Hij is eenderde van Zwart Licht, maar bracht op 21 mei, op zijn verjaardag, zijn nieuwe EP uit. Die draagt de toepasselijke titel 21-05, en hij ziet het zelf als het eerste wapenfeit van zijn solocarrière. Wij gingen in gesprek met Leeroy, over het belang van de support van zijn familie, hoe zijn moeder een superster werd en ruimte bieden voor het gesprek over mentale gezondheid.
Gefeliciteerd met je dertigste verjaardag!
“Thanks, man! Ik voel me ook echt jarig. Ik ben nu bij mijn moeder thuis en krijg continu felicitaties binnen.”
Voelt de dertig als een mijlpaal ten opzichte van je vorige verjaardagen?
“Ja, het voelt wel anders. De afgelopen weken zag ik er een beetje tegenop en begon ik te reflecteren op mezelf. ‘Heb ik bereikt wat ik wilde bereiken? Heb ik de doelen gehaald die ik voor mijn dertigste wilde halen? Ik kwam erachter dat niet alle doelstellingen heb bereikt, maar aan de andere kant mag ik blij zijn dat ik de dertig haal. Er zijn zoveel mensen om me heen op jonge leeftijd overleden. Ik kan nu elke dag als een blessing zien, het allemaal met een glimlach nemen en door blijven gaan.”
Is het moeilijk om die knop om te zetten?
“Nee man, ik ben vrij simpel daarin. Ik ben een denker, en de gevoelens die ik mezelf aanpraat kan ik gelukkig ook weer bij mezelf wegnemen. Ik was wel even in een motion van ‘Lee, je wordt dertig. Je moet het groot vieren’, maar dat kan natuurlijk helemaal niet. Dus ik dacht al snel dat ik het gewoon moest vieren met mijn plaat. Nu zie ik in dat dat een mooi alternatief is.”
‘Wie jarig is trakteert’, moet jij toen gedacht hebben?
“Ja, toch. Een beetje op die oude basisschool-mentaliteit. Ik ga nu niet langs alle klassen met snoepzakjes, maar ik stuur iedereen een berichtje met een link naar m’n nieuwe muziek.”
Eerder deze week raakte je velen met het voorwoord van je moeder…
“Ja, en eigenlijk was dat niet eens de bedoeling. Ik vond het gewoon mooi om mijn moeder te betrekken bij dit project. Ze is mijn klankbord, ik overleg veel met haar en merk dat ze mijn muziek steeds leuker begint te vinden. Ze support het heel erg. De reden dat mijn nummers in Suriname worden gedraaid, is dat mijn moeder het stuurt naar onze familie daar. Ik sprak zojuist nog een tante van me uit Suriname en die vertelde dat ze heel erg fan was van het nummer Zero. Dat gaat voornamelijk over mijn familie; over mijn broer die chronisch ziek is en over de adviezen die mijn moeder me geeft.”
“Ze is ervan overtuigd dat dat nummer ook naar de Surinaamse radio moet en maakt zich er hard voor dat het gedraaid wordt. Dat zou niet gebeuren als mijn moeder het niet vol trots deelt met de mindstate: “Kijk mijn zoon eens mooie muziek maken.” Hoe mooi is het dan ook om je eigen moeder het voorwoord te laten doen van je plaat?”
“Mijn moeder leek wel een opkomende rapper. Ze was super-hongerig.”
Hoe vond ze het om onderdeel te zijn van dit project?
“Ze vindt het heel mooi. We hebben het in februari al opgenomen, maar vanaf toen leek ze wel een opkomende rapper! Continu vroeg ze me: ‘Wanneer komt het uit? Wat ga je ermee doen?’ Ze was super-hongerig en ongeduldig, haha. Ik vroeg haar om mij te beschrijven voor mensen die me nog niet kennen en het resultaat is beautiful. Toen ik het had geëdit, gemixt en onder de beelden zette, gaf het me een wauw-gevoel. We hadden samen een serieuze productie gemaakt van een voice-memo. Nu krijg ik berichten van mensen die bijvoorbeeld hun moeder hebben verloren en die video als een steun in de rug zien, en weer anderen noemen m’n moeder een superster. Als ik mensen op die manier kan helpen, dan is het voor mij alleen maar een win.”
We kregen daardoor al een kennismaking, maar je typeert 21-05 ook als een muzikale kennismaking met de persoon Leeroy. Waarom?
“Voorheen zat ik in Zwart Licht, waarmee we drie smaken moesten samensmelten. In een groep moet je hoe dan ook compromissen sluiten. Nu had ik zelf de leiding in handen, ik deed zelf de mixage, dit is míjn visie. Dit is hoe ik wilde dat het zou gaan klinken. Dit is echt de persoon Leeroy. Zwart Licht was heel pro black en energiek, dit is heel soulvol en mellow. Nu is het minder ruig, met meer kalmte. ”
Voor mijn gevoel heeft die verandering in sound ook invloed op de onderwerpen die je aansnijdt. Hoe zie jij dat?
“Deels wel. Het is allemaal wat persoonlijker geworden en wat eerlijker. Ik schrijf dingen, waarover ik in het moment niet heel erg nadenk. Als ik dan achteraf van anderen hoor dat het persoonlijker is en dat het hen raakt, begin ik pas te reflecteren. Elke persoon heeft zijn pieken en dalen, ook artiesten. Niet iedereen zijn leven is perfect. Het is tijd om je af te vragen wat er in je omgaat. Ik wil een stroming creëeren waarin het een keer níet draait om omscheppen met je dure outje. De hele dag willen mensen op social media de beste versie van zichzelf laten zien, maar niet iedereen is áltijd op hun A-game. Zeker niet nu, in de coronacrisis. Moeten we het niet af en toe met elkaar hebben over onze mentale toestand? Die ruimte wil ik bieden.”
Heeft die persoonlijkere aanpak wat lyrics betreft ook gezorgd voor een moeilijker maakproces?
“Nee, dat helemaal niet. Wat ik wél heel moeilijk vind, is het momentum creëren. Als ik heel eerlijk ben, heb ik meer tijd besteed aan de PR dan aan het maken van de plaat zelf. Ik maak nu langer dan vijftien jaar muziek, dat is een soort tweede natuur voor me geworden. Maar als independent artiest komt er veel meer bij kijken; een promotiecampagne opzetten bijvoorbeeld. In totaal heb ik misschien 24 werkuren zitten in het creatieve proces, maar in de marketing-voorbereidingen misschien wel drie maanden. Dat zijn aspecten die ik nu steeds beter leer kennen, en waar ik steeds beter mee om leer gaan.”
“Eigenlijk is het een ondankbaar beroep; artiest zijn.”
Daar word je wel all-round van, kan ik me voorstellen.
“Geloof mij nou maar. Ik kan mixen, maar ook een video voor je editen. Of een artwork voor je creëeren. Ik kan tracks uploaden, een marketingcampagne opzetten. Ik heb gewoon het geluk gehad dat ik altijd bij de juiste mensen mee heb kunnen kijken over hun schouders. Én daarbij vragen durfde te stellen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik dit nu als een uitdaging zie.”
Is het, als je zolang muziek maakt, nog spannend om te releasen?
“Ja, want je weet nooit hoe het gaat landen bij je publiek. Als ik er zo over nadenk is het eigenlijk een ondankbaar beroep, artiest zijn. Track A, waarvan je zelf denkt dat ‘ie hard zal gaan, wordt misschien nergens opgepikt, terwijl het publiek een B-kant misschien keihard vindt en meer van zulke shit wil horen. Maar op een gegeven moment moet je knopen doorhakken en het project afronden. Nu is het aan de media, de fans en de collega’s om ervan te vinden wat ze willen. Laat de reacties en de reviews maar komen!”
Leeroy heeft een speciale capsule collection uitgebracht bij dit project. Check en/of bestel de gelimiteerde items hier. 21-05 stream je hieronder:
