De onwetende media en hoe het beter zou kunnen.
Hoofdstuk 1: voorbeelden van vooroordelen in de media
Voorbeeld 1
In de Groene Amsterdammer van 30-10-1996 staat een artikel waarin de volgende vragen worden gesteld:
Is hiphop een puur zwarte aangelegenheid of mogen blanken ook mee doen?
Door de formulering van deze vraag worden blanke rappers al in twijfel getrokken. Dat vind ik een vooroordeel. Hiphop is toegankelijk voor iedereen die ervan houdt, dus waarom zou een blanke rapper daar niet aan mee mogen doen? Hiphop is ontstaan bij de zwarte Amerikanen die het altijd als een belangrijke uitlaatklep hebben ervaren om er iets over hun leven en problemen in kwijt te kunnen. Blanken ondervinden deze zwarte problemen niet aan de lijve, maar hebben het in teksten wel degelijk over dingen uit het leven en problemen die ze hierbij tegenkomen. Ze doen dat in Nederland niet minder goed dan zwarten.
Suggestie
Als ik het artikel zou hebben geschreven zou ik bovenstaande vraag niet hebben gesteld, maar meer zijn ingegaan op de opkomst van blanke rappers en hun kwaliteiten. Ik zou het dus vanuit een positieve invalshoek benaderd hebben. In 1996 gingen er steeds meer blanken rappen. Mijn vraag zou zijn hoe dat klimaat is veranderd en wat zwarte rappers er zelf van vinden dat er steeds meer blanken zijn gaan rappen.
Kan een blanke rappen en hoe erg is het dat zwarten hun muziek opeisen?
Het alleen al stellen van deze vraag vind ik een vooroordeel. Natuurlijk kan een blanke rappen! Waarom zou alleen een zwarte kunnen rappen? Ook in 1996 waren er blanke rappers die hun naam in de Nederlandse hiphopscene gevestigd hadden en behoorlijk wat albums en singles in Nederland verkochten (respectievelijk het Amsterdamse Osdorp Posse en rapper Extince uit Oosterhout). Als we kijken naar het buitenland waren er op dat moment ook genoeg succesvolle blanke rappers waarvan Beastie Boys (VS), House Of Pain (Ierland) en Stereo MC?s (Engeland) enkele voorbeelden zijn. Als je goed bent, krijg je respect van hiphoppers, dan wordt er gekeken naar kwaliteit en gevoel.
Om maar direct op de bovenstaande vragen in te haken wil ik verwijzen naar een artikel in het muziekblad WATT van een aantal jaren geleden. Daarin reageert rapper Def P (Osdorp Posse) als volgt op de stelling ?hiphop is en blijft primair een zwarte muziekstroming?: ?Blanken hebben de fiets uitgevonden. Vind je daarom dat een neger niet mag fietsen? Als een neger tegen mij zegt: jij mag niet rappen omdat je blank bent, dan zeg ik: stap jij dan ook maar van die fiets af.
Ook Brainpower, een van de populairste rappers op het moment in Nederland, reageert in een interview op soortgelijke wijze op de stelling ‘rap is zwart’: Dat is nog het engste van allemaal. Heel veel blanke mensen, die niks van hiphop weten, zijn met die stelling bezig. Ik weet niet wie de infrastructuur uitgevonden heeft, maar als dat Chinezen zijn, dan mogen dus alleen Chinezen op de weg rijden. Dat zou eng zijn.
Suggestie
Zelf zou ik nooit de vraag gesteld hebben of een blanke kan rappen, want ik ken het antwoord al. Ook de vraag hoe erg het is dat zwarten hun muziek opeisen had ik achterwege gelaten omdat deze issue niet aan de orde is. Hiphop werd in 1996 niet opgeëist door zwarten omdat blanken al meededen. Er was destijds hoogstens een zekere mate van segregatie tussen beide rassen doordat beide kampen in Nederland wat naast elkaar leefden. Door te koppen met ?de hiphop oorlog? worden zaken uit het verband getrokken en gaat men er al vanuit dat er een oorlog gaande is binnen de hiphopscene. Dat het allemaal niet goed ging en er onderling veel strijd was. Strijd tussen zwarte en blanke rappers was er wel enigszins in 1996, oorlog niet.
Ik zou in dit stuk meer het verschil tussen blanke en zwarte rappers hebben belicht. Ook de capaciteiten en successen van blanke mc?s in binnen- en buitenland zou ik aan de orde hebben gesteld.
Als we naar het heden kijken kunnen we concluderen dat de strijd van een aantal jaren geleden tussen blanke en zwarte rappers in Nederland niet meer opgaat. Zo werken blanke rappers als Brainpower en Extince net zo makkelijk samen met donkere mc?s. Ook ken ik genoeg voorbeelden van bands waarin zowel blanke als zwarte rappers zitten. Het beste voorbeeld hiervan is nog wel het Amersfoortse hiphopcollectief DAC met culturele achtergronden in Nederland, Colombia, Marokko, Suriname en Spanje. Het multiculturele aspect in hiphop komt op dit moment sterk naar voren. De scheiding tussen blank en zwart zie ik nog wel bij diverse optredens, maar het komt even zo vaak voor dat blanken en zwarten samen een concert bezoeken.
Het effect van de vooroordelen
De kanttekening die ik hierbij plaats is dat de Groene Amsterdammer maar door weinig mensen wordt gelezen, laat staan door hiphoppers. Het effect van deze vragen (vooroordelen) zal daarom zeer gering zijn. De voorbeelden zouden pas echt representatief zijn wanneer bijvoorbeeld het Algemeen Dagblad of de OOR erover hadden bericht. Deze bladen hebben immers een veel grotere oplage dan de Groene Amsterdammer en worden door zowel leken als hiphoppers gelezen. Hoewel het effect van deze voorbeelden dus klein zal zijn, zijn ze de moeite waard als het puur om de vooroordelen gaat omdat het heel kortzichtig is om de vragen te stellen of hiphop een puur zwarte aangelegenheid is of dat blanken ook mee mogen doen. Ook de vragen of een blanke kan rappen en hoe erg het is dat zwarten hun muziek opeisen zijn irrelevant. Wanneer bijvoorbeeld het Algemeen Dagblad deze vraagstellingen had gebruikt zou de willekeurig geïnteresseerde lezer die niets van hiphop weet al snel kunnen denken dat hiphop gewoon zwart is en de blanken er maar een beetje bijhangen.
Voorbeeld 2
In juni 2002 stond in muziekblad OOR een interview met de Nederlandse rapper Brainpower.
In het artikel zegt popjournalist Herman van der Horst het volgende:
Negentig procent van Brainpowers raps spelen zich af in het hiphopwereldje en gaan over het rappen zelf.
Dit is absolute onzin, omdat Brainpowers nieuwe album Verschil Moet Er Zijn juist veel verschillende onderwerpen bevat. Zo rapt hij onder andere over de dood, de liefde, eenzaamheid en frustratie. Als de journalist voor het interview goed naar de plaat zou hebben geluisterd en verstand zou hebben gehad van hiphop, had hij kunnen concluderen dat hij er met deze negentig procent volledig naast zit en dus een vooroordeel heeft.
Suggestie
Als ik in de schoenen van Van der Horst had gestaan zou ik eerst naar de plaat hebben geluisterd alvorens met een stelling te komen. Ik zou zelf dieper ingegaan zijn op bepaalde tracks zoals het emotionele Catchy waarin hij een overleden tante toespreekt. Of het nummer Omgekeerde Wereld waarin op een absurde wijze beschreven wordt hoe de wereld eruit zou zien als je alles omdraait. Als ik het album niet beluisterd zou hebben voor het interview, zou ik gevraagd hebben naar wat tracks en uitleg daarover.
Nederlandstalige hiphop neigt soms naar kleinkunst. Vooral vindingrijke woordspelletjes. Neem nu zo’n Extince, dat is vaak gewoon Drs. P. met een hiphopbeat. En Drs. P. is op zijn beurt een rijmende koekoeksklok, voeg ik eraan toe. Omdat ik er nu eenmaal een satanisch genoegen in schep een brildragende mc op stang te jagen.
Dat Van der Horst rapper Extince vergelijkt met Drs. P. kan ik wel begrijpen. Extince rapte zelf in zijn hit Spraakwater uit 1995: Machtige, krachtige, Drs. P.-achtige/Rijms die je bij blijven tot je tachtigste verjaardag/Klinken mooier dan een koor/Yo Nederland is een en al oor voor deze kletsmajoor?. Toch doet de journalist Extince hiermee te kort. De rapper wordt namelijk in de scene en de media gezien als één van de beste, meest succesvolle Nederlandse rappers. Hij draait al vanaf midden jaren tachtig mee in de scene, scoort hits en verkoopt kwalitatief sterke albums. Extince’s teksten zijn inderdaad inventieve woordspelletjes waarin scherpe metaforen de boventoon voeren. Maar door zo’n Extince? te zeggen, hem direct te vergelijken met Drs. P. met een hiphopbeat? en indirect de vergelijking te trekken met een rijmende koekoeksklok merk ik dat de journalist geen binding heeft met de scene, laat staan oor heeft voor kwaliteit.
Dat Van der Horst er tenslotte een satanisch genoegen in schept een brildragende mc op stang te jagen geeft ook al een vooroordeel aan. Waarom moet het woordje brildragend hierbij genoemd worden Omdat mc?s geen brillen zouden dragen? Omdat een bril het prototype zou zijn voor intellectualisme? Of omdat een studentikoze blanke met bril – Brainpower is immers doctorandus communicatiewetenschappen – niet de meest voor de hand liggende vertegenwoordiger van een straatcultuur zou zijn? Van der Horst zoekt dus gewoon de confrontatie op, maar had in plaats van deze laatste zin te noemen zijn mening over Extince beter kunnen onderbouwen.
Suggestie
Artiesten waarvan ik weet dat ze genoeg kwaliteiten in huis hebben hoef ik niet denigrerend te benaderen. Wat me opvalt aan OOR is dat dit muziekblad dat nog regelmatig wel doet. Ze zoeken de confrontatie op en hangen het intellectuele blad uit. Ze analyseren dingen dood en lijken soms meer met hun verstand te luisteren dan met hun gevoel. In plaats van te zeggen dat Nederlandstalige hiphop maar een simpel iets is, zou ik Brainpower hebben gevraagd hoe hij vindt dat de Nederlandstalige hiphopscene er momenteel voor staat. Of hij van mening is dat deze zich ontwikkeld heeft en welke acts er volgens hem uitspringen. Dat levert een veel rijker beeld op dan datgene wat Van der Horst schetst.
Nederlandse rappers zoeken zelden de grens van het toelaatbare op. Ook Brain is betrekkelijk ongevaarlijk en onomstreden.
Dit is geen vooroordeel, maar wel een onbenullige zin die alleen geschreven wordt door mensen die buiten de hiphopscene staan. Hiphopkenners weten immers allang dat Nederland geen Amerika is waar verbaal geweld nogal eens uitmondt in echt geweld. Daarnaast zoeken sommige rappers in Nederland wel de grens van het toelaatbare op in hun teksten door geen blad voor de mond te nemen. Geweld zullen zij hierbij echter niet gebruiken.
Suggestie
Deze stelling is een kwestie van oude koeien uit de sloot halen omdat het al zolang duidelijk is dat Nederland geen Amerika is. Daardoor loopt de journalist hiermee achter de feiten aan en is het naar mijn mening irrelevant dat dit ter sprake komt. Ik zou de hele stelling hebben geschrapt en iets gevraagd hebben over zijn huidige succes en hoe hij daarmee omgaat.
Tenslotte vraagt Herman van der Horst nog het volgende als hij het met Brainpower over stemmingen heeft:
Zit die melancholie hem wel eens in de weg binnen het stoere hiphopidioom? In de zin van: een hiphopper huilt niet?
Een hiphopper huilt niet? is een klein vooroordeel, maar ik ga er toch even op in. Waarom zou een hiphopper niet huilen? Ik ken zelf een track van de Amerikaanse formatie Wu-Tang Clan waarin rappers RZA en Ghostface Killah vol overgave en boordevol emotie het nummer
I Can?t Get No Sleep rappen. Ook Nederlandstalige rappers als Brainpower zelf (over de zelfmoord van een vriend en de liefde) en Oscar X hebben nummers gemaakt waarin ze zich uiterst kwetsbaar opstellen.
Suggestie
Op zich vind ik het vooroordeel dat Van der Horst hier gebruikt wel op zijn plaats omdat ik het stuk zo een verassende wending vind krijgen: Brainpower die praat over stemmingen en uitlegt dat hiphoppers wel huilen. Ik was echter ingegaan op hoe de rapper zelf met zijn zogenaamde ‘moodswings’ omgaat. Of hij juist dan het meest productief is.
Het effect van de vooroordelen
Muziekblad OOR bereikt met een oplage van zo?n 30.000 exemplaren een redelijk grote doelgroep onder de muziekliefhebbers en heeft daarom als muziektijdschrift een belangrijke functie. Dat betrekkelijk kleine vooroordelen als negentig procent van de raps van Brainpower gaan over het rappen zelf en een hiphopper huilt niet in dit blad ter sprake komen slikt de leek voor zoete koek. Hij neemt in eerste instantie gewoon aan dat de interviewer gelijk heeft. Omdat Brainpower bij beide vooroordelen uitlegt dat Van der Horst ernaast zit zullen deze vooroordelen nauwelijks effect hebben op de leek. De kenner ergert zich echter aan kleine vooroordelen als deze. Relevanter zijn uiteraard de voorbeelden van een brildragende mc? en het denigrerende taaltje dat de interviewer gebruikt als hij het over zo’n Extince en Nederlandstalige hiphop heeft. Alsof het allemaal maar een simpel iets is. De geïnteresseerde lezer die niets van hiphop weet associeert Brainpower direct als de rapper met die bril en Nederlandstalige hiphop als iets simpels. Deze laatst genoemde vooroordelen blijven langer hangen bij leken en hebben dus een groter effect op de lezer. De hiphopkenner kan zich alleen maar ergeren aan dit soort vooroordelen en bekijkt een blad als OOR voortaan kritischer als het om hiphop gaat. De hiphopkenner die niet van Brainpower’s muziek en Nederlandstalige hiphop houdt zal er allemaal niet zo mee zitten en er eerder om lachen.
Voorbeeld 3
In het Algemeen Dagblad van 27-4-2001 stond het artikel ?Hiphop bevordert rugbeschadiging en integratie? van Arjan Spaans. In dit artikel gaat het mij niet zozeer om vooroordelen ten aanzien van hiphop, maar meer om de invalshoek die gehanteerd wordt: hiphop bevordert rugbeschadiging. Ik zie echter nergens cijfers van hoeveel mensen door hiphop rugbeschadiging hebben opgelopen. Slechts twee fysiotherapeuten geven uitleg waarom bepaalde bewegingen nadelig kunnen zijn. Let wel: kunnen zijn. De kop suggereert zelfs dat alle hiphop rugbeschadiging bevordert, terwijl het slechts draait om enkele jongeren die het loopje van de ‘original gangster’ imiteren. Ook is de kop tegenstrijdig omdat rugbeschadiging iets slechts is en integratie iets goeds. Er worden twee uitersten genoemd in een kop. Dat past niet bij elkaar.
In de laatste alinea komen de regels in de hiphopscene aan bod waarbij Paans op een flauwe, kinderlijke wijze uitleg geeft over hoe men zich zou moeten kleden volgens hiphopblad The Source. Ik kan me voorstellen dat het voor buitenstaanders wel interessant is om op deze manier inzicht te krijgen in de zogenaamde regels binnen de scene. Voor insiders en hiphopliefhebbers is dit echter een onbenullig stukje tekst waar men cynisch om lacht. De regels zijn immers helemaal niet zo streng zoals ze in dit artikel worden beschreven.
Op het einde worden er nog wat tips gegeven om te voorkomen dat je als een wannabe (nepper) over straat gaat. Deze tips staan in het officiële krantenartikel en dus niet in het internetartikel dat als bijlage is toegevoegd. Het daadwerkelijke krantenartikel heb ik niet meer kunnen achterhalen. Wat me in ieder geval is bijgebleven is dat er alleen maar onzinnige tips instonden die op een dermate kinderachtige wijze werden weergeven dat hiphop op zo’n manier door buitenstaanders nooit serieus genomen kan worden.
Ook een zin als behalve in de grote steden, waar hop al veel langer hip is, slaat nergens op en wordt enkel gebruikt om enigszins trendy over te komen in het artikel.
Suggestie
Een artikel als dit zou ik sowieso nooit geschreven hebben omdat ik het onderwerp niet automatisch met hiphop in verband breng. Het verhaal van een rugbeschadiging past niet bij hiphop en doet mij meer denken aan een losse flodder. Alsof er naarstig naar een onderwerp is gezocht om maar wat nieuws te brengen. Dat Paans het over de integratie tussen blank en zwart heeft vind ik goed. Dat integratie wordt bevorderd doordat Nederlandse jongeren het loopje van de manke gangster in de Bronx imiteren vind ik nogal ver gezocht. Ik zou de stimulatie van integratie tussen blank en zwart verder hebben uitgediept door meer voorbeelden te geven van de manier waarop hiphop daaraan een bijdrage kan leveren. Hiphop is een belangrijk instrument om jongeren te bereiken, te informeren en te motiveren. Dat instrument maakt geen verschil tussen blank en zwart. Hiphoppers van Nederlandse, Surinaamse, Turkse en Marokkaanse achtergrond kunnen van elkaar leren door muziek te maken. Dankzij hiphop ontmoeten ze elkaar en leren ze van elkaar. Op school leer je daar niets over. Vervolgens zou ik zowel blanke als zwarte artiesten citeren die praten over de integratie binnen de hiphop en van daaruit in de maatschappij. Hoe kijken zij ertegenaan, nu ook steeds meer acts multicultureel zijn.
Het effect van de invalshoek
Het Algemeen Dagblad heeft natuurlijk een grote doelgroep waarbij vooral leken maar ook hiphoppers bereikt worden. Dit artikel zal een ander effect sorteren bij de leek dan bij de hiphopkenner. De leek leest dit artikel en denkt dat het op waarheid berust, die neemt voor lief dat hiphop rugbeschadiging bevordert omdat hij niet beter weet. Ook de kledingtips en de tips die gegeven worden om ervoor te zorgen dat je niet als nepper over straat gaat, neemt de nietsvermoedende lezer serieus. De hiphopper zal er de spot mee drijven omdat hij weet dat het hele artikel nergens op slaat. Tegelijkertijd ergert hij zich aan de onbenulligheid waarmee het geschreven is en fronst hij zijn wenkbrauwen vooral bij de invalshoek van het stuk: hiphop bevordert rugbeschadiging. Al met al zou het effect op de leek redelijk groot kunnen zijn. Die denkt dat hiphop rugbeschadiging veroorzaakt en vertelt dat door aan anderen. Ook zal de leek de regels waar de hiphopper zich zogenaamd aan moet houden erg streng vinden. De hiphopper weet wel beter en zijn overtuiging en denkwijze over hiphop veranderen niet. Zijn mening over de objectiviteit van het Algemeen Dagblad omtrent hiphop verandert wel. AD’s aandacht voor hiphop wekt bij de kenner in het vervolg veel eerder onbegrip op en het dagblad zal het in het vervolg niet snel meer goed kunnen doen.
Voorbeeld 4
In het Algemeen Dagblad van 27-7-2000 staat een column van Nanne Tepper waarin ze afrekent met Eminem, een van de succesvolste rappers ter wereld.
‘Een verschrikkelijk slechte rapper’, wordt hij genoemd. Een waardeloze blanke mc. Een snottebel aan de steeds langer wordende neus van een gecorrumpeerd medium. En dat weet hij zelf ook wel?, aldus Tepper.
Dat Tepper in haar column haar mening geeft over Eminem is prima en bovendien actueel. Dat ze niet houdt van zijn rapstijl is persoonlijk. Maar dat ze hem betitelt als ‘een verschrikkelijk slechte rapper’ kan gewoon niet. Dat is net zoiets als zeggen dat Jimi Hendrix geen gitaar kan spelen of Pavarotti waardeloos zingt. Eminem, de belangrijkste rapper van de laatste jaren, wordt wereldwijd, door media en hiphopliefhebbers, beschouwd als een van de beste mc’s van dit tijdperk. Muziekblad OOR noemde hem in juni 2002 ‘een briljante rapper die het woord als wapen hanteert’. Ook werd hij door het blad geprezen om zijn ongelooflijke scherpte en sterkte, qua ritmiek, rhymes en flows.
Columnist Tepper heeft duidelijk geen verstand van hiphop en noemt het zelfs ‘een gecorrumpeerd medium’. Iets dat zedelijk bedorven zou zijn. Dat Eminems teksten shockerend zijn voor sommige mensen spreekt voor zich. Hij discrimineerde homo’s in teksten, maakte zijn moeder voor van alles en nog wat uit en vermoordde fictief zijn ex-vrouw in het nummer Kim. Eminem kreeg met controverse, hysterische commentaren en rechtszaken te maken. Je kunt dus veel over hem zeggen, maar rappen kan hij echt wel. Het zinnetje ‘en dat weet hij zelf ook wel’ is nergens op gebaseerd omdat Eminem op al zijn platen zichzelf als rapper op de borst klopt.
Suggestie
Als ik in de positie verkeerde van de columnist die duidelijk geen hoge pet op heeft van Eminem, had ik de rapper aangepakt op zijn teksten die voor sommigen shockerend zijn en de gevolgen die zijn teksten zouden kunnen hebben. Of zijn misschien bij vlagen ergerende nasale stem. Maar op zijn rapkwaliteiten, zijn skills, valt deze mc niet af te rekenen. Daarom zou het verstandig zijn geweest als deze recensie door iemand geschreven zou zijn die wel verstand van hiphop heeft.
Het effect van de column
Het Algemeen Dagblad heeft een grote doelgroep en de negatieve woorden over rapper Eminem zouden wel degelijk effect kunnen hebben op de geïnteresseerde leek. Die ziet door te weinig eigen kennis en inzicht Eminem in het vervolg wellicht als die snotneus met een grote bek die niet kan rappen. De kop ‘Hopeloze rap’ versterkt dat beeld en dat hiphop een gecorrumpeerd (lees: een zedelijk verdorven) medium wordt genoemd is nog schadelijker voor de hiphop dan de mening over Eminem zelf omdat hiphop daarmee in alle opzichten te kort wordt gedaan. De leek krijgt met op zijn netvlies nog het beeld van de gemiddelde hiphopclip en de opmerking dat hiphop zedelijk bedorven is de bevestiging dat dit inderdaad zo is. En dat terwijl de leek alleen dat beeld ziet en geen zicht heeft op de diversiteit van het genre en de puur- en echtheid van andere hiphopacts. De mening van de doorsnee hiphopper ten opzichte van Eminem verandert niet tot nauwelijks, de Eminem-hater zal blij zijn met deze column en zijn mening bevestigd zien, en de Eminem-fan raakt geïrriteerd of laat het koud omdat hij erboven staat.
Voorbeeld 5
In het Algemeen Dagblad van 29-8-2000 stond het artikel ‘Nieuw Nederlands: Floes, doekoe en poen’ waarin ik het volgende vooroordeel heb gevonden.
Jongeren die naar rap en hiphop luisteren, dragen vaak merkkleding en rijden op een scooter.
Dat ze vaak merkkleding dragen klopt, maar dat ze op een scooter rijden is een vooroordeel dat nergens op gebaseerd is. Hier wordt veronderstelt dat alle jongeren die naar hiphop luisteren op een scooter rijden. Waarom zouden juist die jongeren op een scooter rijden? Omdat een argument ontbreekt en het vooroordeel uit de lucht komt vallen, ben ik daar dan wel nieuwsgierig naar. Het ‘rijden op een scooter’ past niet in het stuk en is totaal irrelevant. Ook de voorbeelden van straattaal in onder meer het Arabisch, Turks en Surinaams zijn kinderachtig weergegeven en doen denken aan de zogenaamde regels bij het reeds belichte artikel ‘Hiphop bevordert rugbeschadiging en integratie’.
Suggestie
Ik had dat ‘rijden op een scooter’ helemaal weggelaten en vervangen door ‘spreken frequent in een straattaal of slang’. Dat past direct in het stuk omdat de straattaal het onderwerp is. De voorbeelden van straattaal had ik in een apart kader geplaatst en niet zo onduidelijk weergegeven als ze er nu staan. Er ontbreken komma’s en woorden zijn op teveel manieren te interpreteren. ?Faja? betekent erg, slecht, piemel, hoer en hoe gaat het. Daar kan de lezer dus geen wijs uit. ’What’s up’ betekent hoe gaat het, eikel en leuk leuk Erg onoverzichtelijk dus.
Het effect van het vooroordeel
Dit vooroordeel heeft vermoedelijk nauwelijks tot geen effect op de AD-lezer. De leek gelooft waarschijnlijk echt dat hiphoppers op een scooter rijden, de hiphopkenner filtert de zin eruit omdat die hem opvalt. Het klopt namelijk niet en de zin wekt onbegrip op. De kenner zal de volgende keer een hiphopartikel uit het AD lezen alleen al om te checken wat er dan weer niet aan zou kunnen kloppen.
Voorbeeld 6
Het NRC Handelsblad kwam op 7-6-2002 op de proppen met het artikel ?Het babyvet is weg? waarin Hester Carvalho een uitgebreide recensie heeft geschreven over de derde cd van Eminem. Het is een goede recensie waarin ze dieper ingaat op de persoon Eminem en zijn teksten. In de eerste alinea is echter een vooroordeel te vinden.
Rappers vloeken. Iedere zichzelf respecterende rapper heeft de mond vol van motherfuckers, bitches en punk-ass niggers.
Ten eerste vloeken niet alle rappers. Dat is een misverstand dat nog steeds in een aantal media ter sprake komt. Er zijn zoveel nationale en internationale hiphopacts waarin correct taalgebruik gebezigd wordt. Nederlandse rappers als Brainpower en Extince en andere Nederlandse mc’s vloeken niet. Ook veel bekende Amerikaanse hiphopcrews als The Pharcyde, De La Soul en A Tribe Called Quest rappen clean.
Suggestie
Hoewel ik van mening ben dat dit een behoorlijk goede recensie is, vind ik het jammer dat het vooroordeel weer om de hoek komt kijken waardoor ik eigenlijk al geen zin meer heb om verder te lezen. Ik had het vooroordeel weggelaten en vervangen door iets als ?sommige rappers vloeken. Eminem vormt daar geen uitzondering op?.
Het effect van het vooroordeel
Hoe representatief is dit vooroordeel voor dit onderzoek? Het NRC heeft veel lezers waaronder ook hiphoppers. De meeste daarvan zullen deze recensie goed onderbouwd vinden, maar stuiten wel op de opmerking dat rappers vloeken, sterker nog, dat elke zichzelf respecterende rapper dat doet. Het effect op de kenner is irritatie en omdat het vooroordeel al erg snel wordt genoemd bestaat de kans dat de kenner helemaal geen zin meer heeft om verder te lezen. De leek gelooft uiteraard weer dat alle rappers vloeken en scheert ze allemaal over één kam. Hij zal dat nog eerder doen omdat deze recensie goed is en het vooroordeel de geloofwaardigheid niet aan zal tasten bij de leek. Hoewel dit een recensie is die door behoorlijk wat mensen gelezen wordt denk ik dat het vooroordeel bij zowel de leek als de kenner een negatief effect heeft en het om die reden representatief is voor mijn reflectieverslag.
