Steff werd in de tijd van Punchoutbattles geroemd om zijn harde en directe rapstijl; agressief én grappig ging hij de verbale strijd aan met alles en iedereen. Tegenwoordig staat hij getekend bij Infected Records, waar vandaag zijn nieuwe album Wat Denk ie Zelf? verschijnt. Dat is een hoogst persoonlijke plaat waarop hij zichzelf een spiegel voorhoudt. “Wanneer ben ik relevant? Zodra ik dik ga?!”
“Ik wil óók bezoekers naar de zalen trekken, maar wel met een eigen ding.”
In een appartement in Rotterdam dat hij onlangs betrok zit Steff uiterst comfortabel aan zijn eettafel. “Ik ben net verhuisd. Dus nét weg uit de ellende die ik bespreek op het album.” We praten wat over de hiphopscene anno 2020, die volgens hem anders bekeken mag worden. “Waarom zijn YouTube-views en Spotify-streams de belangrijkste graadmeter geworden?”, vraagt hij zich hardop af. “Mensen vergeten vaak dat live-shows een grotere bron van inkomsten zijn. Je kunt lachen om wat acts als Typhoon en De Likt pakken aan views en followers, maar ondertussen gaan ze het hele land door om te spelen. Dat soort acts kunnen op élk festival staan.”
Dat is ook de plek waar je het meest leert, volgens Steff. “Op het podium heb ik geleerd hoe ik mensen er op nieuwe manieren bij kan betrekken, hoe je dingen tussendoor nét even anders kunt zeggen. Ik kon dat al wel dankzij de battles, maar een show geven van een half uur of langer is een hele andere ball game dan drie keer een minuutje rappen. Toen ik voor de eerste keer meeging met EZG tijdens zijn tour, kwamen de mensen niet voor mij als artiest, maar voor mij als de komische battlerapper. Ik besloot om de dj de beats te laten stoppen en toen ben ik maar gewoon mensen gaan roasten. Nobody gave a fuck om de muziek”, zegt hij zijn gouden tand blootlachend. “Nu wil ik mensen echt iets geven waardoor ze hopelijk anders naar mij gaan kijken. Ik wil óók bezoekers naar de zalen trekken, maar wel met een eigen ding.”
“Hiphop is echt niet meer het ondergeschoven kindje in medialand.”
Het eigen ding is een persoonlijke rapstijl, introspectief en reflecterend. Bijna haaks erop staan de haast altijd dansbare producties van DJ Friss. “We ontmoetten elkaar toen we in het zelfde pand aan muziek begonnen te werken, waarna Steen ons aan elkaar koppelde: ‘Moeten jullie niet eens een plaat samen maken?’ Eerst hebben we zo’n twee maanden gewoon gechilld, over muziek geluld, kijken waar er raakvlakken waren in onze interesses en muzikale voorkeuren. Uiteindelijk lag dat wel in die UK dingen. In grimy, maar ook in de funky stuff. Ik moet hem (DJ Friss, red.) wel de credits geven hoor. Dit is zijn eerste project. Én hij heeft het met mij uitgehouden terwijl ik aan al die beats heb lopen sleutelen”, lacht Steff.
“Ik ben gewoon die guy die gaat lopen freaken aan die beats, ja. Ik kan daar heel koppig over zijn. Sowieso kan ik koppig zijn, tegendraads en strijdlustig.” Dat komt volgens Steff voort uit zijn bewogen jeugd. “In ons gezin moest je bikkelhard zijn. Er was vaak ruzie, er was drank, er was drugs en er waren ouders en een stiefpa. Als we aan de eettafel zaten en je knipperde een keer teveel met je ogen, was je vlees al van je bord af gejat.” Het lijkt iets kleins, maar dit soort dingen hebben Steff gemaakt. “Ik heb mezelf, zeker in mijn eerste battles, aardig blootgegeven, maar nog nooit zo uitgediept als nu. Nu ben ik nog redelijk onbekend en kan ik nog míjn verhaal op tafel leggen”, vertelt hij kalm.
“Het enige wat je als rapper móet, is toffe shit zeggen.”
Tegenwoordig draait de game volgens hem allemaal om cijfers, maar echt rebelleren hoeft niet meer. “Hiphop is echt niet meer het ondergeschoven kindje in medialand, hoor. Als Boef iets verkeerds zegt mag hij bij RTL Boulevard sorry komen zeggen. En heb je gezien wie al die Edisons hebben gewonnen? Op de universiteit geven ze lessen aan de hand van de teksten van De Jeugd van Tegenwoordig. Volgens mij heeft Kees de Koning dat al eens gezegd; groter dan dit gaat het in deze vorm niet worden. Rap is wat rock in de jaren tachtig was. En toen was er ook een tegenbeweging nodig; na glamrock kreeg je punkrock. Gewoon om weer wat dichter bij het publiek te staan, en wat steviger te werk te gaan. Dat gebeurt er nu ook met hiphop. De muziek betekent weer meer dan een aantal jaar geleden. Maar laten we alsjeblieft stoppen met zielig doen. We hoeven echt niet meer te smeken om aandacht. Het enige wat je als rapper móet, is toffe shit zeggen. Dat is tenslotte wat de luisteraars willen.”
Steff is onderdeel van die tegenbeweging, vindt hij zelf. “Ik sta niet in het veld om constant te scoren. Dat zijn jongens als Lil Kleine, Bizzey en Frenna. Er is een rare paradox gaande in Nederland; je moet een hele hoop problemen hebben gehad, je moet populair zijn of zijn geweest en alles moet altijd maar lukken. Ik denk dat ik die guy ben waarbij het misschien wel helemaal níet gaat lukken, maar waarvan dát nou juist het leuke verhaal is. Ik hoorde laatst weer de term ‘relevant’. Wat betekent dat? Weer die cijfers? Gewoon dik gaan? Ik kijk niet naar relevantie. Dan ben ik aan het haten op Lil Kleine, maar dat mag niet omdat hij dik gaat en ik niet. Tja, dat is gewoon wat hij moet doen, maar dat is niet míjn droom. Die vergelijking gaat dus niet op. Leg niet de doelen van iemand anders neer bij mij. Ik pretendeer dat niet over mezelf, dus mensen zullen niet raar opkijken als ik opeens een baantje heb naast het rappen. Die guys die ik net noem, moeten scoren. Bij mij is het leuk áls ik een keertje scoor, maar dat is niet waarom ik dit doe.”
“Rap probeert nu heel veel antwoorden te geven, en ik probeer juist vragen te stellen.”
Waarom Steff het wél doet: “Rap probeert nu heel veel antwoorden te geven, en ik probeer juist vragen te stellen. In rap hoor je veel dingen als ‘Ik wil een huis voor m’n moeder in Marrakech, je moet bitches geen tijd geven, je moet dit, je moet dat’. Als je mijn muziek luistert, hoor je mij dat nooit zeggen. Ik kauw niks voor op m’n nieuwe album. Ik kaart dingen aan, maar ik leg niemand mijn mening erover op. Sterker nog; ik zou willen dat je dan over dat soort zaken na gaat denken en je éigen mening erover vormt.” Voor hem is niet het doel het belangrijkst, maar het middel. “Je kunt wel stellen dat iemand dik gaat, en veel geld heeft, maar ik vind het dan interessanter om te kijken hóe iemand daar gekomen is. Waar is iemand begonnen? Hoe lang heeft ‘ie erover gedaan om daar te komen waar ‘ie nu is? Dán pas kun je succes echt meten. Niet als je alleen naar de uitkomst kijkt.”
En dat is precies wat Steff nu doet. Zijn proces staat centraal op de nieuwe plaat. Daarnaast is Wat Denk ie Zelf een erg muzikaal album. Je kunt er 2step-beats op vinden, maar ook techno-ritmes, housetracks en zelfs punkgitaren. “Ik wilde gewoon iets maken waarop ik on-ironisch kan dansen. Daarmee bedoel ik dat het niet die dertien-in-een-dozijn-festivalbeats zijn waarop iedereen danst ‘omdat het popping is’. Ik hoop gewoon dat hiphop door deze plaat weer een andere wending neemt. Al is het één iemand die erdoor geïnspireerd raakt en net als ik ook het roer drastisch omgooit.”
Stream het nieuwe album van Steff hier:
