Het internetfenomeen bekend als Big Ghost ging van een gevatte blogger met een afkeer voor Drake, naar een beatmaker die voor veel mensen de introductie tot Griselda betekende. In aanloop naar de release van No One Mourns The Wicked, zijn nieuwe plaat met Conway, spraken we met de geheimzinnige producer over de bijzondere route die hij aflegde, waarom zijn anonimiteit zo belangrijk voor hem is, en je voet in de nek zetten van hen die aan je twijfelen.
Het is bijna tien jaar geleden dat de enigmatische online persoonlijkheid Big Ghost bekend werd. Hij imiteerde als blogger de typische manier van praten van Wu-Tang’s Ghostface Killah met groot succes in uitgebreide albumrecensies, die vooral populair werden toen hij het werk van Drake ging bespreken. De rapper en zanger uit Toronto heette bij hem een “menselijke croissant”, die was “gebeten door een radioactieve vlinder” en zijn album Take Care “een Codex Hammurabi voor gasten met witte iPhones en vrouwen die rap haten”.
Big Ghost zorgde er altijd voor dat er vele van dat soort momenten waarom je hardop lachen kon in zijn kritiek verwerkt zaten. Zoals die keer dat hij een beat omschreef als de soundtrack voor “lekker gekke witte mensen als Zoey Deschanel en een of andere Wilson om dialogen bij uit te wisselen over het redden van walvissen en warme soja-dranken te drinken.” Maar uit het aandachtiger lezen van zijn werk bleek dat er veel meer achter zijn analyses zat dan alleen maar grappig willen doen. Tussen alle lolligheden door, bewees hij een scherp oor te hebben voor de manier waarop sfeer opgebouwd wordt, de waarde van album sequencing, en om bereid te zijn elke plaat een eerlijke kans te geven. Het was duidelijk dat muziek voor hem een serieuzere zaak was dan velen in eerste instantie aannamen.
Het was daarom niet eens zo’n grote verrassing toen de schrijver die zichzelf ‘the mighty Hands of Zeus’ en ‘Cocaine Biceps’ noemde, afscheid nam van het bloggen, en onthulde zelf een gedreven beatmaker te zijn. Hij bracht zijn debuutplaat Griselda Ghost in 2015 uit, in samenwerking met twee toen nog relatief onbekende broers uit Buffalo, New York: Westside Gunn en Conway the Machine. Voor velen betekende het de eerste keer dat zij de kennismaakten met de wereld vol sneeuwwit poeder en soulvolle loops zoals die door het Griselda kamp opgeroepen werd.
Nu stapt hij opnieuw die wereld in met No One Mourns The Wicked, zijn nieuwste plaat met Conway. We spraken erover met Big Ghost (die nog altijd staat op zijn anonimiteit) via DM’s. Dit is die conversatie.
Hoop dat alles goed met je gaat, en de lockdown je niet gek maakt. Hoe ga jij ermee om?
Ik ben al lang gewend om mezelf op te sluiten, bij wijze van spreken. Ik ben niet sociaal. Ik houd me liever rustig.
Dat is niet ongebruikelijk onder creatieve mensen, en zeker beatmakers. De meeste van mijn vrienden die beats maken zitten liever solo aan hun beats te werken terwijl ze smoken.
Word. Ik houd ervan om de tijd te nemen en te focussen. Ik gedraag me eigenlijk ook zo als er geen wereldwijde pandemie is.
Is dat ook de reden dat je aan je anonimiteit vasthoudt? Geen gedoe?
Precies. Ik wilde nooit beroemd zijn. Ik had nooit een honger naar faam waardoor ik van alles wilde doen om poppin’ te zijn. Allerlei clown shit doen… Clout chasen is nooit een factor van ook maar enige betekenis in mijn bestaan geweest. Als dat wel zo zou zijn, was ik waarschijnlijk één keer viraal gegaan en had je daarna nooit meer iets van me gehoord. Je kan op shockeren en sneue acties leunen of een doel in je leven vinden en je daarop richten. De anonimiteit zorgt ervoor dat ik het creatieve en persoonlijke niet hoef te mixen met elkaar. Dat is voor iedereen beter.
Maakte je altijd al beats, voordat je bekend werd met bloggen?
Ik maak beats sinds de ‘90s. Het was alleen niet iets waarvoor ik eerder in de gelegenheid was om er serieus werk van te maken. Ik kon ook een half uur lang freestylen zonder mezelf te herhalen of al teveel corny shit te zeggen. Maar ik trad daar nooit zo mee naar buiten. Ik was gewoon altijd een soort anomalie, ik vond het tof om die wapens gewoon in mijn arsenaal klaar te hebben staan. Zelfde verhaal met hoe ik altijd wel gevoel voor schrijven had. Ik had die tools gewoon, en ik gebruik ze wanneer de tijd er rijp voor is.
En hoe bepaal je wanneer de tijd er is om zo’n tool af te laten gaan?
Bijvoorbeeld toen bloggen ineens een heel ding werd. Ik was daar klaar voor. En dat leidde weer tot andere mogelijkheden omdat ik goed met woorden was. Zoals het script schrijven voor een commercial die ik geheim houd. Of de rollout doen voor een artiest als Childish Gambino. Ik had zoiets van ‘Cool… Let’s go.’ Maar ik ging niet zomaar op elke aanvraag in. Zelfs als het iets was dat ik graag had willen doen. Want het was niet altijd de juiste move voor mij op dat specifieke moment.
Uiteindelijk besloot je om je online faam te gebruiken om publiek voor beats te krijgen. Maar de persoonlijkheid die je geschapen had, zou mensen ook allerlei vooroordelen over dat deel van je werk kunnen geven. Heb je ooit overwogen je muziek onder een compleet andere naam uit te brengen?
Nah… niet echt. Ik zag het als een gelegenheid om een hoop muthafuckas stil te krijgen die zich afvroegen waar ik het lef vandaan haalde om artiesten af te zeiken in mijn recensies. Of gewoon in het algemeen. Dat ze dingen over me aannamen omdat ze hier en daar een roddel opvingen, en dat van die kleine zwakzinnigen dan hele achtergrondverhalen over me gingen fabriceren op basis daarvan. Ik had zoiets van ‘okay, bet. Maar laat me effe deze voet op je nek zetten wat betreft deze muziek shit. Het is één ding om supporters of ‘fans’ online te hebben, maar het is heel iets anders om mensen die aan je twijfelen het zwijgen op te kunnen leggen.
Griselda Ghost maakte wat dat betreft zeker een impact.
Bedankt. Ik houd ervan om mensen zo te kunnen verrassen. Gewoon vanuit het niets iets heel anders doen, en dat het dan wel dope is natuurlijk.
“Ik vlieg nu naar Buffalo. We nemen vannacht alles in één keer op.”
Voor veel mensen—inclusief mezelf—was het de eerste keer dat ze iets van die crew hoorden. Hoe kwam je relatie met hen tot stand?
Dat begon toen Camouflage Monk mij berichten stuurde op Twitter, waarin hij me vroeg om een project door een maat van hem te checken. Hij stuurde me een aantal tracks van de eerste Hitler Wears Hermes, en toen Hitler Wears Hermes 2, wat echt mindblowing was. Ik begon toen alles te hypen dat ik van Westside hoorde. Waardoor ik op zijn radar kwam. We ouwehoerden een paar keer met elkaar. Toen ging Conway me ook tracks sturen, en bouwde ik een connectie met hem op. Dat bracht me op het idee hem te vragen om samen te werken aan een project.
Kreeg je de kans met hen de studio in te gaan?
Nah. Ik stuurde gewoon beats. Die hadden ze al een paar weken zonder er iets mee te doen. Ik wist niet zeker of ze het wel iets voor hen vonden. Toen stuurde West me ineens een bericht: “Ik vlieg nu naar Buffalo. We nemen vannacht alles in één keer op.” Ik had toen nog niet door dat hij dat letterlijk bedoelde.
Shit was surrealistisch (…) Ik voelde me alsof ik als kind voor het eerst naar G Rap en Kane luisterde.
Wow, dat is sick. Zelfs als je nagaat hoeveel platen zij uitbrengen, is dat nog steeds behoorlijk indrukwekkend. Wel een goeie manier om samenhang in de vibe van een project te houden.
Absoluut. Er zit altijd een methode in hun madness. West heeft alles wat hij sindsdien bereikt heeft het bestaan in gemanifesteerd.
Wat was het grootste verschil tussen samenwerken met hen toen en nu?
Het grootste verschil is dat ze nu relaties hebben met JAY Z, Eminem en Virgil [Abloh—HIJS redactie]… En dat ze met elke dope producer die je maar bedenken kan hebben samengewerkt. In die tijd wilden ze gewoon meer luisteraars op hun SoundCloud. Misschien één of twee artikelen op Complex.
Weet je nog hoe je je voelde toen je voor het eerst jouw beats met hun verses erop terugkreeg?
Shit was surrealistisch… Daar kan ik niet over liegen man. Ik voelde me alsof ik als kind voor het eerst naar G Rap en Kane luisterde. Niet dat ze letterlijk zoals hen klonken, maar precies datzelfde gevoel dat je iets bijzonders van dat niveau voor het eerst hoort. Dat je daar dan zelf deel van uitmaakt is helemaal de kers op de taart.
Je hebt overduidelijk sterke ideeën over hoe een album opgebouwd dient te worden. Ben jij als beatmaker ook betrokken met de sequencing van het nieuwe album met Conway, en welke skits en interludes er bijvoorbeeld gebruikt worden?
Ik ben betrokken bij elk onderdeel van hoe het album totstandkomt. Ik moet uiteindelijk degene zijn die beslist wat de volgorde is en hoe alle stukjes in elkaar haken. In de eerste onderhandelingen leg ik altijd al vast dat ik degenen ben die dat soort beslissingen nemen kan. Ik probeer een thema op te bouwen, songs titels te geven waar mogelijk, en besluit dan waar wat komt, en of iets scratches nodig heeft, of Lukey Cage wat skits moet doen, wat voor artwork er nodig is, etc. De enige keer dat ik die beslissingen niet nemen kon, was op het project met Ghostface [The Lost Tapes uit 2018—HIJS redactie].
Dope. Slim om het voorrecht te behouden zulke beslissingen te kunnen nemen. Kun je iets uitweiden over je creatieve proces als beatmaker? Wat voor soort apparatuur gebruik je graag? Wat inspireert je?
Nou, dat is wel een beetje alsof de kolonel zijn geheime kruidenrecept prijsgeeft. Laten we het erop houden dat de manier waarop ik beats maak niet veel anders is dan die van de gemiddelde struggelende beatmaker op SoundCloud. Maar dan compleet anders en met een veel geavanceerder begrip van geschiedenis en techniek. Ik heb geheime wapens die ik voor mezelf houd, maar geef wel de voorkeur aan software boven hardware. Muthafuckas romantiseren het idee van een producer die op zijn MPC staat te beuken als AraabMuzik in de ’00s. Maar het visuele aspect van programma’s als bijvoorbeeld Reason zorgt ervoor dat je een soort landkaart kan maken van wat je aan het doen bent. Voor wat ik wil doen, is het belangrijk dat ik de geluiden kan zien.
Ik probeer hier tijdloze projecten samen te stellen.
Haha! “op zijn MPC staat te beuken als AraabMuzik in de ‘00s” roept in elk geval ook een sterk beeld op.
Dat is geen disrespect naar hem. Wat hij deed was een kunst op zich. En het was dope. Maar ik probeer hier tijdloze projecten samen te stellen.
Je bent relatief stil geworden over de huidige generatie rappers. Jeukt het nooit om weer achter een toetsenbord te gaan zitten en ‘Zeus slaps’ uit te delen?
Nee, niet echt. Ik heb alles gezegd wat ik moest zeggen. En wat ik toen zei is nog steeds van toepassing op artiesten nu. Maar het gebrek aan integriteit onder artiesten die echt een verschil zouden kunnen maken, is wat het moeilijk maakt om die shit naar een volgend level te brengen. Met uitzondering van Pusha T. Die plaats zijn integriteit boven zijn honger naar succes.
Betekent dat dat we een Pusha T x Big Ghost collabo gaan krijgen in de toekomst?
Die mogelijkheid sluit ik niet uit. Maar op dit moment kan ik niet verder gaan dan te zeggen dat ik al een rol heb gespeeld in het schrijven van historie. Ik zal altijd mijn normen en waarden voor mijn persoonlijk gewin plaatsen, maar dat betekent niet dat ik mijn plezier verloren ben in muthafuckas zich van alles af te laten vragen.
No One Mourns The Wicked wordt vandaag uitgebracht via het Nederlandse label De Rap Winkel. Check hen voor de exclusieve vinyl drop.
