013 is een gigantisch podium, ondervond Jack Harlow toen hij er optrad. Want het feit dat een band, een dj en een groot decor bleken te ontbreken tijdens zijn eerste Europese headlining tour, moesten zijn charisma, rapvaardigheden en verhaal compenseren. Laatgenoemde had hij niet. Wie had het publiek nou eigenlijk een uur lang voor zich?
Het is een beetje het verhaal van de nu 24-jarige rapper uit Kentucky. Hij weet een hit te produceren, maar verstopt die dan tussen een aantal allegaartjes en noemt het een album. Pitchfork gaf zijn laatste een zeldzaam lage score; 2,9. En dat terwijl de wereldsterren in de rij stonden om eraan mee te werken. Drake, Pharrell Williams, Justin Timberlake en Lil Wayne; ze prijkten allemaal op de tracklist. Het resultaat is haast een knappe prestatie te noemen. Come Home The Kids Miss You is een zielloze, nietszeggende plaat.
Alsnog doorkruiste hij Amerika langs uitverkochte arena’s. Op TikTok ontploften zijn nummers al voor de initiële releases. In Europa zijn de zalen zo’n zes maten kleiner, maar eveneens zeer snel uitverkocht. In Tilburg kijken drieduizend paar ogen verwachtingsvol naar het podium. Stipt op tijd is ‘ie op de afgesproken plek; center stage, voor een grote LED-muur. Daarop zien we spacey vlekken kronkelen, fluoriserende kwallen zwemmen en vlakken in elkaar overlopen; bij ieder liedje iets anders. Tikkie saai.
Een dj of een band dan? Ook niet dus. En dus moeten zijn nummers flink tot leven komen wil Harlow hier overtuigen. Moet gezegd: raptechniek heeft ‘ie; een natuurlijk charisma ook. Zijn flow is soms zeer levendig, de beats klappen hard, maar als feitelijk gekeken wordt naar wat er nou eigenlijk gebeurde in een stampvolle 013; veel te weinig. Er stond een lachende krullenbol voor een groot scherm zeer degelijk te rappen; met een relaxte flow die in de verte deed denken aan Drake. Dat was het.
De zaal stond vol met die-hards; albumtracks en b-kantjes werden ontvangen als superhits. Bizar, want Harlow heeft net zo weinig te melden als op zijn platen, waarvan ‘ie er overigens zo’n 25 in 55 minuten propt. Oudere albumtracks zitten samengeperst in snelle medleys, de verbindingsteksten tussen de nummers waren clichématig en klonken té ingestudeerd, doorbraakhit WHAT’S POPPIN’ bracht hij futloos. Hij leek zelf ook het meest uit te kijken naar de grootse triomfantelijke beats als die van NAIL TECH en INDUSTRY BABY. Songs met melodieën die eruit springen, waarvoor werkelijk iedereen -artiest incluis- opveerde.
Werd het dan helemaal niet leuk? Jawel hoor. Op de momenten dat hij uit de razende robot-modus kwam en even mens was. Toen hij een beatbox afwisselde met a capella-raps en een snelle shout out gaf naar Virgil van Dijk. Of de teksten op de borden in het publiek hardop las. “We zijn nog bij elkaar vanwege dit concert”, stond er bijvoorbeeld geschreven. “Jullie horen bij elkaar en niet vanwege deze show,” zei hij zichtbaar geraakt.
Ergens in Jack Harlow zit een hele goede performer verstopt. Hij bewees loeistrak live kunnen rappen, maar deze show kon veel meer kunnen gebruiken dan louter skills. In het uurtje dat het optreden duurde, heeft namelijk niemand de man achter de artiest leren kennen. Wat het publiek wel meeneemt; dat hij Jack Harlow heet, uit Louisville, Kentucky komt en trots is om in Europa voor drieduizend mensen op te treden. Dat is terecht, want voor iemand die zó weinig te melden heeft is dat bijzonder knap.
De rest van de foto’s door Nikki van Toorn:
