Vanaf de get go wordt de toonzetting scherp gesteld op de strikte naleving van een zogezegde old skool boombap recht voor je raap aanpak. Dit betekent niets meer en niets minder dan zoals Jae’ al na tien seconden aankondigd in zijn eerste line: “Niet nadenken, beats zijn wilde stieren, flow is rodeo”, en dit karakteriseert wat de rode draad is die vaststaat sinds de grondslag die kenbaar wordt gemaakt vanaf het allereerste nummer tot aan het laatste nummer van Striklie Boombap. No nonsens, zonder te oppervlakkig aan te doen en vooral experimenteren en spelen met flows, daar gaat het veelal om. Gelukkig, want daar vragen de kale, maar uiterst interessante beats van Herb ook om.
Het onvermijdelijke voor Herb is natuurlijk dat mensen zijn beats zullen gaan vergelijken met die van Klaas Vaak. Positief of niet, negatief is het in ieder geval niet, want er kan zonder twijfel gezegd worden dat de vrijwel onbekende producer Herb op dit project een groot spreekwoordelijk steentje bijdraagt aan het neerzetten van een jaren negentig hiphop gevoel. Dit lukt ’em aardig goed en wanneer we dan toch de vergelijking zouden trekken met de vroegere StropStrikkersproducer zou je kunnen zeggen dat Herb een soort Klaas Vaak is in een simplistischer, ongecomliceerd ogende, primitievere vorm. Het is zoals gezegd wordt in de intro van Excellereren: “Beweging in elke directie is progressie man, soms moet je ook achteruit om vooruit te gaan toch?” De old skool vibe ís juist die simpliciteit en ongebondenheid, die simpel klinkt, maar waar lang niet alle producers voor gemaakt zijn. Wat dat betreft een groot pluspunt voor Herb zijn producties.
In Sacre Blue haalt Jae’ zijn Franse woordenschat uit de kast, wat qua sfeer een beetje doet denken aan de outro van Wu-Tang’s Ice Cream, waarin Method Man een shoutout geeft aan al zijn french vanilla’s. Met maar twee collabo’s, waarvan één megacollabo moet Jae’ het dus tien van de twaalf tracks helemaal alleen doen. Gelukkig gaat dit niet storen, alhoewel het nooit heel erg diep gaat. Zeggen wat je denkt is het basisprincipe op deze plaat, met als uitzonder vooral de nummers Muren Praten en Ze Wil M’n Kind, over het roekeloos gedrag van famediggers.
Men zou kunnen zeggen dat Striklie Boombap een enigszins tevergeefse terugschakeling is naar een gouden tijdperk dat allang voorbij is, maar er is niks mis met een vleugje nostalgie op zijn tijd, mits het niet te overduidelijk wil teruggrijpen op een bepaald gevoel. Deze plaat heeft ’t, zonder het er te dik op te leggen en waardoor je ongedwongen meegaat in de vibe.
Dit is de moeiteloos aandoende soepele hoofknikformule waarbij je denkt aan ongestrikte klassieke gele Timberlands, met daarboven een bijna overdreven wijde broek en classic Champion hoodie op je kop. De grimmige, mistige straten en paadjes waar vele traditionele negentigerjaren clips zijn geschoten met bijbehorende mateloos buckwildende crewshots. Venijnige, authentieke oerhollandse boombap voorgeschoteld in het jaar 2008 is wat dit is.
Tracklist:
01. Striklie Boombap
02. Excellereren Ft. JGeniusz
03. Sacre Blue
04. Discipline / Guillotine
05. Smile
06. Olympische Fakkel Ft. Ta Mère, N-Ill, Avi, 3Wish, Skafalau, Tivo & Hazjikidee
07. Herbweetook
08. Muren Praten
09. Keuze Onbeslist
10. Tsjah…
11. Ze Wil M’n Kind
12. Diepkoffer
