Lowlands 2016: Nederlandse spits en héél veel mosh pits

Er is meer concurrentie in het Nederlandse festivalaanbod dan er ooit geweest is, en al gaat de verkoop niet zo gierend hard meer als op het hoogtepunt enkele jaren terug, Lowlands is nog altijd een instituut. Dat er in het afgelopen weekend dan ook opnieuw duizenden mensen naar een grasvlakte in de Flevopolder bij Biddinghuizen trokken voor drie dagen vol bier, bandjes en buitenlucht is verre van verwonderlijk. Ook wij hadden onze poncho paraat om te checken wat the state of the Lowlands nation is in 2016.

De eerste dag heeft al aardig wat spitters op het programma staan met Tourist LeMC, Post Malone (die een cancelende Travis Scott vervangt) en Flatbush Zombies. Helaas staat uw razende reporter op die momenten nog vast in het verkeer/te hannesen met bagage/met tientallen anderen zijn paspoort te showen bij de ingang, waar iedereen zich ineens moet legitimeren (DaFuq?).

_MG_4898_Willem de Kam

De eerste act waarin gerapt wordt die daarom gecheckt kan worden, is Hollywood Undead. Een band die geen slechter begin had kunnen opperen, zo blijkt. Hoe deze gasten aan een jong publiek gekomen zijn is een volstrekt raadsel, want ze klinken alsof ze rechtstreeks uit het nu-metal tijdperk van rond de eeuwwisseling komen. Mocht je een onbedwingbare behoefte hebben aan extreem houterige raps over achterhaalde gitaarriffs; bij deze bootleg-Fred Dursts kom je prima aan je trekken. Na drie nummers was ‘t eindpunt van de tolerantie bereikt; wegwezen geblazen. Om na enig dwalen bij de feestelijke Balkansounds van de uiterst gemotiveerde Bohemian Betyars, de melancholische indierock van de dames van Warpaint en de Schotse electropop van CHVRCHES uit te komen. Allemaal een stuk beter te handelen, en zo werd een verder raploze vrijdag toch nog gezellig.

De zaterdag biedt een ramvol programma voor de rapliefhebbers, te beginnen met de Rotterdammers Jordy Dijkshoorn, Giorgi Kuiper en John van Beek, oftewel De Likt. Als je er nog bij kan ten minste, want de X-Ray blijkt veel te klein voor het tot festivalkillers uitgegroeide trio. Met de mensenmassa die buiten staat te zweten hadden ze heel de tent nog een keer kunnen vullen. Binnen gaat het er nog broeieriger aan toe, maar aangezien het geluid van deze tent nu eenmaal niet ver draagt is er voor de laatkomers weinig te beleven. Iets later vind je in diezelfde tent Instagramkoning Donnie, die met zijn lange blonde haardos en onafgebroken adoratie voor Raymond van Barneveld (a.k.a. Raya van Mattaveld, volgens Donnie) inmiddels een cultfiguur geworden is. Het is een heerlijk pretentieloos feestje in de X-Raya, dat door een zekere Jurjen vooraan in het publiek lang onthouden zal worden. Hij is jarig die dag en wordt daarom getrakteerd op “Er is er één jarig” met de nodige autotune. What a time to be alive, what a time to eat a bamischijf.

_MG_4571_Willem de Kam

Serieuzere kost wordt er gepresenteerd door Kamasi Washington. De jazz-saxofonist heeft met zijn drie uur durende (en toepasselijk getitelde) The Epic meer dan genoeg eigen materiaal om een uur te vullen, dus mocht je op zijn bijdrages aan platen van Kendrick Lamar of Flying Lotus gehoopt hebben kom je bedrogen uit. The Epic biedt gelukkig meer dan genoeg moois om volledig bij in vervoering te raken en is live zo mogelijk nóg indrukwekkender. Schuin voor het podium staand is goed te zien hoe een muzikant achter de coulissen op een sopraan saxofoon in zit te blazen. Tien minuten later komt hij het podium op en blijkt het de vader van Kamasi te zijn, die zich met succes bij de band voegt. Het publiek hangt aan de lippen van iedere solist, en heeft geen enkele aanmaning nodig om in enthousiast applaus uit te barsten wanneer zo’n performance een hoogtepunt bereikt. Wanneer de even warme als loepzuivere stem van zangeres Patrice Quinn zich over het publiek uitvloeit voor The Rhythm Changes, is het moeilijk te geloven dat er al bijna een uur op zit. “Let me play something quick” zegt Kamasi Washington, om nog een kort opzwepend stuk in te zetten waarvan je graag wilt geloven dat het een ongeplande toegift is. De sfeer is daar onmiskenbaar naar, maar de piek waarmee hij afsluit is gewoonweg een té perfecte finale om niet zo bedacht te zijn. Kamasi Washington betovert zijn publiek, en zijn show mag op zaterdagmiddag al zonder twijfel tot de hoogtepunten van het festival gerekend worden.

Snel door om een stukje mee te pikken van het fenomeen Logic, lieveling van puristen en de nieuwe great white hope van de hiphop. “Are you more turnt up then Switzerland?” vraagt hij het publiek, voor de DJ een stuk Jump Around van House of Pain en DJ Kool’s Let Me Clear My Throat instart. Dat waren toffe party tracks ja, maar wat ze hier doen is niet helemaal duidelijk. Na een uitgekauwd “when I say hip, you say hop” intermezzo begint hij gelukkig zelf weer te rappen, en dat doet hij met een indrukwekkende techniek. Hij loopt permanent lachend over het podium en spit zijn tongue twisters vakkundig uit, al is het wat jammer dat hij consequent met zijn eigen vocalen meerapt. De DJ achter hem had de backing vocalen makkelijk voor zijn rekening kunnen nemen en zo voor een dynamischere show kunnen zorgen. Als hij daarna ook nog een freestyle veinst (ja hoor, met een double time flow erin? Tuurlijk), het publiek vertelt dat ze “all special” zijn en dat “money not important” is, begint deze ideale schoonzoon eigenlijk ronduit vermoeiend te worden. Zijn techniek is onberispelijk en (eerlijk is eerlijk) indrukwekkend, maar het blijft desalniettemin allemaal een fletse, voorspelbare vertoning.

_MG_4619_Willem de Kam

Een ideale schoonzoon kun je Hef in ieder geval niet noemen. “Lowlands, ik heb op deze dag gewacht” laat hij de volle India weten. Er worden t-shirt-guns het podium op gebracht, en wanneer Hef de werking van één exemplaar niet direct door heeft flikkert hij gewoon het hele ding het publiek in. Bovendien deelt hij nog wandtegels mee als “In Hoogvliet heb je drie opties; je gaat dood, een tijdje vastzitten, of dood.” Er ontstaat gedurende bijna heel de set een fanatieke pit in het midden van de zaal, met uitzondering van het rustige Droom, waarop het zelfs voor de grootste fanatiekeling toch lastig beuken is. Wanneer hij Altijd Werk, zijn samenwerking met Sevn Alias van het album 13 inzet, gonst het vol verwachting door de zaal. Helaas wordt de track na het refrein alweer afgekapt, en dat terwijl Sevn Alias een minuut of tien na hem in dezelfde zaal op zal treden. Bewaren ze de samenwerkingen soms voor die set?

Wanneer Sevn met een gemaskerde drumband opkomt is de sterke binnenkomer in ieder geval verzekerd. Bij Ma3lish ontstaat er een totale gekte in de zaal, en ook wanneer de DJ een audio-opname instart waarin hij door één van de leden van boyband B-Brave gefeliciteerd wordt met het behalen van een dubbel platina plaat voor hun samenwerking, wordt er luid gereageerd. Met een middelvinger naar de DJ maant hij het publiek echter tot kalmte: “Jongens, dit is al de derde keer dat ze me zo ‘verrassen’ en ze weten dat ik er niet van houd.” Trip naar LA/Bentley, zijn eigen favoriet, volgt al snel en het is weer bouncen geblazen voor iedereen. Halverwege de show wordt er ruimte gemaakt voor een Rotterdam Airlines-showcase. Laat Niet Los van Jairzinho valt met name bij de dames nog wel goed, maar wanneer Kevin in zijn eentje het podium moet bestieren met het kalme Wazig van Gate 16, verliest de show helaas wat aan urgentie. Uiteindelijk wordt de energie wel weer opgekrikt met Mandem en Summer 16 en besluit Sevn Alias dat het zijn “tofste show ooit in Nederland” was. Tof was het inderdaad, maar als hij en Hef even de koppen bij elkaar gestoken hadden, had ’t legendarisch kunnen zijn.

_MG_4881_Willem de Kam

Grime heeft een absoluut topjaar, dus ook Lowlands 2016 kan onmogelijk om het genre heen, willen ze als toonaangevend gezien blijven. Aan de Section Boyz uit Croydon de beurt om die plicht te vervullen, wat ze met verve doen. De voorste helft van de X-Ray verandert in een pit na de eerste paar nummers en deze kalmeert de rest van het optreden niet meer. Als de crew Trapping Ain’t Dead inzet is de chaos compleet en lijkt het een zekerheid dat een aantal bezoekers met blauwe plekken de rest van de zaterdagavond in gaat, en daar geen seconde spijt van zal hebben.

_MG_4545_Willem de Kam

De volgende dag is SBMG ineens tegen de verwachtingen in de opener van de Lima geworden. De Amsterdammers zouden eigenlijk op de vrijdagmiddag staan maar konden daar door een file hun opwachting niet maken en zijn verzet naar de vroege zondag. Dat is een gelukje voor ondergetekende, die die vrijdagmiddag nog onderweg was naar Cape Lowlands. Het nieuws dat SBMG hier nu te vinden is, lijkt alleen bij weinigen aangekomen te zijn. De Sawtu Boys Money Gang is echter veel te blij om op het roemruchte festival te staan om zich door een matige opkomst uit het veld te laten slaan. Die houding wordt beloond, want hoewel ze voor een half lege tent beginnen blijft het gedurende show binnendruppelende publiek allemaal graag hangen. Tegen het eind van de show is de tent alsnog gevuld en wordt er door het complete publiek van voor tot achterin enthousiast meegedanst.

_MG_4716_Willem de Kam

The Internet, met voormalig Odd Future-leden Syd en Matt Martian, maakt hun opwachting in de India, waar zij met hun zwoele R&B de regenachtige zondagmiddag van wat welkome warmte voorzien. Zangeres Syd grapt over haar ex-vriendinnen, die onderwerp van veel tracks zijn, en ondanks dat haar achtergrondvocalen vantevoren opgenomen zijn is het moeilijk stil blijven staan bij de grooves van The Internet. Dat blijkt zelfs voor de roadies het geval te zijn, wanneer één van hen tijdens de show spoedreparaties aan een keyboard moet verrichten. De knielende techneut beweegt zijn hoofd mee op de beat terwijl de wachtende toetsenist het publiek met een uitzinnige dans vermaakt. Als hij zijn favoriete badjas daarbij uit enthousiasme het publiek in smijt heeft hij er eigenlijk direct spijt van; “You better appreciate that robe!” Syd introduceert het door Kaytranada (die later op de dag in dezelfde tent een lekkere DJ-set zal verzorgen) geproduceerde Girl als een track voor haar “future girlfriends”, en hoewel het een heerlijke track is loopt de zaal behoorlijk leeg om op tijd bij Anderson .Paak in de tent ertegenover te zijn.

_MG_4797_Willem de Kam

Daar wordt het publiek, dat hem grotendeels van Malibu en Compton kent, getrakteerd op de snoeiharde banger Milk and Honey van debuutplaat Venice, terwijk Anderson .Paak stuiterend over het podium heen schiet en meteen al de indruk geeft zo veel mogelijk energie te willen spenderen. “Lowlands! So many white people!” begroet hij met een grote glimlach het publiek, om daarna al snel achter zijn drumstel te kruipen voor een aantal tracks van zijn grote succesplaat Malibu. Wanneer de tracks een simpeler drumpatroon hebben komt hij erachter vandaan om zijn vocalen heen en weer springend en rennend te laten horen, om er net zo makkelijk weer achter te kruipen wanneer het nummer dat nodig heeft, en vanaf daar te spitten en zingen. De show is dynamisch, gevarieerd (ook zijn track met Kaytranada komt langs, en een eerbetoon aan David Bowie met een instrumentaal stuk Let’s Dance) en waar live bands in hiphop vaak eerder voor plat bier dan bruisende beats zorgen, leveren The Free Nationals een bijdrage van hoge niveau. Met name de gitaarpartijen zorgen ervoor dat de funky tracks een wat rauwer randje krijgen dat heerlijk past bij de stem van Anderson .Paak. Op plaat is de man dus al zwaar de moeite waard, live is hij daarmee misschien zelfs een tandje beter. Na de tour een live album?

_MG_4869_Willem de Kam

Wie live misschien ook wel beter uit de verf komt dan op plaat is Mick Jenkins. De rapper uit Chicago laat op zijn studio-opnames ook al horen een begenadigd rapper te zijn maar bewijst live over een bewonderenswaardig scherpe techniek te beschikken. Zijn catchphrase “Drink more water” schalt meermaals door de X-Ray, om daarna direct een nummer in te zetten waarin hij met even soepele als verstaanbare, helder gearticuleerde flow zijn verses te spitten. Dat doet hij zonder backingrapper, zonder achtergrondvocalen (een unicum in 2016) en zonder ook maar een enkele lettergreep te laten vallen. Één emcee en één DJ brengen de tent aan het bouncen met intelligente hiphop door een bovenklasse live rapper. Dat moet zowel de talrijk toegstroomde jeugd als de oude rotten in de rap deugd doen. Mick Jenkins zegt binnenkort met een grotere show naar Nederland te komen (2 november in de Melkweg, FYI), maar heeft al bewezen totaal geen poespas nodig te hebben.

_MG_4650_Willem de Kam

Wat betreft rap is Lowlands 2016 daarmee afgelopen. Een editie waarop veel binnenlands talent de ruimte kreeg, en dat veelal bewezen verdiend te hebben. Door te pendelen tussen de uitstekende programma’s van de dicht bij elkaar gelegen India, X-Ray en Bravo tenten, bleef je bovendien zelfs op de regenachtige zondagmiddag droog. De opdringerige chatbot van de officiele Lowlands-app kunnen we volgend jaar missen als kiespijn, maar wat betreft de bands in Biddinghuizen hebben we nu alweer zin in de volgende editie.

_MG_4785_Willem de Kam

Fixtures:
Hoogtepunt: De rauwe funk van Anderson .Paak en meeslepende jazz van Kamasi Washington
Dieptepunt: Hollywood Undead’s belegen crossover
Bier: 1 munt (€ 2,70)
Wc: gratis
Garderobe: kluisjes tegen betaling
Fotograferen: ja
Geluid: goed
Bezoekers: 53.000
Damage: € 159,- (early bird), €175,- (regular) Beiden excl. €10 servicekosten.
Cijfer: 8

Geplaatst door Jaap van der Doelen op 24 augustus 2016