Hoe Maydien zijn groove terugvond: “Ik moest helemaal opnieuw beginnen”

Hij speelde zich in de kijker op Noorderslag, was te horen op BBC 1Xtra, killde een zomer lang de Nederlandse festivals en opende voor Jay-Z, Anderson .Paak en Frank Ocean. En toen werd het ineens stil rond Maydien. “Ik was overal, ik ging te snel”, zo blikt hij terug aan de vooravond van de release van zijn nieuwe EP Tea & Loveseats. De plaat waarmee alles anders geworden is.

En dat terwijl de juist die plaat er bijna niet geweest was. Na zijn opmars langs de Nederlandse podia wilde hij doorstoten naar het buitenland. “Toen klapte het juist terug. Want vanuit daar ben jij niemand. Je moet helemaal opnieuw beginnen”, weet hij nu. “Mentaal kom je jezelf dan echt tegen. Want je denkt ‘Hè? Ik heb toch een CV? En mijn tracks zijn toch goed? Waarom pakken ze het niet op?’ Maar gast, je bent één van een miljard artiesten die het daar proberen te maken. Een mooi leerproces, je wordt er mentaal heel sterk van. Maar op dat moment dacht ik wel even ‘Misschien moet ik gewoon stoppen.’”

Op zijn nieuwe EP klinkt Maydien comfortabeler met zijn stem dan hij ooit gedaan heeft. Een warme plaat, vol soulvolle rap en zang met een fris elektronisch randje. Een internationaal geluid ook, dat opnieuw opgepikt is door BBC 1Xtra en nu voor het eerst uitgebracht wordt door het Franse label Roche Musique. “Vorig jaar tijdens ADE zijn ze naar Amsterdam gekomen en toen had één van die producers van Roche, Crayon, een beat voor mij gemaakt. Hij zei ‘ik ben benieuwd wat je hiermee kan.’”

“Ik reageer zo van ‘Tof, zit jij ook bij Roche dan?’ Hij zegt ‘Kerel. Ik ben de eigenaar’.”

Hij had er direct al wel een idee voor, en aangezien het gezelschap pas over een paar uur aan hun set hoefde te beginnen, stelde hij voor nog even een studio in te duiken. Samen met Crayon en een vriend die zich voorstelde als Jean, doken zij de thuisstudio van Mitchell Yard in. “Om 10 uur ’s avonds heb ik daar een verse neergelegd, en zij vonden het echt insane.” Terug in Paradiso sprak Jean Maydien aan: “‘We moeten jou echt hebben, jouw nieuwe project. Laat me zo snel mogelijk horen waar je aan werkt, want ik vind het te gek wat je doet.’ Ik reageer zo van ‘Tof, zit jij ook bij Roche dan?’ Hij zegt ‘Kerel. Ik ben de eigenaar’.”

Hij lacht hartelijk als hij er aan terugdenkt. Zoals mensen hem kennen; op zijn gemak, open. Een instelling die hij de laatste jaren nou net kwijt was. “De projecten hiervoor, was ik op een andere plek. Dan ging ik ook boos schrijven. De beats waren harder, in plaats van een mooie baslijn krijg je een 808, het wordt allemaal wat rauwer, wat elektronischer. En tijdens mijn shows dacht ik…” Even weegt hij zijn woorden. “Ik zie niemand genieten.”

“Ik kreeg ook geen feedback tijdens shows, ik was alleen maar boos. Terwijl, ik ben nooit boos!” Inmiddels kan hij lachen om hoe hij zichzelf destijds presenteerde. “Ik ben de meest vrolijke guy, altijd. Toen bedacht ik ‘dit past helemaal niet bij mij’. Het moet weer muziek worden, ik wil weer met een band spelen. Ik heb me weer gefocust. En dat was heel bewust, want je gaat van soul naar elektronisch, naar weer soul, en mensen gaan op een gegeven moment wel denken ‘kill, waar sta jij voor? Wat wil jij?’”

Uiteindelijk besloot hij dat hij onmogelijk zo gecalculeerd muziek kon maken. Hij moest vanuit zijn eigen gevoel gaan werken, en daarvoor moest hij op zijn gemak zijn. “Als ik rust heb in mijn hoofd, maak ik de vetste dingen. Als er stress is, komt er niks uit. Ik moest meer de focus op mezelf richten als persoon, dan op Maydien de artiest.” Die focus was ook teveel verschoven door zijn jaren in Amsterdam, waar elke dag een andere optie tot netwerken zich voordoet. Een gouden kans voor een muzikant natuurlijk, maar uiteindelijk overweldigde die hem. “Elke dag is er wel iets. Een winkel die opent, een kledingmerk nodigt je uit, een vriend van je heeft een expo en die wil je dan ook supporten.”

“Ik moet helemaal op mezelf zijn, uitvogelen waar ik naartoe wil.”

“Anderhalf jaar geleden was ik vier maanden een soort van huisloos. Ik sliep bij vrienden op de bank, bij mijn zusje op de bank. Niet praktisch. Zeker niet in Amsterdam, dat is een hele dure stad, en je moet dan constant buiten de deur eten. Ik investeerde in verkeerde dingen, ook met muziek, dus toen verloor ik mezelf.” De soulvolle songs waar hij een paar jaar daarvoor mee op doorbreken stond kwamen door al die druk zijn pen ook niet meer uit. “Sommigen gaan dan juist de studio in, maar ik klap dan helemaal dicht. Ik moet helemaal op mezelf zijn, uitvogelen waar ik naartoe wil.”

“Daarom ben ik ook teruggegaan naar Brabant. Dicht bij mijn ouders. Ik heb weer een huis, weer een auto, dat was daar allemaal niet. Dan heb ik ook die rust en kan ik weer aan de gang.” Terwijl iedereen dus juist naar Amsterdam verhuist om het daar te maken, trok Maydien terug naar het zuiden. “Kun je nagaan hoe ze reageerden in Amsterdam. ‘Wat ga jij nou doen?’ Ik zei ‘Jongens, voor jullie werkt dit, voor mij niet.’” En mocht er een avond in de Randstad zijn die hij niet missen kan, dan is hij alsnog in grofweg een uurtje daar. “Ik mis niks, maar ik kies wel mijn avonden uit. Voor mij is dat de juiste balans.”

“Ik dacht toentertijd aan ‘radiovriendelijke muziek’ maken. Nu zitten mijn tracks vol met gescheld, en het voelt veel lekkerder.”

Ironisch genoeg is het dus juist vanuit Oss, de middelgrote Brabantse industriestad waar hij zijn roots heeft, dat zijn internationale opmars ineens wél serieuze vormen aanneemt. Joe Kay, van het internationaal vermaarde Soulection-label heeft hem op zijn radar, hij werkt aan een project met de Britse producer ROMderful, die ook bij Soulection getekend is, en het Franse Roche Musique brengt zijn EP Tea & Loveseats uit. “Super voor de hand liggend eigenlijk,” zegt hij over die titel, “want ik heb thuis een loveseat, en ik drink niks anders dan groene thee met honing. De hele EP heb ik geschreven op die stoel in mijn woonkamer. En het gaat over verschillende aspecten van liefde.”

“Thuis ben je heel vrij. Het is jouw comfort zone, jouw plek. Ik dacht voorheen met projecten veel te veel na. ‘Hoe zou die en die het oppakken als ik dit doe.’ Of dat ik tracks voor de radio moest maken, dus ik moet niet schelden. Nu zitten mijn tracks vol met gescheld, en het voelt veel lekkerder.” Niet dat zijn tracks ruwer geworden zijn, in tegendeel. “Dit zijn ook tracks die ik twee, drie jaar geleden niet geschreven had. Dan had ik gezegd ‘Dit is veel te blij. Ik wil dit niet.’”

Bij het luisteren van de plaat hoor je direct wat Maydien bedoelt. Hij is intuïtiever is gaan schrijven, vanuit zijn eigen gevoel, neemt ruimte voor experiment. De melodieën zijn speels, zijn stem is smooth. De plaat klínkt ook als groene thee met honing.

“Het gevoel van vrijheid, daar komen véél meer ideeën bij naar boven.”

Streamen doe je hieronder:

Geplaatst door bowie op 23 oktober 2017