Men begon met het bestuderen van de man die in Chicago opgroeide als skater, hip-hop haatte en zo’n grote indruk op Jay-Z maakte dat de gepensioneerde legende besloot zijn talent weer eens af te stoffen en dit album gedeeltelijk te produceren. Alle heisa was dus een geluk bij een ongeluk, maar desondanks dwong het Lupe wel terug de studio in te duiken om nog wat aan Food & Liquor te sleutelen.
De titel doelt op een strijd tussen het goede, food, en het slechte, liquor, wat voor de geboren moslim uit den boze is. Beide aspecten zijn gebalanceerd op deze plaat verwerkt; liquor diende als input, food for thought als output. De doordachte en compacte manier waarop Lupe levenservaringen en observaties verwoordt op heerlijke producties van onder andere Soundtrakk, The Neptunes en Mike Shinoda maken deze plaat een tijdloos album. Achter elke track zit een boodschap, achter vrijwel elk rijmschema een diepere betekenis.
Over felle drums worden de complexe uitdagingen van een jong leven aangekaart op “Just Might Be OK”, terwijl Lupe zijn hart lucht over zijn eigen ontwikkeling en artistieke processen op het soulvolle “Hurt Me Soul”. Evenals op “He Say She Say”, waarop het vaderlijke rolmodel centraal staat, het luchtige “Sunshine” en levenslied van de skatewereld, “Kick, Push”, probeert men door middel van strijkinstrumenten op het gevoel in te spelen.
Ondanks het feit dat er uiteenlopende producers hun opwachting maken, weet men een samenhang te creëren door veelal dezelfde instrumenten terug te laten komen. The Neptunes verzorgen harde drums en piano riedeltjes op het aanstekelijke “I Gotcha”, waarop Lupe aangeeft niet down te zijn met bragging & boasting. Op het originele “The Cool” mede geproduceerd en geschreven door Kanye West schetst hij op knappe wijze een beeld t over het leven na de dood van een gangster, “He grabbed on to some grass, he climbed/ Pulled himself up out of his own grave and looked at the time/ On the watch that had stopped six months after the shots/ That had got him in the box wringing Henny out his socks.”
Een opvallende doch minder verrassende productie is die van Mike Shinoda, die zijn typerende Fort Minor stempel drukt op “The Instrumental”, waarin delen van Jonah Mantranga’s “Nestle” verwerkt zijn. Lupe refereert op dit nummer naar een medium dat de samenleving ideeën voorkauwt. De mening van Lupe zelf is alles behalve carbon copy, zo blijkt op “American Terrorist”, waarop hij politieke wereldleiders het schaamrood op de kaken jaagt met teksten als “The books that take you to heaven and let you meet the Lord there/ Have become misinterpreted reasons for warfare.”
De gastbijdrages op het album zijn subtiel het merendeel van de gasten neemt slechts een refrein voor zijn rekening maar wel van toevoegende waarde. Matthew Santos verzorgt het refrein op de laatstgenoemde track, terwijl de warme stem van Jill Scott een prima aanvulling is op Lupe’s raps op “Daydreamin’”. Zijn raps maken ook veel goed voor de minimale vertoning van Jay-Z op het rockachtige “Pressure”, wat na “Outro” een track volgepropt met shout-outs die van weinig waarde zijn voor de luisteraar het minste nummer is op het album.
Op de futuristische album cover zweeft Lupe ergens tussen boeken, gadgets en een radio in het heelal rond. Meneer Fiasco heeft dan ook reden tot zweven, want met hét album van 2006 voegt hij zichzelf niet alleen bij de top van hip-hop; hij zet de hele hiphop gemeenschap ook meteen met beide benen op de grond.
Tracklist:
01. Intro
02. Real Feat. Sarah Green
03. Just Might Be OK (ft. Gemini)
04. Kick, Push
05. I Got’cha
06. The Instrumental (ft. Jonah Matranga)
07. He Say She Say (ft. Gemini and Sarah Green)
08. Sunshine
09. Daydreamin’ (ft. Jill Scott)
10. The Cool
11. Hurt Me Soul
12. Pressure (ft. Jay-Z)
13. American Terrorist (ft. Matthew Santos)
14. The Emperor’s Soundtrack
15. Kick, Push II
16. Outro
Meer info: http://www.lupefiasco.com
