Beginjaren
Mis (1975) kwam als tiener op in de late jaren 80 en vroege jaren 90. In de Rotterdamse en verdere vaderlandse hiphopscene stond hij bekend als groot talent, met de formatie Secret Recipe en later solo. Toch had hij nooit gedacht dat commercieel succes een mogelijkheid was. “In die tijd was de popwereld echt 100 kilometer weg. We zaten echt in de subcultuur hiphop, in de periode die nu de ‘golden era’ wordt genoemd. Gasten als Biggie en Nas kwamen uit met hun debuutalbums. Zelf hadden we eigenlijk ook niet echt veel met andere stijlen, we hielden vast aan hiphop. De VPRO koppelde ons een keer aan een paar jazzmuzikanten, maar dat werd uiteindelijk niks. Geen goede match.” Een show van een half uurtje was destijds niet eens aan de orde. “Optredens voor ons waren een intro en drie nummers, meer niet. Nu lastig voor te stellen maar zo zaten Nederlandse hiphop-parties in elkaar.”

Herintroductie
Midden jaren 90 was het even stil in Rotterdam, toen ogenschijnlijk ineens Postmen, E-Life (als soloartiest) en de rest van Committee Gunmen de scene (her)betraden. CMC/Soul Relation bracht de verzamelaar This Is What You Want uit met daarop de eerste single van Postmen, Docks Documents. De combinatie van hiphop en reggae viel meteen op, ook bij Kees de Koning. “De break die we van Kees kregen was bijzonder. Er was altijd veel rivaliteit tussen Rotterdam en Amsterdam en niet iedereen begreep dat we met hem in zee gingen. Er was in Rotterdam veel weerstand tegen mijn keuze. Gelukkig had ik natuurlijk mijn boys die me steunden. Uiteindelijk was het de beste keuze die ik kon maken.”

Reggae-invloeden
In de hiphopscene was alom verbazing toen een van ‘s lands beste MC’s, Shy Rock, ook een geweldige zanger bleek te zijn. Postmen bestond vanaf 1998 uit producer/MC Mis, producer G-Boah en zanger Shy Rock en had de juiste formule te pakken. “Bob Marley is mijn favoriete artiest ooit. Ik wilde Bob Marley zijn, maar wist dat me dat niet zou lukken. Daarvoor had ik dus Shy. Hij is nu goed bezig met zijn soloding. Als je zo goed kan zingen én rappen, moet je daar altijd gebruik van maken vind ik. Als Maikal X doet hij dat niet, met Couch Brothers doet hij dat wel.”

Van Postmen naar Postman
Na het zeer succesvolle platina debuutalbum Documents volgden de goed ontvangen, maar minder succesvolle albums Era en Revival. Daarna kwam de klad erin en besloten Mis, G-Boah en Shy Rock ieder hun eigen weg te gaan. In 2006 verschijnt Green, het eerste album van Postman; Mis als soloartiest. Fris, sfeervol en met veel minder reggae-invloeden dan voorheen. “Iedereen stopte de muziek in het hokje ‘reggae’, daar wilde ik me tegen afzetten. Wij hadden zelf altijd het gevoel dat we ons moesten verdedigen, dat we mensen moesten uitleggen dat wij hiphop waren.” De bluesy single Downhill met Mis’ toenmalige vrouw Anouk is zijn grootste hit sinds Cocktail. Het album wordt verder goed ontvangen en bereikt de 15e plaats van de album top 100.

Amerikaans avontuur
Het album Postman (2009) wordt opgenomen in de VS, waar Mis inmiddels gevestigd is. Hoe is het de Rotterdammer daar vergaan eigenlijk? “Het was heel tof, we hebben niet heel veel in het land opgetreden, wel regelmatig in New York. Er zijn daar altijd belangrijke mensen in de crowd. Zo was Kwamé (oud-MC die inmiddels producer/manager is) er, die zeer onder de indruk was. De vrouw die D’Angelo had getekend, was er toen ook bijvoorbeeld. De mensen in New York waren blown away door de diversiteit van de muziek en onze bandbezetting (qua mensen).” Toch moest het Nederlandse gezelschap weer terug naar eigen land. “Het is heel lastig om daar een ‘green card’ te krijgen zodat je permanent kan blijven. Daarnaast zou ik echt 75.000 euro uit eigen zak hebben moeten betalen om een tour op te zetten. De concurrentie is daar zo enorm hevig dat je als band moet betalen om te spelen (pay to play). De contacten zijn er wel, maar je moet net de juiste mensen te pakken krijgen. Maar het hoofdstuk is nog niet afgesloten wat mij betreft.”

Nieuwe album en toekomstperspectieven
Op het nieuwe Apples & Oranges klinkt Postman toegankelijk en zijn de reggae-invloeden weer als vanouds aanwezig. “Dit is echt weer de Postmen waar ik begon, met veel reggae.” Postman wil live meer conceptueel gaan werken. “De kids van 16 zijn niet onze doelgroep, maar er is zeker nog genoeg publiek voor ons. Daarom willen we onze eigen doelgroep bereiken via nieuwe media en de optredens en party eromheen op elkaar afstemmen.” Mis raakte in de tijd dat hij in New York verbleef, geïnspireerd door parties als Afro-Punk, waar uiteenlopende artiesten als Mos Def en Santogold samen optraden en Dante’s Fried Chicken Show. "Dat was een restaurant, Dante’s Fried Chicken, dat omgebouwd werd tot podium, maar de shows van ook weer allerlei uiteenlopende acts waren gecombineerd met eten en drinken. Allerlei leeftijdsgroepen lopen daar door elkaar vanwege het originele concept waar heel veel mensen zich in kunnen vinden. Het is niet op één specifieke doelgroep gericht, dat is zo mooi."

Mis denkt dat voor dit soort initiatieven in Nederland zeker ook voedingsbodem is. “Als het daar werkt, moet het hier ook kunnen. Tegenwoordig trekken mensen zich niet meer zo terug in hun eigen subcultuur, daar moet je op inspelen. Als je allerlei genres en stijlen combineert met een totale ervaring, ook met visuals en eten/drinken, gaat dat zeker mensen aanspreken. In 2012 wil ik met dat idee gaan werken.”

Live is de insteek dus heel duidelijk, zeker ook omdat het moeilijk blijft om als hiphopact op de radio gedraaid te worden. “Als ze je niet willen draaien houdt het op. Dat is ook de reden dat we het in het buitenland nooit ver hebben geschopt. In Nederland heb ik wel waardering voor Giel Beelen. Hij geeft allerlei hiphopartiesten de kans en doet dat al jaren, had 10 jaar geleden al een Brainpower-shirt aan. Hiphop is niet echt een daytime-radio ding en sowieso is er in Nederland geen echte infrastructuur voor de artistieke cultuur.”

Internationale aspiraties zijn er ook nog steeds. “We hebben in Duitsland het voorprogramma gedaan van Culcha Candela, een hele grote band daar en we gaan zeker terug. Londen staat ook op het programma. Live is dat ding voor de toekomst.”