‘Mick Jenkins zegt het interview met HIJS af, want hij wil liever slapen’. Juist ja. En dan de show. Dat de dj dan eerst opkomt (schappelijk te laat, dat moet gezegd) met een joint in z’n bek. En dat die vervolgens langdurig aan haperende laptopjes rommelt en intussen informeert of we ‘high as fuck’ zijn . Oja, zo’n avond. Maar dan. Mick Jenkins himself. In een uitverkochte Melkweg. Hoe alles toch nog goed kwam.
Feiten voor y’all factloving nerds: Mick Jenkins komt, net als bijvoorbeeld Kanye en Common, uit Chicago, zijn offstagenaam is eigenlijk Jayson en hij is sinds ongeveer 2012 actief. Zijn eerste mixtape heette, hoe toepasselijk, Mickstape. Mick werkte samen met Chance The Rapper en Vic Mensa, tourde heel gezellig met Joey Bada$$ en Mick houdt van ‘ginger ale in champagne flutes’. En van water natuurlijk. Hij heeft ook een mixtape die zo heet, nou eigenlijk The Water[s]: waar die s tussen haakjes precies voor staat wordt altijd langdurig bediscussieerd in interviews, maar is niet geheel doorgrondelijk. Ik kon hem ook niet vragen hoe het precies zat omdat, juist ja, Mick nog even een dutje wilde doen. Maar Mick zit heel diep in die ‘water shit’: It’s like I started drowning, rapt hij. In augustus kwam zijn EP Wave[s] uit: zijn nieuwste ‘H2O-themed project’.
Weinig makkelijke praatjes over vrouwen, kettingen en auto’s, maar vooral politieke en maatschappijkritische lyrics. Het nummer 11 is een eerbetoon aan Eric Garner, een zwarte man die vorig jaar omkwam door gewelddadig optreden van een blanke politieagent. Garner werd onder andere in een wurggreep genomen en kreeg moeilijk lucht: tot elf keer toe riep Garner ‘I can’t breathe’: hence de titel 11.
Power to the people, middle finger to the popo!, roept Mick hartstochtelijk. Maar iets anders roept hij net nog iets vaker: ‘Drink more water!’ De zaal herhaalt braaf. Wel twintig keer. Maar we hoeven niet naar de bar te rennen: ‘Drink more water’ betekent eigenlijk ‘seeking the truth’, daar moet je altijd mee bezig zijn in je leven, vindt Mick. En: Water is more important than gold. Toch haalt de light publieksparticipatie de vaart totaal niet uit het optreden. Even zonder dollen: Mick Jenkins heeft echt wat te melden. Live is hij overtuigend: Mick heeft een rauwe, een tikje snauwerige, maar retestrakke flow en zijn teksten zitten goed in elkaar. En naast die slimme lines is Mick ook gewoon lekker hiphop, veel aan het opscheppen over zichzelf. Maar dat mag best, als je zo goed bent als hij.
In Perception noemt Mick zich Willie Wonka, en verzekert hij: I got no ceilings. Micks creativiteit kent geen grenzen: hij breekt, heel Wonka-esk, ook gewoon door dat dak heen. En oja, dat gouden ticket heeft hij überhaupt niet nodig, hij heeft zijn plek sowieso al veroverd in de rapgame. Inderdaad. Het nummer The Water[s] zelf komt natuurlijk ook voorbij. ‘Water, since it is the source of all life’, wordt welwillend uitgelegd op Genius. Fijne braggin’ en boastin’ ook in deze track: Stephen Hawking, no need for talking. Got a hawk’s eye but I can hardly see you: Micks positie is bepaald, en hij hoeft eigenlijk niet eens zijn mond open te trekken.
Ook Comfortable heeft fijne opschepperige lines als This your invitation, I’ma even welcome imitations. Smoking mirrors, I’ve been spitting rocks and ventilation: alleen je kunt Mick proberen na te doen, graag zelfs en ga vooral je gang, maar hij is degene die met zijn lyricale stenen de ‘spiegels vol illusies’ breekt en door ventilatie verhullende rook wegblaast. Jawel. Maar het water komt vooral de hele tijd terug: Talk’s fly, pray you’re not Aaliyah, I ain’t trying to rock the boat, but the flow crazy. En daar is ineens Aaliyah. Jenkins blinkt sowieso uit in metaforen waarin hij de meest uiteenlopende figuren laat opdraven: Goldmember uit Austin Powers en de Hulk komen voorbij, maar ook Vincent van Gogh en Mozart. En allerlei Bijbelpersonages, maar het is nooit te zwaar. Mick is intellectueel, maar schept dus ook gewoon lekker op, en af en toe behandelt hij ook gewoon een heel streetwise onderwerp: (Moving a) Piano gaat over drugshandel. En ondanks al het water (en ginger ale) is Mick zelf ook wel eens dronken of high en dan is hij faded like outdated denim.
Zijn jonge fanbase rapt vaak alle teksten mee, vooral bij Martyrs. En eindigen met Fuck Tha Police, altijd een goed idee. Vooral leuk voor de drie mensen in de zaal ouder dan 30 (fotograaf, geluidsman en ik). Thank God for the waters. And for Mick Jenkins.
