Janelle Monáe is ongeremd op haar champagne shit op sensueel nieuw album

Als je mij jaren terug had verteld dat ik nog eens een recensie zou schrijven over een Janelle Monaé-album, had ik je natuurlijk best geloofd. Maar dat die dan ook op Hiphop In Je Smoel zou belanden, dat zou in mijn ogen pure onzin zijn geweest. En nu zit ik hier, met een festivalkater na Best Kept Secret, en komt de introtrack ervan voorbij in mijn releaseradar. De vocale zorgeloosheid en groteske instrumentatie Float – met medewerking van Seun Kuti en zijn band Egypt 80, greep me meteen. “I had to protect all my energy / I’m feelin’ much lighter, now I float”, rapt de zangeres aan het eind van haar eerste verse van het album. En daarmee slaat ze de spijker op de kop.

Op The Age Of Pleasure laat Monaé namelijk voor het eerst in lange tijd het idee van een concept-album compleet los. En dat is opvallend, want haar album-run tot nu toe was een ware hattrick. The ArchAndroid, The Electric Lady en Dirty Computer maakten van haar een van de beste zangeressen van het afgelopen decennium. Bang om politieke statements te maken, of een lans te breken voor minderheden – vooral Afro-Amerikaanse vrouwen –  is ze nooit geweest. Een gesprek met Erykah Badu inspireerde haar ooit voor Q.U.E.E.N., dat ze uitbracht als eerste single van een album. Die tracktitel bleek een acroniem voor degenen die gemarginaliseerd zijn; de queer-gemeenschap, de untouchables, de emigranten, de geëxcommuniceerden en de N staat voor negroïde.

Haar eerste twee albums linkten ook nog eens sterk met elkaar; ze werden  vanuit het oogpunt van de de androïde hoofdpersoon Cindy Mayweather gezongen. Op Dirty Computer, de plaat daarna, werd Monaé een mens van vlees en bloed die een vaginamonoloog tot stand bracht. Ze daagde de luisteraar meer dan eens flink uit. Dat ze het idee van zulke concepten nu laat varen, geeft haar een hoop vrijheid.

Not the same

Monáe klinkt zelfverzekerd en is niet bang om mensen te laten weten dat ze bi is en je meisje kan stelen wanneer ze maar wil. Doechii verdubbelt de dosis branie over een sexy amapiano-productie, die een latin jazz-breakdown krijgt. “I’m looking at a thousand versions of myself…”, verklaren ze samen. “And we’re all fine as fuck.” De laatste vier woorden worden vertraagd om er de nadruk op te leggen. Zo, juist.

Hoewel méér muziek van Janelle Monáe altijd welkom is, blijkt de korte speelduur – 32 minuten – een geweldige keuze. De vaart mindert niet, waardoor nooit te lang gehangen wordt in één sfeer. De snelle overgangen ondervangen ook nog eens het gebrek aan een diepe laag. Ja, het is een minder vooruitstrevend en ambitieus album dan het trio platen dat eraan vooraf ging. Maar dat is ook helemaal niet wat Janelle Monáe heeft geprobeerd. “I’m not the same”, verklaart ze dan ook al vroeg op The Age Of Pleasure. En dat levert een luchtig, vrolijk en opbeurend zomeralbum op dat precies op het juiste moment komt.

Samengevat is het is een snelle, sensuele en zomerse viering van haar seksualiteit. Janelle Monáe ging op een zwoel avontuur en heeft me meegenomen op reis, nog ver voordat mijn zomervakantie begint. Ze heeft plezier, zit lekker in haar vel en heeft ongeremd muziek gemaakt. De transitie van track naar track is vlekkeloos, alsof een DJ een gigantische playlist meeneemt naar het strand en ter plekke de juiste snaar raakt. Geef me een cocktail, ruisende golven op de achtergrond en dit album van vóór tot achter en je hoort mij deze zomer niet meer klagen.

Stream:

Geplaatst door bowie op 13 juni 2023