geen ander. Je staat te kijken naar The Iron Lung en zijn eeuwige partner in rhyme Streetlife.
Meth en Street worden door een onbenoemde, wijn drinkende, niet scratchende en cd-wisselende DJ (het zou verboden moeten worden!) ook voorzien van wat werk van zijn derde album maar de nadruk ligt gelukkig op zijn eerste twee. Want hoe Method ons ook tijdens deze show probeert te overtuigen van de kwaliteiten van zijn laatste album; “If you like it, I love it”, blijft het een feit dat die derde plaat (Tical O: The Prequel) vies tegenviel. Wanneer hij The Motto, één van de betere tracks van Tical O, opdraagt aan de haters voel je zijn oprechte liefde voor zijn laatste langspeler, maar het publiek schakelt even terug en grijpt deze kans aan om even bij te tanken.
Verder is er weinig tijd voor uitrusten voor de gigantische, richting het podium duwende massa. Iedereen doet nog een extra stapje naar voren wanneer na een half uur, de toch wel opmerkelijke track, Judgement Day wordt ingezet en Meth, net als tijdens zijn cameo bij de Redman-show, met een salto de zaal inspringt. Het wordt nog gekker als tijdens Dangerous Grounds (een opruiende collabo met Streetlife) de Staten Island rapper zich echt op gevaarlijke grond bevind door eerst aan de linkerzijde van het podium de metershoge zaalspeakers te beklimmen en daarna aan de rechterzijde het balkon op te klauteren. Met dit soort akties kan je er zeker van zijn dat je het publiek voor je wint en uithijgend en op zijn borst kloppend neemt hij het applaus tot zich.
Het is eerder regel dan uitzondering dat Amerikaanse MC’s voor hun overleden collega’s een plekje in hun show vrij houden, maar nog nooit was een dedication zo echt! “We don’t gonna mourn his death, we gonna celebrate his life” zegt Method Man op berustende toon over zijn in 2004 overleden Wu-Tang medelid Ol’ Dirty Bastard. Nadat het publiek eerst uit volle borst het eerste couplet van Shimmy Shimmy Ya en Brooklyn Zoo heeft meegebruld begint de zaal spontaan “O.D.B.” te scanderen. Method Man, die de goed geregiseerde show perfect onder controle had, weet niet wat hem overkomt en is zijn controle kwijt. Hij gaat mee met de zaal en schreeuwt met natte en rode ogen één van de vele bijnamen van de legendarische MC. Nadat met een handdoek zijn ogen zijn gedroogt gaat de knop om en vervolgt Method Man zijn optreden; “You muthafuckas had me crying like a bitch” – kippenvel.
Nog eenmaal wordt het publiek gevraagd om herrie te maken. Zo hard en zo lang mogelijk moest het klinken en ondanks het enorme lawaai kon je de voorzichtige tonen van Da Rockwilder al horen. Bij absentie van Redman (hij moest vanavond ergens anders in europa aan het werk) deed Method Man ook het couplet van de Funkdoc. Met een gezamenlijk “One Love” verdwijnt de lachlustige Mef na een uur hardcore hip-hop van het podium om enkele minuten later terug te keren. Zonder shirt maar met een beloofd kadootje. Helaas zijn het geen extra rijms voor de zaal maar persoonlijke bezittingen, voor een enkele gelukkige. Eerder verdwenen er al 3 traytjes met Spa, flesje voor flesje, en meedere handdoeken in het publiek en nu ging zijn Jordan zweetband ook al voor de leeuwen. Zo mogelijk werd er nog meer gevochten voor 1 van de gloednieuwe witte sneakers die hij één voor één in de zaal wierp. Op zijn sokken, gebarend dat het tijd was om te slapen verliet Mr. Meth nu echt het podium. Helaas volgde zijn aanhang niet en bleven de DJ en Streetlife op het podium achter voor een muzikale toegift. Hierdoor kreeg de avond niet het slot dat het verdiend had, namelijk een oorverdovend applaus voor Mr. Tical die zich tijdens deze avond helemaal had gegeven.
Fixtures:
Hoogtepunt: de balkon-scène
Dieptepunt: het slot akkoord van Streetlife
Bier: 2 euro
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Merchandise: nee!, What the blood clot!!
Fotograferen: ja (wel strenge controle op filmen)
Geluid: nice
Bezoekers: 1000 betalende bezoekers = uitverkocht
Showtime: 23.50 uur
Curtains closed: 01.00 uur
Damage: € 32,50
Cijfer: 8,5
