Twintig jaar nadat hij samen met Mobb Deep, Tragedy Khadafi en partner-in-rhyme Capone op Capone-n-Noreaga’s L.A. L.A het New Yorkse antwoord in de beef tussen de east en west coast gaf, is Noreaga aka N.O.R.E. nog even competitief als altijd. Toch is er sindsdien veel veranderd in het leven van de host van de succesvolle podcast/Revolt TV-show Drink Champs. “Ik heb net mijn veertigste verjaardag gevierd en ik heb lol. Ik vertel die young boys dat ze gaan bidden om een twintig jaar durende carrière. Dat ze bidden om hier twintig jaar sterk te zijn, en mensen hen moeten vertellen dat ze nog steeds ‘relevant’ zijn.”
Tijdens episodes van Drink Champs gaat de man uit Lefrak, Queens samen met DJ EFN zitten voor wat zijn “de meest onprofessionele professionele podcast” noemen. Een passende omschrijving, want de show wordt net zo gevoed door hun kennis van de rap historie en hun oprechte interesse in de vaak legendarische gasten, als door de grote hoeveelheden alchohol die ze met hen consumeren. Dat zorgt voor de vriendelijke, informele, en weinig verhullende sfeer waar de talkshow om bekend staat. N.O.R.E.’s carrière begon echter met een hoop minder ruimte om het op een zuipen te zetten. “Ik dronk zo goed als niks tijdens The War Report, heel af en toe maar”, zegt hij over de opnames van zijn klassieke debuut samen met Capone. “Ik werd zeker niet dronken.”
“Ik dronk niet tijdens het dealen. Gewoon het verkopen was al een high. De wet een klap verkopen en er nog mee wegkomen ook.”
Die houding heeft hij zelfs vereeuwigd op Bloody Money, één van de uitschieters op The War Report. “I lay back, cognac / And I don’t even drink like that / I sell crack!”, rapte hij daarop met groot gevoel voor dramatische verrassing. “Je kan niet drinken en tegelijk crack verkopen. Ik lachte mensen uit die naar buiten kwamen en dronken. Want crack verkopen is een business. Je moet scherp zijn, vooral in New York City. Je concurreert met wat? 800 gasten? Op één corner! Dus als jij die gast bent die daar dronken en slordig staat te wezen, verkoop je niks! Ik nam me altijd voor die twee niet te mixen.” Bovendien was zijn dorst ook een stuk minder in die tijd. “Waarom drinken? Ik verkocht crack. Dat was al een high op zich, gewoon het verkopen. De wet een klap verkopen en er nog mee wegkomen ook.”
“Later op het N.O.R.E.-album, kon je zien dat ik er wat meer mee begon te klooien, ik begon Champagne te drinken.” Dat album introduceerde de wereld ook aan The Neptunes, een toen nog onbewezen duo dat één van de singles erop produceerde; het verrassende Superthug. De toen nog relatief onbekende Pharrell Williams is ook te horen in de track, met een ongenoemde gastbijdrage. Het werd de doorbraak voor hun team. “Ik werkte altijd met dezelfde producers waar ik op The War Report mee werkte, en ik wilde niet hetzelfde blijven doen. Ik was op zoek naar een nieuw geluid.”
Capone-n-Noreaga’s debuut was echter uitgegroeid tot een icoon van het tijdperk waarin Queens het wereldwijde centrum was van een bepaald soort hardcore straat rap. De synth riff en energieke percussie van The Neptunes was inderdaad heel iets anders, maar de muzikale chemie was onmiskenbaar aanwezig, en N.O.R.E. besloot ervoor te gaan. “Dat was een linke stap voor mij, als hardcore, War Report-artiest, om die draai te maken en te werken met wat jochies uit Virginia. Ze zijn hiphop maar kleden zich rock & roll, en ik was het type persoon dat die gok wel durfde te nemen.” Die betaalde zich uit, want Superthug werd enthousiast ontvangen door zowel zijn bestaande straatfans als het meer mainstream publiek dat zich bij hen voegde. “Ik denk dat het gewoon gaat om real zijn, niet om gangsta doen. Alles dat ik doe komt uit het hart. Ik hou ervan om soms buiten gebaande paden te gaan.”
Het zou zeker niet de laatste keer zijn dat hij zijn publiek verraste met een verschuiving in zijn geluid. In 2006 bracht N.O.R.E., wiens vader Puerto Ricaans was, een album gevuld met Spaans- en Engelstalige tracks uit, op een type beats dat voor veel van zijn fans compleet vreemd was. “Ik zag dit genre dat zo wereldwijd, zo mondiaal was, genaamd reggaeton. En ik zei ‘Weet je wat? Ik moet dit in Amerika introduceren’, want in Amerika kwam het maar niet aan. Maar ik ging naar Europa, en landen waar ze niet eens Spaans spreken, en daar draaiden ze overal reggaeton. Ik was gewoon de persoon die daar niet bang voor was.”
“Ten tijde van Melvyn Flint, dat was de gast waardoor Drink Champs geboren werd. Melvyn Flint”, zo vertelt hij over de evolutie van zijn drankgebruik, refererend aan zijn derde solo album, het in 1999 uitgebrachte Melvyn Flint – Da Hustler. Zijn met drank gevulde podcast heeft de spotlight op hem inmiddels flink vergroot, maar dat is niet wat N.O.R.E. het mooiste vindt aan de populariteit ervan. “Het zijn allemaal speciale momenten voor me. Maar om KRS ons als medium te zien respecteren en bij ons te komen zitten, dat was een bijzonder moment voor me. Om te zitten met Pete Rock, Premier, dat zij naar ons toe komen en met ons roken en drinken, voor onze camera’s. En natuurlijk, om Puff Daddy los te zien gaan, al die shit te drinken en zich open te stellen. Of om 50 Cent überhaupt te zien drinken, en één van zijn beste interviews te zien geven. Want hij staat erom bekend niet te drinken. Elke aflevering heeft een bijzonder moment. Want ik geeft ermee terug aan hiphop.”
“Het is crazy, kijk naar de zakenman die JAY Z is, het entrepreneurschap van Puff Daddy, van 50 Cent en Nas. De prachtige dingen die we hebben kunnen doen, we moeten allemaal teruggeven. Dat is hoe ik Drink Champs zie.” Als hij zulke verhalen vertelt, gaat NORE steeds harder en sneller praten, op dezelfde declamerende toon als de statements die hij vaak in zijn raps maakt. Daaronder zit ondertussen ook een amicale warmte, waarin zijn liefde voor het onderwerp doorschijnt. “Iedereen die old school is, spreekt op straffende toon. Ze geven altijd af op de jonge generatie. Dat wilde ik niet doen. Ik wilde juist laten zien hoe mooi hiphop is. Je moet het ouder worden omarmen.”
“Hoe ken je Boot Camp Clik niet?!”
“Het is altijd het mooiste compliment voor mij, wanneer een jongere op mij afkomt om te zeggen ‘Jij hebt mij Boot Camp Clik leren kennen’. Terwijl dat eigenlijk beledigend is, want hoe ken je Boot Camp Clik niet? Maar die kids zijn 18. Die luisteren een podcast en dan zoeken ze terug. Dat is het mooiste deel voor mij. Ze weten niet eens wie ik ben, ze vinden mij gewoon grappig op camera. Ze weten niet dat ik een, tussen haakjes, legende ben. Ze zien mij die legendes love geven, en dan gaan ze hun albums checken, en de hun historie opzoeken. Dat is de grootste blessing. Dat is precies wat ik aan hiphop geef.”
“Met Uno Mas is de cirkel rond, want dit beschrijft de tijd waarin ik nu leef.”
En toen ging de telefoon, en hing zijn oude maat Pharrell, die zijn doorbraaksingle twintig jaar eerder met N.O.R.E. opnam, aan de lijn. “Hij belde mij op een dag op, gewoon om te vragen hoe het met me ging, en vertelde dat hij Drink Champs luisterde en trots op me was.” Pharrell nodigde N.O.R.E. uit om hem in Los Angeles op te zoeken, wat hij kort daarna deed. “We zaten twee dagen lang in de studio. We namen gewoon op; de oude band herleefde, we maakten lol.” Het eindresultaat was Uno Mas, een single die de twee mannen in een feestelijke stemming laat horen, het exacte tegenovergestelde van de tijd waarin hij zelden kon gaan zitten voor een drankje. “Met Uno Mas is de cirkel rond, want dit beschrijft de tijd waarin ik nu leef. Ik heb het goed, ik heb succes met Drink Champs. Waarom dan niet teruggaan naar die persoon waarmee ik voor het eerst dat risico nam, het risico van het loslaten van die fly, traditionele hiphop, die Queens sound?”
Maar een nieuwe single, mogelijk de voorbode van een EP, is niet het enige ijzer dat hij in het vuur heeft. “Ik wilde niet alleen Drink Champs mijn volle aandacht geven, ik werk ook nog aan een kookprogramma, dat komt uit in december of januari. Ik wilde dat tijd geven, want ik neem alles wat ik doe serieus. Wat gebeurde was, dat ik in de studio zat met Pharrell en ik sinds de zomer deze plaat in de stash had. En toen deed ik een paar shows in New York, toen San Francisco, en daarna trad ik met Onyx op in Las Vegas. En ik dacht ‘Damn, ik mis dit ook!’ Maar ik denk dat ik het allemaal tegelijk kan doen.”
“Ik zit achter historie, achter nalatenschap.”
“Ik denk niet dat er een persoon is die dat gedaan heeft. Als ik een succesvolle show als Drink Champs kan hebben, dat op z’n eigen benen staat, en dan tegelijk een hit song hebben én een hit food show? Dat is bijna Will Smith type-a-shit!” Zijn enthousiasme zwelt aan als hij zijn plannen beschrijft. “En ik doe het met mijn pants sagging! Ik doe het in mijn jeans! Ik trek niet eens een pak aan! Dit is nooit vertoond, waar ik nu achteraan zit. Ik zit achter historie, achter nalatenschap. Ik wil dat mensen zeggen ‘Niemand heeft gedaan wat hij deed, en niemand deed het zoals hij het deed’.”
Het is dezelfde bevlogen houding waar hij altijd om bekend gestaan heeft. N.O.R.E. is altijd N.O.R.E., ongeacht het soort beat waarop te horen is. “Als persoon die The War Report gemaakt heeft kan ik niet twintig jaar later nog over dezelfde onderwerpen praten, want ik leef dat leven niet meer. Als ik dat wel deed, zou ik de mensen voorliegen. Als ik me gedroeg zo van ‘Ja man, ik sta buiten, guns and all that’. Als je fan van mij bent, heb je mijn groei meegemaakt. Dan hoef ik je niks meer uit te leggen.”
“Het beste dat ik mijn fans kan geven? Nooit nep zijn.”
“Als je The War Report hoort, ook al is het een classic, ook al behoort het tot de hiphop-historie, je moet wel onthouden dat je naar jonge mannen luistert. Naar jochies, zo’n beetje. Teenagers. Uit de projects. Dat is waar je naar luistert. Dus nu, terwijl je luistert naar een volwassen man, moet ik ook klinken als een volwassen man. Nah’mean? Dat is wat ik mijn publiek van begin af aan gegeven heb, de echte ik. Als ik dan twintig jaar later terugkom, moet het nog steeds de echte ik zijn. Het is nog steeds dezelfde gast als op The War Report, maar het is wie hij nu is. Dat is het beste wat ik mijn fans geven kan; nooit nep zijn.”
