Het is nog geen vijf maanden geleden dat Drake zijn album Honestly, Nevermind uitbracht. Daarop deed hij een gewaagde zet; hij stortte zich op house en techno. En daarmee was hij geen trendsetter zoals eigenlijk in zijn hele carrière, maar volgde hij er een. De plaat werd slecht ontvangen, vanwege het gebrek aan focus, de ongeïnspireerde en futloze zang en de oppervlakkige productie. Weet hij zich in zo’n korte tijd te herpakken?
Zou Aubrey zijn Spotify-statistieken erop hebben nageslagen voordat hij ging werken aan een nieuwe plaat? Het heeft er alle schijn van. Het enige hoogtepunt op het house-album, Jimmy Cooks met 21 Savage, telt bijna 300 miljoen plays op het platform, terwijl het merendeel blijft hangen tussen de 20 en 30 miljoen. En dus conformeert Drake zich aan de fans, door een collabo-album met 21 Savage uit te brengen.
Dat buitenbeentje op Honestly was niet de eerste keer dat Drizzy en 21 samen raak schoten. Knife Talk was een van de grootste hits op het album Certified Lover Boy, en de luchtige, vrolijke trapbeat van Mr. Right Now pastte hen beide perfect. Op zulke tracks leggen ze beiden evenveel gewicht in de schaal. Dat is compleet anders op Her Loss. Het een collabo-album noemen gaat zelfs wat ver. Dit is namelijk een Drake-plaat. De Canadese wereldster heeft vier solonummers, 21 één. Zelfs in de tracks waarop ze allebei te horen zijn, acteert Savage meestal op de achtergrond.
Is dat erg? Welnee. Jammer? Toch wel. Maar de rol die de in Atlanta woonachtige rapper speelt mag dan klein zijn, maar is een onmisbare. Sinds Views uit 2016 hebben de melancholiek en ernst de overhand in de muziek van Drizzy. Plezier en humor was er maar mondjesmaat. 21 Savage laat hem de lichtzinnigheid en woordspelingen terugvinden die de fans zo waarderen.
De hervonden humor gebruikt de zelfbenoemde 6 God echter soms om een twijfelachtige boodschap over te brengen. Zijn subliminals klinken daardoor eerder als losse flodders. Zo insinueert hij niet te geloven dat Megan Thee Stallion in de voet werd geschoten door Tory Lanez. Én degradeert hij het liefdadigheidsconcert dat hij gaf met Kanye West tot ‘linken met een opp, alleen voor J. Prince.’ Ook met zijn anti-abortuswet-bars kan de luisteraar twee kanten op. “Damn, just turned on the news and seen that men who never got p*ssy in school are makin’ laws about what women can do”, rapt hij op Spin About U. Is dat echt een hart onder de riem voor de baas in eigen buik-beweging van Amerika, of slechts performance-activisme? Zeker in het licht van het seksisme in het schot dat hij lost richting Megan riekt het naar het laatste.
Voor de rest is het vooral plezier maken dat de klok slaat. De flitsende maar effectieve bijdragen van 21 Savage zijn een leuke toevoeging, zeker wanneer beide artiesten in hetzelfde couplet heen en weer gaan met dynamische flows en een aanstekelijk enthousiasme. Tussen hun kinderlijke enthousiasme, sneak disses, speelse flows en silly bars door vindt 21 de ruimte om zijn meest persoonlijke teksten te rappen. Hij beschrijft de wil om te vechten na het verlies van vele broeders op zijn enige solotrack: “I can’t fight with these demons / Top shotta, nigga, I got gunfire for these demons / Hope you know you gotta stand on all that shit you been tweetin’ / Took some real niggas from me, I could kill the whole world and I still won’t be even.”
Hoewel de hele wereld losgaat op Circo Loco, is One More Time zó goedkoop geflipt dat het uit de salebakken vandaan lijkt te komen. Generieke trapdrums, dito 808’s en de toevoeging van de lyrics over fellatio in de flow van het origineel moet Daft Punk toch op z’n minst afschrikken. Gelukkig is de productie voor de rest van de plaat vele malen consistenter dan op Certified Lover Boy. De beats botsen heerlijk op elkaar in de vele wisselingen (in de albumopener Rich Flex bijvoorbeeld) of doormaken een haast onopmerkbare transitie (in het fantastische Middle Of The Ocean). Drake klinkt daarboven kil, snobistisch en meedogenloos. En 21 Savage is comfortabel in zijn rol als Robin naast Batman.
Precies daar zit de crux van Her Loss. Jimmy Cooks werkte zo goed omdat Drake en 21 op elkaar inpikten en een symbiose creëerden. Hier maken ze grotendeels dezelfde muziek als ze alleen zouden doen. Zowel Drake als 21 pakken hun momenten op Her Loss, maar vaker afzonderlijk van elkaar dan mét elkaar. En hoewel het fijn is om Drizzy te horen rappen met een honger die sinds If You’re Reading This It’s Too Late uit 2015 niet meer hoorbaar was, rijst de vraag welke hoogten 21 Savage had bereikt als hij gelijke kansen had gekregen.
Over de mysterieuze dame op de Griselda-achtige cover hebben de collega’s van Complex dit artikel geschreven.
Stream:
