De in Zoetermeer geboren rapper, producer, grafisch vormgever en actieheld Joe Kickass is pakweg vijf jaar serieus bezig als hij aan het begin van 2010 zijn eerste EP wil droppen. “Producersteam Killing Skills en ik werkten al een tijdje samen en hadden de afgelopen jaren diverse labels benaderd om ons album uit te brengen. We kregen echter steeds te horen dat labels ons niet kenden en we iets uit moesten brengen. We besloten toen om een EP te maken die in januari 2010 het levenslicht moest zien.”
Op 1 januari 2010 krijgt Joe ineens een mail binnen, van Project Mooncircle, een dochterbedrijf van het Duitse Hiphopvinyl.de. ‘We willen je album nog steeds uitbrengen,’ staat er onder meer in het mailtje. Het kamp Joe Kickass/Killing Skils reageert verbaast: “Nog steeds?! We hebben nog nooit iets gehoord van dit label. Het bleek echter dat Project Mooncircle onze muziek al een tijdje had liggen en het nu tijd vond om ons te benaderen. We wilden alleen wel eerst onze EP uitbrengen en daar zijn ze mee akkoord gegaan. Het label heeft ook meteen haar netwerk ingezet om Let Me Introduce in het buitenland te pushen.”
Een beter label dan het jazz-georiënteerde Project Mooncircle kon Joe Kickass niet treffen. The Q4 (Nederlandse producers Arts The Beatdoctor, STW en Sense) brachten in januari hun album Sound Surroundings erop uit en verder zijn John Robinson, Lewis Parker en 40 Winks getekend op het label. “Dit is het perfecte label voor wat ik wil doen. Ik ben een enorme liefhebber van jazz, verwerk dit ook in mijn muziek en zij snappen dat jazz ding heel goed. Het ritme maakt jazz heel kunstig. Bij jazz worden in één nummer soms meerdere ritmes gebruikt, maar het past wel bij elkaar. Dat wil ik ook met samples doen. Ik loop al een tijdje met het idee rond om eigen, ‘volmaakte’ samples te maken met artiesten. Je vindt namelijk soms een toffe sample, maar dan mist er net iets. ‘Aaaah, jammer dat… Dit zou perfect zijn als…’ Die ‘als’ wil ik weglaten door met muzikanten eigen samples te componeren.”
De liefde voor jazz is er bij Joe met de paplepel ingegoten. Vader Kickass draait altijd muziek van grootheden als Miles Davis, John Coltrane en ga zo maar door. “Als klein jongetje snapte ik het nog niet echt, maar naarmate ik ouder werd ben ik me er meer in gaan verdiepen. Ik werk samen met mijn beste vriend Bouke en die heeft van zijn vader de liefde voor jazz meegekregen. Zijn pa is echt bizar fan: die koopt drie verschillende cd’s van drie dezelfde live shows waar een band dezelfde nummers speelt. Omdat het allemaal nét even wat anders klinkt koopt hij het. Door de verhalen van onze vaders en het bezoeken van optredens heb ik rond mijn 16e echt liefde ontwikkeld voor jazz. Sindsdien ben ik die-hard jazz fan: ik vind het de beste muziek die er is.”
Is jazz belangrijker dan hiphop voor de Zoetermeerder? “Ja, voor mij is het meer muziek dan hiphop. Muziek is bezieling en jazz is bezieling in de puurste vorm. Ik wil als artiest ook mijn ziel in de muziek stoppen en ik hoop dat de luisteraar dat voelt. Ik ben helemaal niet bezig met geld verdienen of kicken doen. Bij hiphop en andere genres spelen randzaken vaak een rol. Bij hiphop bijvoorbeeld het opbouwen van een (stoer) imago. Jazz-artiesten zijn daar helemaal niet mee bezig en treden op voor zichzelf. De interactie met de bandleden is ook altijd mooi: ze laten elkaar hun ding doen. Zo van: ‘Drummer, go ahead. Doe maar wat.’”
‘Doe maar wat’, dat is wat Joe grofweg ook vaak doet. “Ik schrijf heel erg snel en ook beats maak ik in een mum van tijd. Je eerste ingeving is vaak de beste, daarom ben ik niet drie uur aan het kutten met één snare ofzo. Ik zoek een snare en dan is het: ‘Ja! Dat is hem.’ Of: ‘Kutsnare, dat wordt hem niet.’ Killing Skills is weer het tegenovergestelde. Zij zijn heel perfectionistisch en kunnen makkelijk acht uur bezig zijn met één beat. Bij mij is dat hoogstens één a twee uur. Dan ben ik er wel weer klaar mee. Wat ik op dat moment wil maken, moet ik effe maken en dan is het weer cool. Doordat Killing Skills en ik tegenpolen zijn wat betreft werkwijze, zijn we een mooi team en vullen we elkaar goed aan.”
Terug naar de link tussen jazz en hiphop. Hoe kijk je als pure jazzliefhebber aan tegen de hiphopscene? “Ik vind dat in hiphop te vaak wordt nagedacht over een image. Die stoerdoenerij is niet voor mij weggelegd en ik ben het er ook niet mee eens. Natuurlijk zijn er artiesten die stoer mogen doen, maar bij te veel slaat het nergens op. In de jazz, soul of blues zijn ze echt. B.B. King is bijvoorbeeld niet de beste zanger, maar als híj het zingt, geloof ik het echt. Als een jonge zangeres bij Idols zijn muziek zingt, geloof ik het niet, ook al kan ze beter zingen.”
Echtheid. Dat is waar het om draait en deze ‘werkelijkheid’ probeert Joe Kickass in zijn zelfgecreëerde fantasiewereld neer te zetten. "Ik ben het niet eens met de wereld hoe die nu is, dat tof doen en met pistolen op foto’s staan. Sowieso vind ik fotografie heel erg gescript; je hebt erover nagedacht. Dat ken ik nu wel en daarom doe ik heel weinig met foto’s en veel met tekeningen. In de wereld die ik probeer neer te zetten, zie je niet alleen mij. Je ziet ook Baritone, Ralph en Two-D. Zij kunnen wat er in mijn ogen nodig is om echte muziek te maken. Je zou kunnen spreken van ‘Joe Kickass en de band’. Zoals Bob Marley en The Wailers: het ging óók om de Wailers.’ Het gaat namelijk niet om Joe Kickass, om zijn gezicht of zijn image: het gaat om de muziek. “Zodra je met foto’s gaat werken, word je herkend op straat en zo. Dat hoeft van mij niet. Ik wil dat mensen mij leren kennen door mijn muziek. Dat vind ik veel belangrijker. Ik hoef geen idool te zijn, mijn wereldje draait niet enkel om mij.”
“Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog steeds een grote hiphopfan. Alleen vind ik het jammer dat de bekende vooroordelen dankzij de media en de clippies op MTV en TMF nog steeds bestaan. Ik wil het beste voor hiphop en draag deze cultuur al uit vanaf jonge leeftijd. Vroeger had je Yo! MTV Raps. Met z’n allen rappen. Iedereen heeft een t-shirt aan en een broek, gewoon ‘een’ broek, maakt niet uit welke. Dat waren Method Man, Redman, Talib, Common, MC Serch, Erick Sermon: noem maar op. Dát vind ik vet, dát wil ik op tv zien. Dan begrijpt de wereld wat hiphop is. Ik wil dat leken ook snappen wat hiphop is en dat gebeurt niet als ze alleen maar 50 Cent zien. Op dezelfde manier wil ik mensen laten begrijpen wat jazz is.”
“Ik wil serieus genomen worden. Als ik bijvoorbeeld op een sollicitatiegesprek kom en ze vragen naar wat voor muziek ik luister, dan zeg ik jazz, soul en blues. Ik zeg géén hiphop, omdat mensen dan meteen een bepaald beeld van me hebben. Dát beeld wil ik aanpakken. Ik loop altijd in grote kleren, maar voor mijn werk doe ik normale kleren aan. Als ik er ‘hiphop’ uitzie, naar de bus loop en ‘goedemorgen’ zeg tegen de buschauffeur, krijg ik geen reactie. Toen ik een keer voor werk ‘normale’ kleren droeg, werd de weg aan me gevraagd en zeiden mensen ‘goedendag’ tegen mij. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik werd behandeld als een persoon en niet als een gast die ze liever vergeten. Het wordt daarom hoog tijd dat hiphop serieus genomen wordt als muziekgenre.”
Voor nu staat echter het debuutalbum Mind Joe in de planning. Het album met producties van Joe en Killing Skills komt 4 juni uit. “Mind Joe is nog steeds een beetje een introductie. Bij het tweede en derde album, waar we al tracks voor hebben opgenomen, gaan we echt een verhaallijn creëren.” En zo blijft de multigetalenteerde cartoonartiest een druk baasje. “Mijn vrouw vindt dat altijd fucking irritant. Dan heb ik een beat af en ga ik weer tekenen. Heb ik een tekening af, dan ga ik weer teksten schrijven.” Met andere woorden: we zijn nog lang niet van Joe Kickass af. Gelukkig maar.
