All hail the king: Little Simz is haar eigen heelmeester

Hoe kun je eenzaam zijn terwijl je voor een publiek van duizenden mensen staat? Little Simz weet daar alles van. De vrouw geboren als Simbiatu Abisola Abiola Ajikawo wordt gezien als één van de beste rappers van haar generatie door vrijwel iedereen die haar heeft horen spitten, inclusief Kendrick Lamar, die haar “misschien wel de illste die nu bezig is” noemde. Na twee goed ontvangen albums, een wereldtour met Gorillaz en festivalpodia met duizenden gerockt te hebben, staat ze met haar derde album Grey Area in de startblokken. Maar Simz laat de faam niet naar haar hoofd stijgen: “Het is allemaal smoke and mirrors.”

Little Simz - Grey Area (album cover)

Als je Little Simz ooit hebt zien optreden, is het praktisch onmogelijk niet onder de indruk te zijn van haar performance. Ze stapt over het podium met een aanstekelijk plezier en stralende zelfverzekerdheid. Maar wat haar publiek niet weet, is dat ze een drukkend gevoel van depressie ervoer zodra ze van het podium afstapte.

“Je staat op het podium voor duizenden mensen en dan ga je terug naar je hotel, en ben je in je eentje”, legt ze uit. “Begrijp me niet verkeerd, het is niet alsof ik er niet van genoot. Als dat zo was, deed ik het niet. Maar het was een behoorlijk intense tijd. Het is moeilijk om je daaraan aan te passen, als je 22, 23 bent. Mijn hele leven heb ik gespendeerd met vrienden en familie, en dan ben je ineens aan de andere kant van de wereld. Ik leefde daar mijn droom, dat klopt, maar ik voelde me tegelijk zó afgesneden van alle mensen thuis waar ik om geef. Daar raakte ik ontzettend down van.”

Het is één van de vele emoties waar ze doorheen werkt op Grey Area, een album dat genoemd is naar de periode in je leven dat je de richting van het leven definiëren moet. “Nu ik midden in mijn twenties ben, voelt het leven als een groot grijs gebied” zegt ze. “Ik begon met het maken van dit album in LA, en maakte het af toen ik thuiskwam in Londen. Ik was zo blij om weer thuis te zijn, creatief bezig te zijn en muziek te maken. Daardoor had ik weer het gevoel dat ik echt heel erg nodig had.”

“Het resultaat is een indrukwekkend gefocust album van tien tracks, allemaal met hun eigen sfeer en inhoud die bijdraagt aan het geheel. De korte maar krachtige structuur van de plaat doet denken aan classics als What’s Going On van Marvin Gaye of Nas zijn Illmatic. “Ik wilde niks oververzadigen, niet zomaar rappen om het rappen,” herinnert ze zich. “Ik wist dat de plaat klaar was, toen er nauwelijks iets over was dat ik nog wilde zeggen. Er bleven dan ook weinig tracks uit de sessies over naast de tien die er op de plaat te vinden zijn: “Ik ben niet meer zo’n artiest, ik weet wat ik wil.”

Het album trapt de deur in met klappende drums en een partij low end waar je je haar mee föhnen kan. Op het stuwend funky Offence noemt ze zichzelf “JAY Z on a bad day, Shakespeare on my worst days.” De attitude op de track is het best te beschrijven met haar eigen lyrics: “Came through, swinging out the gate, no f*cks.”

Little Simz: “Ik wilde dit album echt kickstarten met een knal en zo’n rauwheid, om daarmee meteen de toon te zetten en je aandacht te trekken. Offence en Boss doen precies dat. Tegen de tijd dat je bij Selfish komt, krijg je een andere kant van mij te zien.” In die introspectieve track spreekt ze onder meer over hoe ze meer zelfliefde nodig heeft. “Je leert me meer en meer kennen naar mate de plaat vordert.” Op Therapy bijvoorbeeld, besluit ze dat praten met haar therapeut voor haar geen zin heeft. Op Sherbet Sunset eist ze dat mensen haar met rust laten en “allow me to be human and be in my feels”, terwijl ze op Venom haar rechtmatige woede de vrije loop laat over onder meer seksisme waarmee ze te maken kreeg.

“Alles waar ik me druk om maakte was mezelf reinigen, mezelf helen”, blikt ze terug. Nu ze alles er in de tracks uit heeft gegooid, zal ze alleen precies al die pijnpunten weer moeten ervaren als ze ermee op gaat treden. “Als je niet met bepaalde dingen gedeald hebt, open je een wond. Het heeft soms niet zo snel geheeld als je gehoopt had. Maar tegelijkertijd is dat wat mijn shows zo mooi maakt, denk ik. Er kan zomaar iemand anders in het publiek staat die iets soortgelijks heeft meegemaakt. Iets in de energie in zo’n ruimte laat je dan voelen dat je daar dus niet alleen in staat. Dat ik mijn verhaal vertellen kan, en dat iemand ermee kan relateren. Daar vind ik mijn vrede in.”

“Je moet het gevoel hebben dat je alles uiten zonder de angst ergens om veroordeeld te worden.”

Dat betekent niet dat Grey Area een zwaarmoedige plaat geworden is, het is enkel een eerlijk werk. Om jezelf zo te kunnen openen, moet er alleen wel een bepaald niveau van vertrouwen in de studio zijn. “Je moet het gevoel hebben dat je alles uiten zonder de angst ergens om veroordeeld te worden”, zegt Simz. “Ik had het gevoel dat het oké was om vergissingen te maken. Om me kwetsbaar op te stellen of te huilen. Als het puntje bij paaltje komt gooi ik wel mijn ziel eruit en heb ik het over real stuff. Zoiets is niet makkelijk om te doen. Als je dat vervolgens ook nog met de hele wereld gaat delen, zet je jezelf in een nog kwetsbaardere positie.”

Het helpt dat de producer waarmee ze voor heel het album werkte iemand is waarmee ze way back gaat: “Inflo ken ik al sinds mijn negende. We komen uit hetzelfde deel van Noord-Londen, Highbury. Het was gewoon logisch. We hebben in het verleden al samen muziek gemaakt. Daar is niks van uitgekomen, maar we wisten gewoon dat we een goede chemie hadden. Deze keer waren we allebei ouder en was het for real, for real. Als je ook op zo’n manier close met iemand bent, hoor je dat terug in de songs.”

De klassieke ‘één rapper, één producer-formule’ resulteert ook in een mooi samenhangende sound. Die klinkt op veel momenten een stuk organischer dan haar eerdere werk. “Ze vielen gewoon heel lekker samen. Er staan zoveel verschillende vibes op het album. Het laat echt zien hoe veelzijdig en divers wij beiden als muzikanten geworden zijn. Ik heb het geluk dat ik met iemand werkte die mijn kunst kon helpen ontwikkelen op manieren die ik niet voor mogelijk hield.

Het mooiste voorbeeld van de chemie tussen Inflo en Simz kan misschien wel gevonden worden op 101 FM, een track waarop ze even terugstapt naar haar grime-roots. Bare London slang weeft zich tussen de luchtige elektronische melodie door, terwijl Little Simz herinneringen aan haar jeugd ophaalt. De DJ in de outro van het nummer maakt het pirate radio-gevoel helemaal af, maar de beat en flow hadden de track al volledig in die zone. Simz: “Die beat heeft dat gewoon bij me naar buiten gebracht, om eerlijk te zijn.”

“Dit is waarvoor ik in de wieg gelegd ben”

Nu ze eraan terugdenkt weet ze meteen weer hoe ze op één van de zeldzame dagen dat ze voor een afspraak buiten de studio was, en haar telefoon ging. “Ik kreeg een voice message met de 101 FM beat. Inflo zei ‘Luister hier even naar’. Gewoon zo’n voice note, niet de volwaardige beat. En ik had meteen zoiets van ‘Whaaat? Ik kom nú naar de studio!’ Ik kwam aan en schreef het hele nummer meteen uit. Van alle songs was deze het makkelijkst om te schrijven, want dat is waar ik mee opgegroeid ben. Die flow kwam gewoon van nature. Ik voelde me alsof ik weer zestien was en dit deed. I still got it!

Ze mag zich met haar 24 jaar dan qua leeftijd weliswaar in een grey area voelen, maar als ze terugkijkt op haar album met diezelfde titel, is ze alles behalve richtingloos: “Dit is waarvoor ik in de wieg gelegd ben.”

WINNEN: Het nieuwe album van Little Simz stream je hieronder, maar wij hebben ook de HQ ook nog twee gesigneerde (!) exemplaren ervan op vinyl voor je klaarliggen. Deel een link naar dit artikel op je social media, tag ons in je bericht, en je maakt kans op een exclusieve editie van dit geweldige album op wit vinyl te winnen!

Geplaatst door Jaap van der Doelen op 1 maart 2019