“Als je aan Ghana denkt, moet je aan mij denken”
Akwasi groeide op in een Ghanees gezin in Amsterdam als derde van vijf kinderen. Dat zijn vader extra streng voor hem was, had een reden. Als jonge jongen was hij naar eigen zeggen namelijk erg koppig en deed hij dingen graag op zijn eigen manier. Op het verkeerde pad belanden, was snel gebeurd, maar de hardheid van zijn vader heeft zijn wijsheid doen groeien en hem tot een verantwoordelijke jonge man gemaakt. In plaats van het verkeerde pad op te gaan, zocht hij zijn weg in zijn talenten.
“Ik had mijn Havo diploma niet eens gehaald en om auditie te doen voor de toneelacademie in Maastricht had je dat wel nodig. Ik wilde het zo graag en heb toen dus alsnog auditie gedaan. Toen ik van Top Notch een contract kreeg, kreeg ik ook net bericht van de toneelacademie dat ik aangenomen was. Mijn talent was genoeg. Ik had nog nooit een opleiding afgemaakt en wilde écht iets afmaken. Dat is gelukt. Nu gaat niemand me om mijn diploma vragen; ik kan het bij wijze van spreken ook in de fik steken, het is namelijk iets wat ik voor mezelf heb gedaan. Ik kan nu andere doelen stellen en doe dat continu. Sommige zijn op korte en andere op lange termijn. Ik ben één van ‘die’ Ghanezen in Nederland, een voorbeeld, maar ik moet nog groter worden. Als je aan Ghana denkt in Nederland, moet je aan mij denken. Als je aan bekende Nederlanders denkt, ‘bam’ dan schieten er gelijk wat namen binnen. Als je aan Surinamers, Antillianen en nu ook Marokkanen denkt, kun je er ook een paar opnoemen. Ghanezen zijn nog ver te zoeken. Daarom spreek ik voor Ghana.”
“Ik kan me wel uiten in een schilderij, maar ik verf liever met woorden”
“In muziek kan ik écht mijn taal kwijt. Mijn eigen taal, gedachtes en visies. Ik kan dat wel uiten in een schilderij, maar ik verf dat schilderij liever met woorden. Het is mijn uitlaatklep. Als racisme niet bestond, bestond Zwart Licht waarschijnlijk niet. Zwart Licht staat voor licht in het duister. Waarom moet alles wat zwart is toevallig slecht zijn? Ik zit in een theaterwereld die heel wit is waarin ze praten over zwart alsof dat het naarste ding van de wereld is: ‘Ik heb een film gezien, maar die was zo zwart…’, zeggen ze dan. Misschien voor de grap, maar in elke grap zit wel een kern van waarheid. Voor mij is black beautiful. Ik vind het ook mooi dat Jay-Z zei: ‘I might wear black for four years straight’, dat vind ik dope! Misschien moeten we daar meer mee doen. Meer zwart dragen, dat doe ik zelf ook steeds meer. Het is niet per se een statement dat ik daarmee maak, want ik houd van kleur. Maar zonder zwart is er geen wit. Het is Yin en Yang. In elk etmaal zit zwart, want je hebt dag en nacht. Mensen houden van de nacht, van zwart, maar ze vergeten dat."
Een olievlek in het theaterlandschap
Zijn passie voor theater maken, begon nadat hij zich tijdens De Kunstbende afvroeg waarom mensen zomaar “neger” mochten zeggen. Hij zag het theater maken, net als rappen, als een vorm van verhalen vertellen.
“Mijn eerste stuk voor het theater heette Negerzoenen, Blanke Vla En Jodenkoeken. Daar begon het mee. Ik dacht van: waarom mogen mensen negerzoenen zeggen? En waarom wordt dat vergeleken met blanke vla en jodenkoeken? Heeft ‘blank’ dezelfde connotatie als ‘neger’? Of heeft ‘neger’ dan dezelfde connotatie als ‘de joden’? Jodenkoeken staan niet eens voor iemand die Joods is, want dat zou helemaal niet kunnen. Dat kon ik in het stuk kwijt, want theater is een manier van verhalen vertellen. Theater is wel een hele witte wereld en ik zie mezelf als een groeiende olievlek in het theater landschap weet je? Ik was een van de eerste donkere personen op de opleiding die ik gedaan heb. Dat vond ik eigenlijk schandalig want er zijn zoveel mensen die verhalen kunnen vertellen. Zoveel mensen zoals ik. Die zouden gewoon moeten opstaan."
“Niet meer sorry dat ik zwart ben”
“Ik ben trots op het feit dat Zwart Licht bestaat. Zwart Licht zit in ieder zwart persoon. Ieder zwart persoon die iets goeds doet, is Zwart Licht want zwart is verhelderend. En daar wil ik straks voor staan met Bliksemschicht 2. Los van het feit dat ik gewoon lekker wil beuken en keiharde muziek wil maken, wil ik wel gewoon dat bewustzijn nog harder laten groeien. Het is niet meer ‘sorry dat ik zwart ben’. Het is ‘wees blij dat ik zwart ben’. Voel je vereerd dat je zwart bent! Of ik me daar eerst wel schuldig over voelde? Soms wel. Als ik ‘s nachts ergens op straat liep en er kwam een blank persoon me tegemoet lopen, dacht ik bijna: ik wil niet dat je denkt dat ik je tas afpak. Denk dat alsjeblieft niet, ik ben gewoon onderweg naar huis. Dat ga je natuurlijk niet zeggen, maar dat dacht ik dan wel omdat ik zo vaak geconfronteerd ben met dat soort dingen. Ik was laatst nog op Rotterdam Centraal op een roltrap naar boven aan het lopen omdat ik mijn trein wilde halen. Er stond een blanke, oudere man voor me die zich helemaal aan het omdraaien was omdat hij dacht dat ik iets wilde doen. Ook zo’n voorbeeld, maar nu is mijn gevoel daarin veranderd."
Zwart Licht
Volgens de rapper heeft Zwart Licht even een pauze genomen, een sabbatical. Bliksemschicht 2 ligt in het verschiet, maar in de tussentijd kijkt hij met een trots gevoel terug op wat er tot nu toe met de groep bereikt is. Met een brede lach vertelt hij:
“We hebben met Zwart Licht veel goede dingen gedaan in een korte tijd en daar ben ik heel erg blij mee, maar ik moest even mijn school afmaken en me focussen op het theater aspect. Dat leidt nu ook een eigen leven. Daarnaast wilde ik ook even iets voor mezelf doen. Een soloplaat. En dat is Daar Ergens geworden.
Het belangrijkste wat ik met Zwart Licht heb geleerd, is dat repetitie heel erg belangrijk is. We hebben niet voor niets drie keer achter elkaar de prijs voor de beste live act gewonnen. Het kwam gewoon doordat niemand zo hard als ons was live, niemand. Wij waren leip als een malle! Dat is mooi. Ik zie dat de mensen die nu optreden geïnspireerd zijn door ons. Wij zijn belangrijk geweest voor het live-aspect van de Nederlandse game, die is groter geworden en om dat voor elkaar te krijgen hebben we dood gerepeteerd. We zaten van negen tot zes gewoon opgesloten in de studio met draaitafels en microfoons, te springen, elkaars teksten te leren en elkaar aan te kijken…, die juiste cohesie op te zoeken.
Met Zwart Licht wilde ik in eerste instantie eigenlijk een theatertour doen, maar we voelden gezamenlijk iets minder voor theater en iets meer voor film. Ik wilde wel eerst dingen in het theater doen zodat ik daarna ook nog film erbij kon doen. Nu begint het allebei te komen. Ik denk dat film een veel groter medium is dat ook reproductief is. Een dvd kun je altijd kijken. Theater is maar eenmalig en ik wil het liever niet gefilmd hebben omdat je het gewoon moet meemaken. Dat draait om de ervaring. Voor film heb je een groter bereik en in maart zal ik dan ook beginnen aan mijn eerste scenario. Daarvoor ben ik ook naar school gegaan. Ik ben een verhalenverteller. Soms gebruik ik theater en soms gebruik ik hiphop en nu is het wel tijd om iets te laten zien van film.”
“Als ik schreeuw moet het righteous zijn”
“In de films die ik in de toekomst wil maken, wil ik zelf ook spelen. Het kan namelijk niet zo zijn dat een persoon mij gaat vertellen dat ik een asielzoeker moet spelen of gebrekkig Nederlands moet praten. Ik spreek beter Nederlands dan de gemiddelde Nederlander, maar zo denken de meeste regisseurs helaas wel. Voor de film Alleen Maar Nette Mensen had ik in eerste instantie de rol van Ryan gekregen, maar die heb ik afgewezen. Ik vond het gewoon niet zo tof om een schreeuwlelijk te spelen. Ik schreeuw wel, maar dan moet het righteous zijn. Ik kan best zo’n rol spelen hoor, maar ik denk dat ik het dan nog sterker kan maken door zelf een invulling daaraan te geven. Het hoeft niet per se altijd de zwarte, grappige gast te zijn weet je? Het kan ook een serieuze rol zijn. Ik volg nu bijvoorbeeld de serie Luther van Idris Elba. Hij speelt gewoon een zwarte detective in London en het is keihard. Dat soort dingen vind ik heel erg tof, want in Nederland zou je op RTL nooit een donkere detective zien. Misschien over vijf of tien jaar, maar tot nu toe zijn die rollen niet weggelegd voor donkere acteurs. Ik wil mijn eigen verhalen vertellen en ik zoek naar nieuwe wegen.”
“Ik hoop dat mensen straks ook een Bram Vermeulen album kopen”
Oerol, de naam van een festival op Terschelling, komt in elk recent interview met Akwasi wel eens voor en betekent blijkbaar veel voor hem. We vroegen hem waarom.
“Ik denk dat je dat mee moet maken, ik kan er niet over praten als je er niet bent geweest. Terschelling is heel erg betoverend, een betoverend stukje in Nederland… in Neerland. Daar is Daar Ergens ontstaan. Ik luisterde naar Een Wedstrijd van Bram Vermeulen en vond het keihard. Ik liep even door het landschap, door de duinen en maakte er mijn eigen track van. Wat mij pakt in zijn muziek is dat het totaal iets anders is. Ik merkte ook dat ik met Bram Vermeulen raakvlakken had. Hij wist met kleine dingen grote verhalen te vertellen. Ik heb dat nu door hem geleerd voor Daar Ergens. Daarnaast is hij best wel hees en ik ook. Rob Dekay, die ook meewerkt op het album, heeft dat ook. Die had ik al een tijdje terug benaderd nadat ik hem had leren kennen via de jongens van Fata. Toen dacht ik: hey, ik wil een keer iets doen met Rob, en dacht dat dat misschien iets met een muzikale theatervoorstelling kon worden. Het thema was afscheid. Vroeger had ik een beste vriend waarvan de vriendschap van de ene op de andere dag eindigde. Dat was de dood van een vriendschap. En ik dacht bij Rob van: misschien kan hij die beste vriend spelen. En dat werd een hele nieuwe geboorte. Awesome. Vooral omdat niemand van de hele band Bram Vermeulen kende en nu iedereen hem kent. Ik wil Nederland gewoon kennis laten maken met Bram Vermeulen. Met Akwasi. En Rob Dekay, Drummakid en Esco. Neerlands Dope. Dat is wat ik doe en op zo’n manier ben ik ook een beetje invloedrijk. Wat ik hoop is dat mensen straks ook een Bram Vermeulen album kopen. Mensen draaien Andre Hazes en straks ook Bram Vermeulen. Ze hoeven niet eens Daar Ergens te draaien. Dat hij hier niks van meekrijgt, vind ik heel erg jammer. Ik ben wel al heel blij dat zijn dochters down zijn. Een van hen doet zelfs mee aan het album."
Volwassene
“Of er op Daar Ergens een andere Akwasi te horen is dan op Bliksemschicht? Een volwassenere Akwasi. Met Bliksemschicht ging het meer over identiteit van de zwarte man. Daar Ergens is wat universeler. Je kan er meer affiniteit mee krijgen want de centrale thematiek is afscheid. Er staan nummers over liefde en zelfs over huilbuien op. Daar heb ik de track Ik Weet Niet Waarom Ik Huil Vandaag bijvoorbeeld over gemaakt omdat ik naar een nummer van Bram Vermeulen luisterde en gewoon moest huilen van hoe mooi de tonen waren. Eerder was ik nooit zo geraakt en ik ben ook nog nooit zo gevoelig geweest. Dat is een kant die ook door de muziek van Bram Vermeulen naar boven is gekomen. In mijn muziek ben ik altijd eerlijk, maar ik heb mijn gevoel nog nooit zoveel op een plaat kunnen zetten. Het was een impuls en impulsen blokkeer ik niet. Als ik een impuls krijg, ga ik er gewoon voor, en hiervoor ben ik gegaan.
Die groei zie ik ook terug in het publiek. Veel blanke mensen tussen de veertig en de zeventig jaar. Een nieuwe doelgroep voor mij. Mensen die Bram Vermeulen kennen, mensen die Zwart Licht kennen, maar ook mensen die mij nog helemaal niet kennen. Daarom pakken we straks én festivals én poppodia, maar daarnaast ook theaterzalen mee. Maar nu ligt de focus op muziek. Het is fijn dat ik nu iets heel anders dan met Zwart Licht doe. De meeste mensen die het horen, zeggen ook dat het anders klinkt. Dat vind ik tof en die uitdaging is voor mij gelukt.”
“Er is geen gast in de game die doet wat ik doe”
Naast de drukte rondom zijn album is Akwasi ook bezig met zijn label Neerlands Dope waarmee hij een platform wil bieden voor talentvolle artiesten. Ook werkt hij aan de internationale vertakking daarvan, NEED Recordings.
Neerlands Dope is een muzieklabel, we beginnen vanuit het maken van platen, maar ik denk dat het niet alleen draait om muziek. Ik kijk gewoon naar authenticiteit, naar originaliteit. Het hoeft niet eens precies om de muziek te draaien. Het zou ook iemand kunnen zijn die goed kan tekenen, film kan maken of een journalistieke visie heeft. Ik scout mensen en kijk wie er potentie heeft om iets te doen. Ik heb wel het gevoel dat ik dat in mensen zie. Bij De Grote Prijs ben ik bijvoorbeeld al drie jaar jurylid en voor Wanted, een talentenjacht in Amsterdam, ben ik nu een soort van coach. Ik heb gewoon een bepaald gevoel en als iets goed voelt, ga ik ervoor. En ik geloof in Rob, maar ook in Gerson Main, in Drummakid en Marra Escobar. Dat zijn gewoon keiharde producers die ik bewust de kans heb gegeven om mijn hele plaat te produceren. Verder ben ik ook heel blij dat Kees de Koning heeft gezegd van ‘hey, ik zie dit als een investering in onze relatie’, want normaal gesproken is dit niet te doen aangezien dit niks heeft te maken met Top Notch. Als ik dat niet kon doen, zou ik er minder tevreden over zijn want dan was het niet echt mijn eigen product. Dit is nu echt een heel goed uitstapje, want nu kan ik nog harder komen met Zwart Licht. Ik ben echt sterker geworden en voor mijn gevoel speel ik nu nog meer in mijn eigen league. Er is geen gast in de game die doet wat ik doe snap je? Er zijn heel veel authentieke gasten, maar ik denk dat Akwasi gewoon een archetype is.
NEED is de internationale vertakking van Neerlands Dope. Daarmee wil ik internationale releases naar buiten gooien. Ik heb nu een project lopen samen met de mensen van VICE. Ik kan erover zeggen dat het gaat over Westerse artiesten met een Afrikaanse afkomst. We willen dingen als bijvoorbeeld de Azonto stijl meer naar buiten brengen. Er zijn een paar grote artiesten uit Engeland die al best veel toffe dingen doen, maar ook uit Nederland, België en Frankrijk. Daarmee willen we dan een compilatiealbum maken, het eerste onder NEED Recordings."
“Ik wil mijn diploma in money”
“Ik ben heel zelfverzekerd en niet zo snel neer te krijgen. Ik ben wel heel emotioneel, ik kan gevoelig zijn. Vooral als er sprake is van onrecht. Daar kan ik niet zo goed tegen. Stel dat jij geslagen wordt onderweg, dan word ik al emotioneel en denk ik: why? Dan word ik boos en als ik boos word, schrijf ik de beste liedjes. Vanaf Nu schreef ik vanuit boosheid bijvoorbeeld. Als ik boos ben, schrijf ik liedjes die mijn gemoedstoestand wat meer aanscherpen en als ik blij ben, schrijf ik eigenlijk ook meer boze tracks. Heel raar, ik kan het niet uitleggen. Ik heb contradicties in me, merk ik. Ook met Zwart Licht. En ik vind het wel goed om dat zo te benaderen, maar ik weet niet hoe het komt dat het zo is. Ik neem dat voor lief en zie dat als een gave.
Ik blijf mezelf uitdagen door totaal anders te blijven doen. Het begon met Zwart Licht en Bliksemschicht. Daarna gingen we verder met de dubstep/grime kant met No JuJu en dat vonden mensen tof en anderen minder tof. Dat kan, je kan niet iedereen pleasen, maar wij doen wel waar wij zin in hebben. Daarna was er voor mij iets meer de focus op mijn school en dacht ik van: Leeroy, draag jij het even. Dus kwam er Leeroy Draait Door. Elke plaat die we hebben gemaakt met Zwart Licht was verschillend. Je kunt ze niet naast elkaar leggen, maar er is wel een rode draad en dat zijn de drie mannen. Nu met Daar Ergens werk ik niet met het management van Zwart Licht, ik werk niet met Top Notch, alleen met dezelfde boeker, en voor de rest gaat alles vanuit mijn label Neerlands Dope. Ik heb een team om me heen van drie mensen waarmee we Daar Ergens gaan releasen. Allemaal nieuwe mensen. Zo daag ik mijzelf uit, gewoon iets totaal nieuws beginnen. Nog steeds helemaal mij, maar ik creëer een hele nieuwe wereld om vanuit te putten. Als dit klaar is, wil ik me weer focussen op Zwart Licht. We weten allemaal dat de volgende plaat Bliksemschicht 2 gaat heten. Ik wil gewoon weer terug naar de basics, want ik heb dat bewust gemeden. Daar wil ik vanaf deze maand mee beginnen en als we dat het einde van dit jaar kunnen releasen, gewoon bij Top Notch, zou dat heel mooi zijn. Maar we zien wel, joh.
Ik wil gewoon hard werken. Ik zat op school van negen tot negen uur, dus mijn werkdagen zijn nu ook zo. Dat ben ik gewend. Ik geef workshops, ik treed op en ik host. Van alles wat ik verzin, kan ik rond komen.
Of de definitie ‘hiphopartiest’ nog breed genoeg is? Noem me maar gewoon een artiest anders kader je me. Nu heb ik meer vaardigheden, nu ben ik wat breder getalenteerd en wat meer gegroeid. Ik ben steeds sterker aan het worden en wil nóg allrounder worden. Ik wil gewoon verschillende cv’s opbouwen op verschillende gebieden. Het gebied van muziek, theater, tv en film. Als ik vier cv’s heb en ze allemaal goed gevuld zijn, ben ik een tevreden man. Ik wil heel veel dingen tegelijk, maar nu moet ik me focussen. Nu op het album, als dat afgerond is, beginnen we met Zwart Licht en in maart begin ik met een scenario. Per maand werk ik dus aan een andere discipline. Dat is gewoon als school voor mij en dan haal ik mijn diploma straks in money.”
