In de rubriek Hoe is ut? neemt HIJS een kijkje bij rappers waarvan al een tijdlang niets meer is vernomen. Zijn ze nog actief binnen de scene of hebben ze een sabbatical for life ingelast? Producer Cliften Nille beleefde rond de millenniumwisseling successen met Spookrijders. Hoe verging het hem daarna?
Spookrijders, bestaande uit producer Cliften Nille en rappers Stefan Kuil en Clyde Lowell, wordt door velen gezien als de pionier van Nederlandstalige rap. Het begon in 1992 op de zolderkamer van Dr. Doom, waar Cliften de twee rappers ontmoette. “Ik ben ruim tien jaar jonger dan Stefan en Clyde en ik was 19 toen ik ze leerde kennen. Ik had nieuwe ideeën. Ik maakte van alles: elektro, triphop, jazzy beats. Het was voor hun een hele verandering, maar ze vonden het tof, dus zijn we gewoon muziek gaan maken. Daar begon het mee. Ze noemen ons wel eens veteranen, pioniers of grondleggers, maar we deden gewoon wat we leuk vonden: muziek maken.”
“We hebben de strijd met de politie gewonnen.”
De Amsterdamse rapgroep brak in 1999 door met het nummer Klokkenluiders. Het nummer bereikte de 25e plaats in de top 40. “Dat is nog steeds niet te geloven. Dat nummer zal me de rest van mijn leven blijven achtervolgen.”
Klokkenluiders werd mede bekend door een uit de hand gelopen optreden van Spookrijders. Tijdens een show op een buurtfeest op het Mercatorplein ontstonden er rellen, waarvan Spookrijders de schuld kreeg. “Het nummer was al een hit en toen kwamen de rellen. Er kwam veel media-aandacht. We werden in een kwaad daglicht gesteld, maar het ging ons alleen maar om de muziek. Daarom hebben we toen de videoclip van Klokkenluiders gemaakt, waarin we politieagenten speelden. Dat was onze manier om de politie terug te pakken. Dat is goed gelukt, we hebben die strijd gewonnen.”
“Dat Spookrijders stopte, voelde deels als een bevrijding.”
Net als Osdorp Posse was Spookrijders getekend bij het label Djax Records, waar ze volgens Cliften de vrijheid kregen om de muziek te maken die ze wilden. “We kregen de kans om heel creatief bezig te zijn. Een groot label zal zeggen wat je moet doen. De meeste artiesten worden gevormd en gemaakt, maar ik ben niet zo’n dude die gemaakt wordt.”
Dat bleek in 2003 tijdens het maken van het album Hee… Spookies, het laatst uitgebrachte werk van Spookrijders. “Tijdens het werken aan dat album, voelde ik me een beetje opgesloten. We hadden niet meer de totale vrijheid om te maken wat we wilden. Als je fans krijgt, verwachten ze dingen van je. Ze willen nog een Klokkenluiders. Dat had ik in het begin niet eens door. Dat botste ook tussen ons drieën, het ging niet meer zoals eerst. We kregen andere ideeën. De één houdt van de groupies, de ander niet. Iedereen gaat zijn eigen weg. We waren als persoon niet veranderd, maar op muzikaal gebied was het wel anders. Dat we stopten, voelde deels als een bevrijding. Ik kon weer maken wat ik wilde.”
Cliften heeft geen contact meer met Stefan en Clyde. “Ik heb ze al jaren niet meer gezien. Dat is op zich jammer. We waren vrienden, maar groeiden uit elkaar. Het leeftijdsverschil heeft daarbij denk ik een grote rol gespeeld. We zaten in een andere levensfase. Stefan wilde meer aandacht aan zijn gezin geven. Clyde maakte een album met Dr. Doom en begon een project met een rockgitarist.”
Tegenwoordig maakt Cliften vooral muziek voor het buitenland. “Ik richt me vooral op Engeland, Japan en China. Ik ben ook met Amerikaanse plannen bezig, maar daar kan ik nog niet zoveel over zeggen. De muziek is uitgezocht, de tekst moet er nog bij. Nederland is voor mij niet meer interessant. Om als producer in Nederland naam te maken is lastig. Als ik iets tof vind, check ik op de achterkant van de cd wie er aan mee gewerkt hebben. Dan ga ik hun ook checken. Maar de gemiddelde Nederlandse hiphopliefhebber doet dat niet. De business is moeilijk. Er wordt niet veel gekocht en radio, tv en de labels (op Top Notch na) promoten hiphop niet.
“Wij hebben de boom geplant, en de nieuwe generatie eet daarvan.”
Daar liepen we als Spookrijders destijds ook al een beetje tegen aan. Ik zou nog wel tien nummers kunnen maken, minstens net zo mooi als Klokkenluiders. Iedereen kent dat ene nummer, maar ik vond dat niet eens ons beste nummer. Ik Ben De Man vind ik beter, maar ik verwacht niet dat mensen dat draaien. In Nederland zal dat ook niet zo snel gebeuren. Hiphop wordt niet naar het publiek gebracht, je moet het zelf doen. Voor de nieuwe generatie is dat makkelijker dan voor ons. Wij hebben de boom geplant, en de nieuwe generatie eet daarvan. Alles is gebaseerd op old school. Maar er wordt te weinig respect gegeven aan de oude garde. Als wij er niet waren, was het niet zo makkelijk voor die nieuwe gasten. Dat wordt vergeten. Je moet altijd onthouden wie jou omhoog geholpen heeft. Dat geldt voor de fans en de rappers. Gebeurt dat niet, dan groeit hiphop niet. Mensen nemen de tijd niet om naar de muziek te luisteren. Te weinig mensen doen hun huiswerk. Dat voelt een beetje als onderwaardering. In Amerika is dat respect er meer, maar dat kan ook beter. Als ik in de club kom, wil ik Nas horen, of Wu-Tang Clan. Je hoort alleen maar Lil Wayne en Nicki Minaj. Dan heb ik geen zin meer om uit te gaan. In Nederland zijn er maar een paar artiesten die ik tof vind: Roy Kable, De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites zijn enkele namen. Opgezwolle steekt er voor mij boven uit, die gasten snappen het helemaal. Verder is er niet zoveel. Er zijn meer rappers dan fans en de meeste zijn slappe hap.”
