De eerste van de vijf tracks, Crazy gurl, is een wat saai nummer over een doorgedraaide dame. Hoewel het niveau van bovenstaande samenwerkingen nooit wordt benaderd, is de rest van de EP zo slecht nog niet. Dit komt overigens voornamelijk door onze landgenoot Bone 40 die een relaxt en soulvol geluid neerzet. Het is zonde dat Jaboy Fry een weinig verheffende rapper blijkt. Misschien is het gewoon nonchalance, maar de wat al te vlakke manier van rappen is op verschillende nummers simpelweg saai en klinkt af en toe ongeïnspireerd.
Het jazzy VIP is hier een voorbeeld van. Hoewel de productie vraagt om een laidback rapstijl, wordt het zelfverzekerde gebrag wel erg loom overgebracht. Het doet een beetje denken aan een Jay-Z die net wakker is. Qua stemgeluid en flow heeft Jaboy Fry sowieso wel wat weg van Jigga. De lowtempo productie zit met de rustige drums en subtiel gebruikte instrumenten overigens goed in elkaar. Ook op het nostalgische Doc take me back levert Bone 40 goed werk, zeker door aan het eind van de track de beat om te vormen richting drum-n-bass achtige klanken. Evenals Dark skin toont dit nummer aan dat de klik tussen beide artiesten er wel degelijk is.
Vervelend om te luisteren is deze EP bijna nooit vanwege aardige tot goede sfeervolle producties van Bone 40. Tekstueel en qua onderwerpkeuze heeft Jaboy Fry weinig nieuws te bieden, waardoor het eindproduct toch niet knalt. Op Plant it on me en VIP vervalt hij te vaak in clichés. De opschepperij van laatstgenoemde track blijkt op iets te weinig gebaseerd om deze EP als geslaagd te betitelen.
Tracklist:
01. Crazy gurl
02. Plant it on me
03. Doc take me back
04. Dark skin featuring Preechman en Cliff Kast
05. VIP
