NONCHELANGE, het pseudoniem van Maarten Hutman uit Ommen, fladdert heen en weer tussen humoristisch en filosofisch. “Iedereen is lelijk als je maar lang genoeg kijkt”, zingt hij in het zelfbenoemde ‘perfecte refrein’, op wat hij eerder in interviews “het beste Nederlandse indie-album ooit gemaakt” noemde. Gevolgd door: “Kijk naar mij! Kijk naar mij!” Het is de essentie van zijn debuutplaat, gevangen in een paar woorden.
Debuutalbum Muziek Voor De Luisteraar combineert gortdroge blikkerige drums die rechtstreeks uit de jaren zeventig geteleporteerd lijken te zijn met Mac DeMarco-gitaren en eigentijdse, kwetsbare rap. Hij werkte er 1173 dagen aan, met onder meer Jasper Maekelberg, die eerder met Warhaus, Balthazar en Bazart werkte. Hij gooit letterlijk decennia in de blender, waardoor er voor diverse muziekliefhebbers iets te vinden moet zijn op Muziek Voor De Luisteraar.
“Ik ben goed, maar ook slecht, maar wie ben ik nou écht?”, zoekt hij hardop in Verslaafd Aan Het Kwaad. Hutman schroomt niet zijn boosheid, twijfels en angsten te benoemen. “Ik heb het!” roept hij uit zodra hij een lijstje symptomen van een ziekte heeft gegoogled. Hoe emotieloos hij kan kijken op (pers)foto’s, zo grappig kan hij zijn. Maar van haast iedere zin die een glimlach opwekt, druipt ook de melancholie. “Ik loop hier al mijn gevoelens te uiten en er wordt gewoon niet geluisterd”, kermt hij richting het eind van de plaat. Zijn rapzang wisselt tussen droog en dromerig,
NONCHELANGE geeft precies genoeg van alles. Het album is daardoor niet té zwartgallig, niet té melancholisch en niet té pessimistisch. En daarbij: precies als het dreigt te vervreemdend te worden, schetst hij ook voor jou wellicht een herkenbare situatie of gedachtestroom. Hoe ongemakkelijk je jezelf bij die confrontatie voelt is aan jou. Het blijft natuurlijk Muziek Voor De Luisteraar.
Stream:
