Verdwaald in the hood van Woensel, Eindhoven, kom ik 10 minuten later aan op plaats van bestemming: Zaal Popei, dat binnenkort zijn onderkomen zal vinden in Klokgebouw Strijp. Jammer, vind ik, voor zo’n nostalgische zaal. Bassist Glen en Dj Native wachten we me al op. Macro, is volgens goed hiphopgebruik iets later, maar dan kan het gesprek beginnen.
Dan kom je met een geslaagd debuutalbum en dan ga je kort daarna hoofdzakelijk alleen met de band optreden. Geen aparte reacties gehad van fans die daar niet op zitten te wachten?
De standaard hiphopfan is toch niet zo van de crossover?
Degenen die het nog niet gezien hebben zijn wel nieuwsgierig. En degenen die het wel gezien hebben vinden het een vooruitgang. Ik denk dat we sowieso niet de standaard hiphopfan aanspreken. Over het algemeen spelen wij toch meer met andere bands (de laatste tijd veel met Def P en de Howling Coyotes) en meer op festivals, niet de echte hiphopparty’s.
De laatste tijd zijn jullie 2x bij Giel Beelen geweest. Hoe was dat? Het leek een aardig georganiseerde chaos.
Dat leek zo, maar het is allemaal goed geregiseerd. Je weet alleen niet wanneer je opmoet, dan hoor je een belletje en dan moet je weer spelen.
Dan sta je daar bier te drinken en dan komt er iemand op je afgerend dat je over 10 minuten moet spelen. Alles staat wel op standby en er wordt nog wel even snel gesoundcheckt, maar 2 minuten later sta je weer te spelen.
Hoe is Giel Beelen bij jullie uitgekomen?
In 2001 ben ik daar al geweest. Hij nodigde toen al vaak hiphopacts uit. Ik ben daar toen 2 of 3 keer geweest. En elke keer als ik weer wat nieuws had, stuurde ik dat weer op en kreeg ik weer een uitnodiging. De een na laatste keer was ik daar ook om wat nummers te doen op een beat en toen kreeg ik weer een uitnodiging om terug te komen met de band.
Is het lastig om bestaande nummers,gemaakt op een beat, af te stemmen op de band?
Misschien lastig werken met meerdere kapiteins op een schip?
Het is wel zo dat bij de huidige set de sfeer al bepaald is op een bestaand nummer, dus je kunt niet alle kanten op, dat heeft zo zijn beperkingen. Dat kan met nieuw materiaal wel. We zijn ook allemaal muzikanten, dus het is even lastig om op elkaar ingespeeld te raken. Dat heeft wel een half jaar geduurd om dat te doen en het op elkaar af te stemmen.
Het is al volgt ontstaan; Eerst hadden we een beatshow , toen zijn we gaan kijken hoe we dat konden invullen met muzikanten. Glen ging toen altijd al mee om dingen te regelen en hij speelt bas, dus dat was al ingrediënt nummer 1. De drummer (Remco) kende DJ Native al van kinds af aan, dus dat was ook zo geregeld. Che zijn broer kende Stijn weer, onze toetsenist. En die kende ook weer een gitarist (Michiel).
Dus eigenlijk was het gewoon een zootje. Want iedereen komt eigenlijk uit een andere hoek. Wij zijn hiphop- en breakbeatminded. De gitarist speelt eigenlijk alles. Punk en zo. Eigenlijk heel veel invloeden.
En daar zijn heel veel ideeën uit voortgekomen. Je kunt onze muziek ook niet bestempelen. Het is gewoon muziek waarover heen gerapt wordt en van daaruit kan het alle kanten opgaan.
We vormen ook echt een team. We hebben allemaal een andere muzikale achtergrond en kennis. Maar we hebben wel allemaal dezelfde ideeën.
Je hebt ooit gezegd dat je de hiphopscene in Nederland maar een imago- en dikke jassenscene vond. Ben je de standaard hiphopscene wat beu aan het raken? Te weinig open minded people misschien?
Ik vraag me af of er eigenlijk wel een scene is. Op de echte hiphopfeestjes vermaak ik me allang niet meer. Muzikaal is het allemaal veel van hetzelfde. En er is veel zelfverheerlijking. Ik vind het veel leuker om voor een gevarieerd publiek te spelen en dat ik reacties uit verschillende hoeken krijg. Als we straks met de band een heel album maken komen we ook voor meer festivals in aanraking en ik denk dat je dat als beat-act niet hebt.
Misschien een gewaagde uitspraak maar hiphoppers pretenderen altijd dat je moet doen waar je zelf achterstaat en je gevoel moet volgen maar in de werkelijkheid is het vaak dat als je iets anders doet dan gebruikelijk of je succes hebt, je wordt neergesabeld. Eens?
Ik denk dat hiphop vanuit een te smal perspectief bekeken wordt en als het daar dan vanaf afwijkt, dan is het niet duidelijk meer en dan is het niet goed.
Ik heb ook wel reacties gehoord van mensen uit de ‘scene’ dat ze hiphop met een band niet trekken. Daar lig ik niet wakker van. Ik heb niet de ambitie om hiphop te maken, ik heb de ambitie om muziek te maken.
Ik heb tot op heden wel hiphop gemaakt, maar ik voel me veel meer thuis met een band dan met alleen beats op het podium.
Wie zijn er in jouw ogen nog real in de scene?
Het is niet aan mij om daar over te oordelen. Degenen die real zijn die weten dat zelf wel. Het gaat er mij om of ik ze geloofwaardig vind of niet, maar heel veel rappers vind ik niet geloofwaardig.
Je klinkt erg oprecht en zelfkritisch in je nummers. Een bewuste keuze?
Nee, ik heb daar niet zo over nagedacht. Ik rap gewoon over dingen die me bezighouden en dat komt er gewoon zo uit in mijn teksten. Ik doe dat niet bewust.
Hoezeer heeft de dood van een goede vriend je gevormd?
Het heeft me vooral veel inspiratie gegeven. Limpy was op op zijn 23ste, maar de kracht die hij had… Hoe hij door dat proces is heengegaan… Hij had het zelf geaccepteerd, daardoor kon ik het ook accepteren en een plek geven. Hij zit nog altijd in mijn herinnering.
De 21 gram die je verliest als je dood gaat die laat je achter op aarde. Vooral de betekenis en liefde die je geeft… Wat dat betreft inspireert me dat wel.
Ik ben niet anders naar dingen gaan kijken, ik ben wel meer over dingen na gaan denken. De dag dat hij gestorven was ben ik er heen gegaan en heb ik hem zien liggen. Dat was een schok. Ik heb niet kunnen slapen die nacht. De dagen erna gaat het in je hoofd door: “waarom is dat zo?” Toen heb ik dat nummer (Gevleugelde B-boy) geschreven en heb ik mijn rust weer gevonden. Het mooie van die herinnering die hij heeft achtergelaten is dat hij er altijd blijft. Als je zo’n indruk hebt achtergelaten, heb je een goed leven gehad. Ook al heeft dat dan maar 23 jaar geduurd.
Zijn grootste angst was om vergeten te worden, maar dat gebeurt niet. Heel mijn leven blijf ik er aan denken, je hebt het lot niet in de hand. Het heeft mij nog meer het gevoel gegeven van “doe wat je wilt doen.” Toen hij hoorde dat hij nog maar kort te leven had, is hij naar China gegaan. Dat wilde hij nog doen. Op het einde, toen hij niet meer zijn bed uit kon, toen zei hij ook: “Ik heb gedaan wat ik wilde doen, ik ben klaar.” Zo denk ik ook. Ik wil doen wat ik wil doen. Gewoon er voorgaan al bereik ik maar driekwart van een doel.
Ik kan me wel voorstellen dat meer persoonlijke, zwaardere teksten lastiger zijn om te doen met een band dan alleen.
Ik weet niet of dat zo samenhangt. Het is wel zo dat je als band meer bezig bent met show maken. In een nieuw nummer ga je dan ook op zoek naar een live-element. Het publiek opzwepen. En een heel down, melancholisch nummer kun je wel brengen, maar het is vooral toch actiemuziek. De ene keer heb je een breakbeatachtig stukje, de andere keer weer wat anders. Het is maar net wat de intentie is van de band.
We passen het repertoire wel aan op waar we spelen. Dan kijken we wat spelen we, wat is het meest geschikt? We hebben op een nummer een Radiohead-achtig stukje zitten. Maar op een buitenfestival in Den Bosch met 25 graden werkt dat niet.
Hiphoppers en rappers schrijven ook vaak over zichzelf. Als je met een band werkt komt dat idee toch meer vanuit 7 man. Het geeft me meer mogelijkheden. Eerst was het een beat en ging ik daar een tekst op schrijven, nu is krijg ik van 6 mensen ideeën mee. Het is een heel proces geworden. Met verschillende invalshoeken. En ik schrijf nog steeds dingetjes die niet geschikt zijn om met een band te doen. Ik vind het fijn om wat te kiezen te kunnen hebben. Wat doe je live en wat doe je niet live?
Volgende album met de band of solo?
Met de band. We zijn bezig met materiaal. Maar iedereen werkt ook gewoon en het is niet zo dat we even tijd hebben om 2 maanden in de studio te gaan zitten. Daar kunnen we nog niks zinnigs over zeggen. Het is een beetje… zoals ’t komt.
