“Ik heb gewoon echt met een bal op mijn schoot in het ziekenhuis gelegen. SpaceJam zitten kijken, emotioneel worden. Een dokter die naar je toe komt en iets zegt van: ’I’m sorry son, you will never play again.’ Het leek net een film en als een film is het ook allemaal aan me voorbij gegaan. Ineens wist ik mijn dagen niet meer te vullen met hetgeen waar mijn hart lag en eigenlijk tot op de dag van vandaag nog steeds ligt. De vier dagen in de week waarop ik normaal ging basketballen en de weekenden waarin ik wedstrijden speelde en vrijwillig als scheidsrechter een potje stond te fluiten, vielen ineens weg. Mijn hele visie als basketballer viel weg en het enige wat overbleef was dat wat er overbleef. Daar heb ik op dat moment wat van moeten maken en als je thuis niet echt je ei kwijt kan, ga je het buiten zoeken. Dit had als gevolg dat ik me veel bezig ging houden met drugs en op straat zijn. Ik was zeventien jaar en dus jong en als die dingen dan zo voor het grijpen liggen en je ziet dat het gemakkelijk geld oplevert, ga je je ermee bemoeien. Ondanks dat ik het veel om me heen heb gehad ben ik het zelf nooit gaan gebruiken. Ik was meer van het blowen. Veel jongens om me heen zaten wél diep in dat wereldje en keken me altijd met een zodanig scheve bek aan dat ik het niet eens wilde gaan gebruiken.”
Muziek als redding
"Na mijn rugblessure werd voor mij duidelijk dat muziek een heling voor me was. Ik begon in die periode met rappen en deed dat mijn eerste jaren Engelstalig onder de naam Psycholyrics. Mijn teksten bestonden vooral uit woede en frustratie. Niet de meest vriendelijke teksten dus. Wel ben ik altijd bewust geweest van mijn acties en ben ik me er achteraf ook erg bewust van dat ik toentertijd echt in een kutperiode zat en me liet beïnvloeden door mensen die me niet op het juiste pad zouden brengen. Ik vind het goed om dat in jezelf te durven erkennen. Sommige mensen negeren dat en zeggen: ’Zo gaat het leven nou eenmaal’, maar ik had niks anders meer. Het is hetgeen wat mij uiteindelijk gevormd heeft en als ik niet meegemaakt had wat ik heb meegemaakt, was ik op een andere manier bezig geweest met muziek. Voor veel mensen begint hiphop namelijk als een hobby, maar dat is het bij mij nooit geweest. Het was voor mij echt een reddingsmiddel. Daarom Persoonlijk; ik neem alles heel persoonlijk. Elke stap die ik zet is als het ware een bedankje aan hiphop. Dat is terug te horen aan mijn teksten. Ik kan best aanvallend overkomen, maar achter elke stap en elk woord zit heel veel liefde."
Persoonlijk in de breedste zin van het woord
“Een combinatie van het verlies van veel vrienden en familie in een korte periode en volwassen moeten worden heeft bij mij een knop doen omdraaien. In de afgelopen 5/6 jaar heb ik meer dan 13 mensen begraven. Daardoor ben ik anders na gaan denken over dingen. In 2009 had ik de Van Afschuw Tot Passie EP eigenlijk al klaarliggen, maar wegens de moeilijke periode die ik doormaakte, heeft dat project twee jaar op hold gestaan. Ik kreeg totaal niet de kans om dingen een plek te geven want op het moment dat ik er klaar voor dacht te zijn gebeurde er alweer iets. Als je begrafenissen door elkaar haalt weet je dat het allemaal teveel voor je is. Financieel had ik het ook niet breed dus eventjes uitwaaien in Egypte zit er dan niet in. Ik moest gewoon bikkel zijn en doorgaan en dat deed ik. Sindsdien ben ik een spreker voor anderen. Het is echt Persoonlijk in de breedste zin van het woord.
Muziek is voor mij zowel een middel om dingen af te kunnen sluiten als een middel om erover te kunnen vertellen. Ik was zo boos op de wereld en dat heb ik in mijn muziek kunnen verwerken. Met de Van Afschuw Tot Passie EP heb ik dingen dus wel een plek kunnen geven, maar nog niet volledig kunnen afsluiten. Dat heb ik met de Eetzakelijk EP wel gekund. Vooral met mijn track Vogelvlucht merkte ik dat er een knop omgegaan was. Er was weer een bepaalde rust en liefde die ik teruggevonden had.
Toen ik het afgelopen jaar eindelijk de release party voor Van Afschuw Tot Passie kon doen, viel er heel wat van me af. Als ik dan zie dat je publiek uit jeugd maar ook uit mensen van rond een jaar of 35 bestaat, merk je gewoon dat je muziek meerdere mensen bij elkaar brengt. Dat ik vervolgens geraakt wordt en gewoon mijn derde verse vergeet door iemand uit het publiek die in mijn armen staat te huilen, is echt iets dat ik koester. Die ene persoon betekent meer voor mij dan een publiek van 1000 mensen."
Stronteigenwijs, tegendraads en recht voor z’n raap
“Ik denk dat ik een bepaalde jaren 90 sfeer over me heen heb hangen die sowieso gewaardeerd gaat worden. De soulful boombap type of way of thinking, de honger, de passie en de gezonde agressie. Als iedereen links gaat, ga ik lekker rechts. Ik ben gewoon stronteigenwijs. Ik merk dat het tegenwoordig draait om alles behalve liefde voor hiphop en ik probeer dat terug te brengen. Hiphop is voor mij een manier van vereniging, maar ik zou dat heel graag meer willen zien. Ik denk dat er in de Nederlandse scene wel een vorm van unity is, maar ook totaal weer niet. Er is een generatie die net als ik is blijven hangen in die jaren 90 hiphop era. Onder deze generatie merk je dat de waardering en unity een stuk groter en gezonder is dan de hedendaagse swag, grind, achter op m’n fiets-scene. Vandaar dat ik ook echt trots ben op de mensen waarmee ik werk. Onder mij heb ik een klein collectief van artiesten waarmee ik op één lijn zit, Eastgarden Music. Daar regel ik alle zaakjes voor. Op het moment dat ze gaan optreden, verzorg ik het mixen en masteren, oefenruimtes en de juiste promotie. Ik probeer ze kort gezegd gewoon met mijn hele trein mee te trekken en ze een platform te bieden waar zij zich goed kunnen ontwikkelen.
Als collectief zijn we sinds oktober weer aangesloten bij een internationaal collectief Empty Handed Warriors. Dat is begonnen bij een kinderdroom van mijn broeder Unknown Mizery van Babylon Warchild uit Canada. En door onze broeder Rob Ster, een pioneer uit de Rotterdamse scene, is die hook-up met hun ontstaan. Zij deden een tour in Europa en kwamen tussendoor naar Rotterdam. Er was gelijk al een klik dus nog geen tien minuten nadat zij binnen waren, begonnen de opnames al. Binnen drie dagen hadden we meer dan acht tracks opgenomen, waaronder Ja!! Ja!! die goed ontvangen werd. Nadat dat had plaatsgevonden is de jongensdroom van Unknown Mizery gesnapt in zijn hoofd en is hij het helemaal gaan opzetten. Inmiddels zijn er ook artiesten uit Zwitserland, UK en de USA aangesloten.
Muziek maken we via het internet. Soms komen artiesten voor een lang weekend richting Nederland om muziek te maken of gaan wij het land uit. Zo ga ik 22 september bijvoorbeeld naar Zwitserland voor een show met TReBeats bekend van producties voor Ill Bill en Society of The Invisibles. Ik ben helemaal koek en ei met deze gozer die beats op me begint te gooien als een gek. Fucking dope dus. In Zwitserland zullen we een Nederlandstalige show doen voor de releaseparty van zijn producersalbum waarop ik te horen zal zijn.
In de tussentijd ben ik bezig met de voorbereidingen voor de finale van de Grote Prijs van Zuid-Holland waaraan ik mee zal doen.
Ik ben dus ook internationaal bezig en sta er zeker wel voor open om internationaal getekend te worden, maar het is niet zo dat ik zit te solliciteren bij labels. Het gaat puur om de liefde voor hiphop. Als wij vanuit daar blijven werken, zal het ongetwijfeld ook bij de juiste mensen terecht komen. Hier in Nederland heb ik in ieder geval nog genoeg te bewijzen."
