Talloze positieve kritieken regende het, wederom. Kendrick Lamar bewees eerder dit jaar dat je best een hiatus van vijf jaar tussen twee platen kunt laten vallen en tegelijkertijd de meest relevante hiphopartiest ter wereld kunt zijn. Grootheid staat immers niet gelijk aan kwantiteit. In de Ziggo Dome maakte hij de luisterbare therapiesessie van zijn album Mr. Morale & The Big Steppers voelbaar.
Dat album was een antwoord op alle vragen die hij de afgelopen jaren naar zich toe geslingerd had gekregen. Lamar legt ook in Amsterdam de door de wereld aan hem toebedeelde rol van redder naast zich neer. Want: hoe kun je een kartrekker zijn in de beweging voor sociale rechtvaardigheid als je zelf je eigen ondeugden, trauma’s en tegenstrijdigheden nog niet hebt verwerkt?
De nummers uit zijn oeuvre die uitgroeiden tot strijdliederen, moshpit-anthems van de hoogste orde; hij speelt ze bijna allemaal. King Kunta, Alright, Backseat Freestyle – het zijn tracks die gemaakt lijken voor deze setting. Lamar brengt ze met een kraakheldere microfoonperformance, vanuit een indrukwekkend decorontwerp. In een muzikale arena, gevuld met knaldrang van een 17.000-koppig publiek.
Hoewel een HUMBLE. bijvoorbeeld, meegescandeerd wordt tot in alle uithoeken van het gebouw, spelen zulke harde tracks niet de hoofdrol. Tegenover iedere banger staan minstens twee van de instrospectieve weerspiegelingen van zijn laatste plaat. Hij rapt zijn hits stevig, haast snerpend, om vervolgens met ijzingwekkende stiltes het publiek bij de lurven te pakken en klaar te stomen voor een scherpe blik naar binnen. Ieder nummer kreeg een visueel beeld mee; de ene keer liet hij een buiksprekerspop van zichzelf meerappen, de andere keer werd er met schaduwen op gordijnen gewerkt.
“I’ve been going through something”, stelde hij vast op het album waarnaar de tour vernoemd werd. En dat horen we ook hier. Tussen de nummers geen ellenlange praatjes of interludes; de boodschap zit in de teksten. Hij bespreekt rouw en problemen in zijn familie. Op de tourposter staat geschreven; “Kom Mr. Morale helpen uit zijn hokje te komen.” Dat hokje blijkt zijn creatieve en persoonlijke comfortzone, maar tevens ook het hokje waar hij door de wereld in werd gestopt; een voor hem ongemakkelijke rol van leider. “The cat is out the bag, I am not your saviour”, rapt hij kalm in het slot van de show.
Geen van zijn albums klinkt als de vorige. Maar ook op het podium blijft Kendrick Lamar verbazen. De eerste keren dat hij in Nederland stond, op Appelsap en in de Melkweg, zagen we strakke rapshows. Het groeide uit tot een visueel spektakel, waarin dat hokje ook zichtbaar vaak terugkwam. Vierkante platformen zweefden, kantelden en verschoven boven zijn hoofd, dansers vormden een menselijke barrière om hem heen en een grote plastic quarantaine-kubus daalde zelfs neer over hem, compleet met vier mannen in beschermingspakken. “Je moet een COVID-test doen, Kendrick. Dat is voor je eigen bestwil”, hoorden we in het keurig Britse accent van Helen Mirren. De actrice is de lijm tussen het nieuwe werk van de introverte kunstenaar en de oude, venijnige bangers van de Compton mc.
Kendrick Lamar had dansers, een buikspreekpop, bewegende podiumdelen, een gastperformance van Baby Keem en schaduw-effecten. Knap hoe zijn boodschap alsnog de hoofdrol bleef spelen in de Ziggo Dome.
.“Je hebt dit jezelf weer aangedaan”, zei de therapeute halverwege het optreden. “Het lijkt erop dat je vergeten bent wie je bent. Heb je een herinnering nodig?” Het publiek in ieder geval niet. Amsterdam werd er nota bene ter plekke eraan herinnerd door de weergaloze performance van de allerbeste rapper ter wereld.
