Achter de schermen van DVH sprak HIJS uitgebreid met een man die inmiddels praktisch de spil van de Nederlandse hiphopscene geworden is. Een man van halverwege de 30 met een vrolijke blik en een jongensachtige uitstraling, die geen behoefte aan het voetlicht heeft, wars is van conventies en de drang om de competitie met andere artiesten aan te gaan lang geleden al mijlenver achter zich heeft gelaten. Dokter Moon staat bekend als het brein achter Nederlands eerste hiphop-supergroep en ‘s werelds eerste rap-opleiding.
Eind jaren 90 neemt het leven van Jeremy Waterloo, beter bekend als Dokter Moon, een wending die meer dan bepalend voor zijn visie zal worden. Zijn muzikale partner Cilvaringz wordt door RZA getekend bij Wu-Tang Records en de jonge Tilburgers Cilvaringz, Moon en DJ Sueside worden de eerste Europese Wu-Tang Killa Bees. Moon draagt Wu-Tang nog altijd op zijn hart. Uiteraard figuurlijk, maar ook letterlijk, in de vorm van de iconische W als tatoeage op zijn borstkas. “Ik dank misschien wel mijn hele muzikale carrière aan het feit dat wij onder de vleugels van RZA meemochten.”
De connectie met Wu-Tang is nog altijd springlevend en Moon heeft dan ook nog wekelijks contact met Cilvaringz, die inmiddels aan de rand van Marrakech woont. Het mysterieuze Wu-Tang album Once Upon A Time In Shaolin, waarvan slechts één exemplaar geperst is dat per opbod verkocht gaat worden (en waar naar verluidt al meer dan vijf miljoen dollar voor geboden is), werd daar grotendeels in het geheim geproduceerd, maar kent voor Moon geen geheimen: “Ik heb er een aantal tracks van geëngineerd.” Sticks steekt daarop breed lachend zijn hoofd door de deuropening om een duit in het zakje te doen: “Ik mag niks zeggen, ik heb een verklaring getekend, maar die shit is echt dope!”
In de Nederlandse pers, maar ook ver daarbuiten, wordt in 1999 breed aandacht besteed aan de uitbreiding van Wu-Tang buiten Amerika. Als Moon de lessen die hij van RZA leerde echter op anderen over wil brengen door ‘s werelds eerste MC bachelor’s degree op de Rockacademie in Tilburg op te zetten, krijgt hij in eerste instantie vooral “een bak stront” over hem heen. Dat hiphop iets is dat je niet op een school kan leren is een sentiment dat je nog steeds hier en daar opvangt, maar de antipathie richting de opleiding deert hem absoluut niet: “Uiteindelijk doe je dat omdat je mensen wilt helpen. Ik heb die filosofie van RZA overgenomen, een man die uit Staten Island, New York komt, die wereldwijd furore heeft gemaakt met Wu-Tang Clan en drie Nederlandse gasten adopteert, hen gewoon meeneemt in zijn wereld en ons alles gunt wat hij te bieden heeft! Dat is beautiful, kennis overdragen. En dat heb ik geprobeerd te faciliteren in een opleiding.” Over de weerstand die het concept van een hiphopopleiding bij sommigen oproept, haalt hij zichtbaar zijn schouders op. “Iedereen mag zijn mening hebben. Ik doe dat omdat ik jonge mensen wil helpen gericht hun doelen te bereiken en ik ben heel dankbaar dat dat is gelukt.”
Inmiddels is hij studiecoördinator op de Herman Brood Academie voor de richting hiphop/dance en spreekt hij vol enthousiasme over succesvolle acts als Martin Garrix, die daar hun opleiding afgerond hebben. “De nummer vier dj van de wereld, die heb ik een diploma bezorgd! Daar kan je toch never op haten? Als je dat wel wilt doen, prima. Maar ik lig daar niet wakker van.”
Indirect ligt de Herman Brood Academie ook ten grondslag aan een ander, recenter hoofdstuk in Moon’s carrière: Great Minds. “Sticks kwam werken op de Rockacademie, Jiggy Djé op de Herman Brood Academie, en toen Winne [ook op de HBA, red.]. Ik had ze gevraagd les te geven op mijn opleiding en toen is het idee ontstaan in mijn hoofd van: als ik ze nou bij elkaar zet…” De reden dat hij zo’n goede chemie heeft met de andere leden van Great Minds is volgens hem een simpele: “Wij zijn gewoon ouwe lullen. We zijn op een punt dat we niks meer te bewijzen hebben en dus zijn we gewoon fijn muziek aan het maken.” Dat betekent niet alleen dat ze op een zelfde golflengte zitten, er is daardoor ook een mate van creatieve vrijheid die Moon als zeer bevrijdend ervaart. “Als ik kom met een soort deep-house pokoe, dan willen ze dat proberen. Er zijn geen grenzen meer. Het is gewoon gáán en kijken wat we ermee kunnen doen.”
Een gelegenheidsproject is de groep dan ook zeker niet: “We zijn in de studio geweest met Great Minds om nieuwe muziek te maken en we vinden elkaar nog steeds aardig, dus dat ging gewoon goed. En met Sticks blijf ik denk ik forever muziek maken, ongeacht of dat nou uitkomt of niet.” Maar Moon benoemt eventuele toekomstige projecten eigenlijk liever niet. “Daar heeft niemand iets aan want dan word je ineens beïnvloed door allerlei shit. Als het er ligt, mogen de mensen die dáár goed in zijn er dingen van zeggen en hun ding ermee doen. Maar dat moet je pas hebben als het af is. Great Minds was voor 80% af toen we het naar Kees [de Koning, eigenaar van Top Notch, red.] brachten. Voeger had je A&R managers enzo, da’s allemaal niet meer aan de hand. Dat heb je niet nodig. Als iemand erin gelooft, top, dan wordt het uitgebracht. Als iemand er niet in gelooft, jammer, ik ga er niks meer aan veranderen.”
Het niet langer vasthouden aan de dogma’s van wat er precies wel of niet kan binnen hiphop, is volgens Moon ook een reden dat hiphopartiesten tegenwoordig vaak een stuk gracieuzer oud worden dan vroeger meestal het geval was. “KRS-One is gewoon een preacher toch? Dus daar blijf je in vastzitten. Ik heb nooit echt vastgehouden aan dat cultuurding. De vijf elementen… Tuurlijk, ik heb er respect voor, mijn broertjes zijn wereldkampioen breakdancen geworden daarmee, maar ik ben daar niet zo mee bezig. Als ik mijn ding maar kwijt kan in mijn muziek.” Dat laatste doet hij tegenwoordig ook in de vorm van dj-sets, samen met Sticks, met wie hij sinds kort een dj-duo vormt. “Boek ons!”, roept zijn partner achter de decks dan ook voluit zodra dit ter sprake komt. Moon kan zijn geluk nog maar nauwelijks geloven: “Dat is gewoon te gek; je wordt uitgenodigd op een party waar je zelf de muziek mag bepalen. Je krijgt heel de avond gratis drank en aan het eind van de avond geven ze je nog een zakje geld mee ook!”
Naast het loslaten van muzikale conventies heeft het loslaten van de in hiphop alom aanwezige competitiedrang ook voor een nieuwe benadering gezorgd. Sticks schuift even aan: “Het klinkt heel blasé en betweterig, maar je bent in competitie met jezelf. Je wilt altijd jezelf vernieuwen en verbeteren, maar op het moment dat ik dat zeg, dan hoor je alweer mijn ego praten.” Volgens Moon heeft dat echter niet zozeer met ego te maken, maar gewoon met je eigen muzikale ontwikkeling. “Wij zijn niet meer bezig met andere mensen. Wij zijn bezig met muziek. Onze ziel, het maximale erin te stoppen. Dáár focussen wij op. Ik snap dat wanneer je debuteert en je moet opboksen tegen de gevestigde orde, dat dat ego ding er is, tuurlijk. Dat is ook gezond. Maar op het moment dat je al zo lang mee gaat… Wij zijn uit ‘t niets op twee binnen gekomen. Wat moet je dan nog bewijzen? Wij maken ons niet druk om wanneer iets uit gaat komen en of het dan hetzelfde doet als de plaat ervoor. Dat boeit gewoon niet.”
Die laisser faire attitude vertaalt zich volgens Sticks ook naar de open en ongedwongen manier waarop Moon met mensen samenwerkt: “Of ie nou werkt met Wu-Tang, Extince, Great Minds, een student van de HBA, het maakt hem geen reet uit. Let’s make some music.” Een kwaliteit waar Sticks naar eigen zeggen ook van geleerd heeft: “Ik had zelf nog wel eens zoiets van: waarom zou ik rappen met iemand met minder ervaring of whatever, maar dat is gewoon hoe zijn instelling is. Dat is het toffe van Dokter Moon.”
