Na zijn solorelease Koning der Armen, begin 2010, bleef het opvallend stil rondom Je Afrikaanse Excellentie. De creatieve duizendpoot, verantwoordelijk voor het label Hof van Jaeden en gerespecteerd (ex)-lid van de duistere Utrechtse boombapformatie Stropstrikkers kan op de vraag “Hoe is ut” sinds een tijdje weer positief antwoorden.

“Het gaat fokkin flex de laatste tijd. De creativiteit is weer hoog, ik heb nieuwe energie en de visie is terug."

De visie verloor J.A.E. in 2011. In dat jaar kreeg hij privé zware klappen te verwerken. Om de diepere oorzaak van die zwarte tijd te begrijpen, moeten we nog verder terug in de tijd.
“Bij mij is vastgesteld dat ik manisch depressief ben. Als je manisch depressief bent, heb je te maken met hoge pieken en diepe dalen. Ik heb dat eigenlijk al mijn hele leven. Als kind was ik somber. Ik had vaak zwarte gedachtes, dacht na over moeilijke dingen en was gefascineerd door de dood. Niet dat ik zelfmoord wilde plegen, maar de dood was iets waar ik veel aandacht aan besteedde. In mijn tienerjaren kwam dat pas echt tot uiting. Ik had toen erg zware periodes. Periodes waarin ik niemand wilde spreken en mezelf vaak thuis opsloot. Mijn moeder zag al snel waar ik mee te kampen had. Het is mijn kracht en mijn zwakte. Als ik een up-periode heb, dan kan ik heel erg Top of the World zijn, ik denk dat ik alles kan en niets houdt me dan tegen. Ik ben dan ook erg creatief. In zo’n up-periode ben ik ook gestart met Hof van Jaeden. Zonder dat ik eigenlijk goed wist hoe je een label moest runnen. Ik heb een paar keer mijn neus gestoten, maar liet me daardoor niet tegenhouden. Het ging al snel hard met het Hof. Releases schoten als paddenstoelen uit de grond en ik kreeg het erg druk. Daarna brak 2011 aan. Ik heb nog nooit zo low gezeten als in die tijd. Dat had ook zijn oorzaken. Er ging een hoop mis in mijn privéleven. Mensen overleden, mensen kwamen vast te zitten en mijn relatie ging uit. Zoveel shit gebeurde in één keer. Ik kreeg gewoon geen tijd om rust te nemen. Het was alleen maar rennen en doodlopen. Ik zag op een gegeven moment niet meer wat ik moest doen, ik had het allemaal opgebouwd, maar mijn visie was ik kwijt. Heel veel goede dingen in muziek en teveel slechte dingen in mijn privé tegelijkertijd. Dat was teveel voor mijn hoofd. Dus toen heb ik besloten mezelf helemaal terug te trekken.
Als ik vroeger mensen op straat tegenkwam, stelde ik me voor als JAE de Mc. Toen ik mij terugtrok, was het gewoon Jermain. Ik wilde het niet hebben over muziek. Ik wilde even niet die rapper zijn, niet met muziek geassocieerd worden. Ik had een heel bestaan van muziek om me heen gecreëerd. Alles was muziek. Mijn vrienden, mijn werk, mijn hobby, mijn geld, mijn werklust. Ik heb dat allemaal zelf gecreëerd, maar op een gegeven moment voelde ik me daar gevangen in."

Om weg te gaan van wat hij zelf heeft gecreëerd, vertrekt Jermain voor anderhalve maand naar Gambia in Afrika.
“Ik had geen doel. Ik had alleen een ticket en een huisje geregeld, maar kende daar verder niemand. Ik ben gewoon gegaan en het was zo’n geweldige ervaring! Het was alsof ik letterlijk thuis kwam. De hele tijd dacht ik: ik ken dit toch al? Één groot deja-vu-moment. Misschien heeft het met mijn Afrikaanse achtergrond te maken dat ik dat gevoel kreeg. Maar het heeft me zo erg geaard dat ik daar mijn visie weer terugkreeg. Ik zag weer wat ik in de toekomst wilde doen en hoe ik dat moest bereiken.”

Naast de terugkeer van zijn visie leerde J.A.E. terug in Nederland met zijn ‘ziekte’ om te gaan.
“Ik heb veel kennis erover opgedaan waardoor ik er nu heel goed mee om kan gaan. Alleen als er teveel dingen op mijn pad komen, teveel negativiteit vooral, dan vind ik het moeilijk om het onder controle te houden. Maar ook dan weet ik nu wat ik moet doen. Gewoon letterlijk niks. Ik hou daar ook van. Ik ben niet lui maar ik hou van niks doen. Met niets doen krijg ik mezelf onder controle, krijg ik andere ideeën. Gewoon met stil zitten en niet naar buiten gaan."

Hoewel J.A.E. zich sinds een jaar weer prima voelt, had de nare periode niet alleen gevolgen voor hem, maar ook voor de artiesten bij Hof van Jaeden. Zij moesten horen dat hun baas en vriend in die tijd de stekker uit het opkomende label trok.
“Het was zwaar om destijds die beslissing te nemen omdat het ook hun toekomstplannen zou beïnvloeden. Ik heb er erg lang over nagedacht hoe ik het nieuws zou brengen. Vooral omdat het ook mijn vrienden zijn. Toen ik het ze vertelde, vonden ze het erg zonde, maar ze begrepen het wel. Dat vond ik heel mooi. Ik steun ze nu nog steeds en geef ze adviezen, maar niet meer in de begeleidende rol die ik toen had."

In een HIJS-interview van 2010 was de Utrechter erg benieuwd hoe de mensen zouden reageren op zijn soloalbum Koning der Armen en de andere sound die de lyrics verpakten. Drie jaar later kijkt hij daar positief op terug.
“Ik heb veel andere mensen daardoor kunnen bereiken en heb geen backlash gehad. Het mooiste compliment in die tijd kreeg ik van Deef, een Strikkerhead van dag 1. Hij kwam bij een optreden naar me toe en zei me: ‘J.A.E., ik heb je album gekocht en moet er zwaar aan wennen en het is niet helemaal mijn smaak, maar ik hoor wel dat jij er lol in hebt en dat het kwalitatief goed is.’ Dat vond ik heel tof."

Goed nieuws voor Deef en andere Stropstrikkersfans is dat Klaas Vaak en Skafalau weer de handen met J.A.E. ineen hebben geslagen. Er wordt hard gewerkt aan een nieuw album van de beulen.
“De beulen ja, haha. Dat was een mooie omschrijving destijds van ons. Ik zou ons nu meer omschrijven als de bewakers van de essentie. Het gaat ons namelijk zo erg om de essentie van hiphop, dat we soms tracks schrappen als daar voor ons gevoel niet de juiste essentie in zit. Het voelt goed om samen weer in de studio te staan en te werken aan een nieuw, hoogwaardig product. De klik is er weer en nu komen we naar buiten als één front waarvan je nieuwe muziek mag verwachten. We zijn nooit echt uit elkaar geweest, maar we hebben destijds er voor gekozen onze eigen paden te bewandelen. Nu Skafalau en ik solo hebben gewerkt, weten we wat onze kracht is. En nu we die knowledge hebben, zijn we ook beter in de studio. Ik merk wel dat Skafa en ik elkaar lyrically gemist hebben. Als wij samenwerken, is het staal tegen staal. Het maakt alles alleen maar scherper. En Klaas is op beat- en produceerniveau zo zwaar gegroeid. Al die jaren is hij door blijven gaan met beats bakken. Hij heeft zoveel shit in zijn dungeon liggen…"
De nieuwe Strikkers-sound omschrijft J.A.E. als volgt: “Als geëvolueerde boombap. Met harde, brutale maar volwassen tracks. We kunnen ons ook beter verwoorden. Onze oude tracks klinken nog steeds keihard, maar als ik het vergelijk met wat we nu maken, klonken we destijds nog jong en onbezonnen. We zijn nu veel in de studio en binnen nu en drie maanden kunnen mensen nieuwe muziek verwachten.”

De terugkeer bij de Strikkers staat haaks op een uitspraak van J.A.E. in een interview met HIJS uit 2010 waarin hij zegt geen groepspersoon te zijn en niet goed te kunnen functioneren in een groep.
“Ik kan daar nu veel beter mee omgaan omdat ik met meerdere dingen tegelijk bezig ben. Als het alleen maar de groep is, dan gaat het mij niet lukken. Ik moet mijn eigen ding kunnen doen, mijn eigen ei kwijt kunnen. Toen zag ik nog niet hoe dat moest. Toen was het alleen maar Strikkers. En ik ben nu ook ouder, ik weet nu veel beter hoe ik met mensen om kan gaan.”

Voor de toekomst heeft hij nog grote plannen.
“Op muzikaal gebied heb ik al een soloproject klaarliggen. Maar ik wacht met uitbrengen omdat de Stropstrikkers nu de prioriteit hebben. Verder ben ik bezig met Striklie Boembap 2. Daarnaast heb ik de drang om een boek schrijven. Je moet daarin denken aan fictie. In de verre toekomst wil ik een plantage beginnen en ik wil ontwikkelingshulp gaan doen via een eigen stichting. Dat ik uiteindelijk via mijn muziek kansen kan creëren en kan bijdragen aan de opbouw van een land of een nieuwe gemeenschap. Het lijkt me prachtig om daar aan bij te dragen.”