Rap is een kunstvorm die zich perfect leent voor opschepperij, iets dat al sinds de begindagen van het genre heeft meebewogen naar het heden. De zogenaamde brag ’n boast-stijl is dan ook helemaal niet nieuw. Met zijn surprise-album Jackman dwingt Jack Harlow zijn fans haast te luisteren naar de inhoud; de plaat kent haast louter sombere beats en geen enkele featuring. En dus hangt er een vergrootglas boven zijn tekst. Harlow is zich maar al te bewust van wat een controversiële bar kan zijn. En dus praten we – en met we bedoel ik de cultuur in z’n geheel – al dagen over die ene zin.
De nieuwste toevoeging aan de reeks witte rappers die wereldfaam vergaarden heet Jack Harlow; een getalenteerde twintiger uit Louisville, Kentucky. Weelderige krullen, onschuldige Prodent-lach en een getrimd baardje; het type ideale schoonzoon dus. Slungelig, ongevaarlijk, misschien zelfs lieflijk. Hij bewees de capaciteiten te bezitten om een hit te schrijven en verkreeg al snel na zijn doorbraak respect vanuit de zwarte hiphopcommunity. Hij mocht meedoen op Lil Nas X z’n wereldhit Industry Baby en Kanye West noemde hem zijn “favoriete rapper van het moment.”
Maar, moet gezegd, Harlow bestaat vooral als artiest dankzij zijn charisma. Op het moment van de release van zijn verrassingsplaat Jackman afgelopen vrijdag, was het nog geen jaar geleden dat het zeer tegenvallende Come Home The Kids Miss You verscheen. De verwachtingen waren hooggespannen, de credits had hij inmiddels op zak. Het resultaat was een langdradig en flauw album, dat bij lange na niet kon tippen aan de groteske singles die eraan vooraf gingen.
Zonder promotie of een megahit terugkeren met een album is dus wellicht een slimme keuze. De belangrijkste ingrediënten waarop hij tot nu toe koerste zijn verdwenen, maar wat blijft er dan over? Aan de slechts 24 minuten aan nieuwe muziek die Harlow voorschotelt vallen een paar dingen op. De zelftwijfel is groter dan ooit, maar op momenten rapt hij juist levendiger en brutaler dan in zijn vorige werk. Het is dan ook niet voor niets dat de productie een stuk uitgekleder is dan op bijvoorbeeld Come Home The Kids Miss You. Hij móest.
Lord Jamar zei ooit tegen Eminem dat witte rappers slechts gasten waren in het huis der hiphop. Echter hebben witte rapmuzikanten de laatste vier decennia ontzettend veel onroerend goed ingenomen. Van de punk-energie die de Beastie Boys het genre gaven tot een indie-legende als EL-P en van culthelden als R.A. The Rugged Man en Action Bronson tot bijvoorbeeld een Mac Miller, met wie Harlow – niet onterecht – vaak wordt vergeleken. Allemaal zijn of waren ze in it to win it, en hebben ze een plekje veroverd in het huis waar Lord Jamar over sprak. De een miniscuul hoekje, de ander een volledig vertrek.
Vroeg of laat in hun carrière kregen ze te maken met kreten over culturele toe-eigening. Het bekendste voorbeeld; Macklemore die een Grammy won terwijl Kendrick Lamar’s good Kid, m.A.A.d. City in dezelfde categorie was genomineerd. Het zorgde voor een wervelstorm van kritiek. Maar ook in de jaren daarna werden Post Malone en Iggy Azalea onderwerp van gesprek en konden ze rekenen op soortgelijke reacties. De beschuldigingen hebben in weinig gevallen de carrières van de artiesten compleet aan diggelen geholpen zoals bij Vanilla Ice. Zeker niet bij Post Malone, die verderop in mei twee keer in een uitverkochte Ziggo Dome zal optreden.
Rap is zwarte muziek, onderdeel van een zwarte cultuur. Zelfs ik, als schrijver, ben me bewust van mijn plek in deze industrie. Ik weet dat ik als witte dertiger mezelf bezighoud met een cultuur die door zwarte mensen is vormgegeven. Ik voel me daarin dan ook te gast, maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf niet thuis kan voelen. Ik dien simpelweg de gebruiken, regels en bouwers ervan te respecteren. Het is me vaak genoeg verweten als ik weer een 1- of 2-sterrenrecensie publiceerde in de krant of op deze website. “Waarom schrijf je als witte persoon over een cultuur die je niet begrijpt?”, las ik dan in berichten. Dat is, ten eerste, een aanname. Ik probeer de hiphopcultuur zo goed mogelijk te begrijpen. En daarbij de gebruiken, regels en bouwers te respecteren.
En dat dienen de makers eveneens te doen. Als een witte artiest het geluk heeft eraan deel te nemen op een hoog niveau, moeten ze respectvol zijn. Dat is iets wat Eminem maar al te goed begrijpt. En dat heeft Jack Harlow goed gezien; het succes van Em is het resultaat van zijn schrijf- en muzikale vaardigheden, maar ook van zijn verhaal en het respect dat hij heeft voor degenen die het pad voor hem hebben geplaveid. Voor velen wereldwijd is hij de grootste superster van het genre ooit; geen vervelende artiest om jezelf mee te vergelijken.
“Ya boy’s strivin’ to be the most dominant ever
The hardest white boy since the one who rapped about vomit and sweaters
And hold the comments ‘cause I promise you I’m honestly better than whoever came to your head right then”
Hoewel; Harlow stelt op They Don’t Love It niet per sé net zo goed te zijn als Slim Shady. Maar zegt “de beste white boy te zijn sinds die ene die rapt over kots en sweaters”, verwijzend naar de iconische intro-zinnen van Eminem’s Lose Yourself uit 2002. Een gewaagde claim, wetende dat er in de tussenliggende twee decennia rappers als El-P, Mac Miller, Yelawolf, Aesop Rock, Paul Wall, Ill Bill, Action Bronson, Cage, The Streets, Crimeapple, $uicideboy$ en Slug gestaag een carrière opbouwden. Jack is langs een rij hardwerkende mc’s gelopen om in de positie te belanden en zo’n claim te maken. En krijgt dan ook te maken met de reacties; sommige luisteraars vatten de bar zelfs op als een diss naar de overleden Mac Miller. Die naam werd zelfs trending nadat Jackman was gedropt.
Uiteraard doet niemand mee om zichzelf publiekelijk op plek dertig in zo’n lijst te zetten. Rap is een tak van sport waarin een brag als dit kan en mag, maar waarin iemand als Harlow zijn voorgangers dient te respecteren. Natuurlijk is de line net zo controversieel als hij ongetwijfeld al had voorzien; dit is een tekst die vast geschreven is met de shock value in het hoofd. Maar de line impliceert méér dan alleen de brag zelf; namelijk dat we als hiphopcultuur witte rappers moeten rangschikken. Is een ranking hier überhaupt op zijn plaats? Was de term ‘white boy’ wel nodig in de zin die Jack Harlow rapt? Met andere woorden: moeten we dat kleurverschil nog willen zien? Zeker in hiphop, een cultuur die vaak genoeg heeft uitgesproken ruimte te willen bieden aan iederéén, ongeacht de huidskleur.
Uiteindelijk is relativeren hier de beste optie. Je kunt het uiteraard niet eens zijn met Jack Harlow’s uitspraak, maar er boos over zijn is een tweede. Dit is namelijk wat rappers doen; talkin’ their shit, denkend dat ze de beste zijn. Wat wil je dan dat hij zou zeggen? Dat hij het niveau van de Insane Clown Posse aantikt? Iedere artiest moet het gevoel hebben de beste te zijn in zijn of haar vak; dit is een ultra-competitieve scene, waarin ego’s links en rechts blijven oppoppen. Mensen zullen altijd strooien met andere meningen, want wat je in je bars vertelt is volledig subjectief. Ik luister amper naar Jack Harlow, maar ik respecteer zijn zelfvertrouwen. Dat zelfvertrouwen wordt online al omschreven als waanidee.
Het carrièrepad van een witte rapper blijkt andermaal een lastige evenwichtsoefening. Als je te hard van stapel loopt en alle mainstreamsuccessen en aandacht te stevig omarmt, zoals Macklemore en Iggy Azalea, keert de hiphopwereld zich snel tegen je. Op zulke momenten moet je je bijna inhouden om relevant te blijven in het spelletje. Jack Harlow beseft dat maar al te goed en heeft met één line de aandacht op een album gevestigd waarvoor hij zelf verder amper promotie maakt.
Stream:
