Isaiah Rashad, de supportact
Facts: ScHoolboy Q is een westcoastrapper uit South Central, Los Angeles. Zijn wiegje stond in Duitsland, waar zijn vader in het leger zat. Al gauw gingen zijn ouders uit elkaar en ging hij met zijn moeder naar Amerika. Op school was hij een nerd, met een brilletje zelfs. Zijn klasgenoten noemden hem daarop vrij fantasieloos 'Schoolboy', omdat hij altijd mooie cijfers haalde. Zelf benadrukt ScHoolboy dat de lessen hem niks konden schelen maar dat hij net genoeg deed om via school op vrij hoog niveau american football te kunnen spelen. ScHoolboys voornaam is Quincey, hence the Q. In 2008 bracht hij zijn eerste mixtape ScHoolboy Turned Hustla uit. Die titel is terecht want Quincey verknalde zijn laatste schooljaar, omdat hij het druk kreeg met onfrisse straatzaakjes. Toen zijn eerste echte album (Setbacks) uitkwam in 2011, stopte Quincey definitief met gangbangen. Nu is hij in Amsterdam voor de Oxymoron World Tour. Oxymoron is zijn laatste album uit 2014.
Om vijf over tien staat de dj al energiek te trappelen achter zijn spulletjes. Niet veel later komt ScHoolboy Q zonder veel When I say ScHoolboy, you say Q of Say hell yeah, say fuck yeah, lichteffecten of andere bombarie op. Hij draagt, lekker geen fratsenachtig, een ietwat vormeloze trui met stippen. Maar wel dat gekke hoedje. Dat hoedje is echt helemaal niet mooi, maar toch dragen allerlei hipsters in het publiek het ook. “Alsof ‘ie gaat vissen ofzo”, zei mijn dochter er afkeurend over. Kwame twittert intussen: ‘Niggas be like: ScHoolboy Q komt, laten we allemaal massaal bucket hats dragen’.
ScHoolboy Q stort zich vervolgens vol overgave op het rappen, en dat kan hij duizelingwekkend goed. Zijn flow is heel strak. En: als ScHoolboy Q een onvriendelijke vrouw was geweest, zou ik zijn rapstijl snauwerig noemen. Dit is de testosteronversie van snauwen, met streetcred.
Hij speelt veel hits, Break tHe Bank bijvoorbeeld. Af en toe komen er ook wat nummers van zijn eerdere albums voorbij; van Setbacks het onvermijdelijke Druggys Wit Hoes (With my little China doll, got my back like spinal cord). Naast me staat een jongen uit South Central. Hij is eigenlijk op doorreis naar familie in Rome maar hij is erg blij dat hij zijn plaatsgenoot kan zien optreden. Ik hoor hem opgewekt alles meerappen.
Überhaupt rapt iedereen alles mee. Bij Collard Greens neurie ik nog bescheiden mee met Oh oh luxury, Chidi-Chidi Ching could buy anything. In There He Go van Habits and Contradictions is het zelfs leuk om een redelijk infantiele zin als Uhh, mothafucka, uhh, mothafucka yeah, fucking is my favourite word, reason why I’m fucking her mee te snauwrappen.
Bij Gangsta sta ik uitzinnig KNOCK, KNOCK-KNOCK, KNOCK-KNOCK, YAWK te schreeuwen met vreemden, we doen nog net geen rondedansje. ScHoolboy vertelt daarin allerlei gangsterlijke avonturen, onder andere dat zijn oma de eerste was die hem een pistool liet zien. Q’s teksten zijn niet heel erg diepzinnig en verfijnd, en gaan eigenlijk vooral veel over schieten, tieten en bandieten, en dat alles omlijst met eindeloze praatjes over wiet en andere drugs. Maar dat is dan toch heel tof, best vreemd eigenlijk. Op het concert valt in da meantime juist op dat ScHoolboy niets over wiet zegt, al is hij in Amsterdam. Hij onderbreekt de show niet, zoals zoveel andere rappers, om te vertellen over zijn avonturen in de coffeeshop. Hij vraagt ook niet om je hand op te steken als je high bent. Soms moeten de verschillende kanten van de zaal even beurtelings laten zien hoe hard ze kunnen schreeuwen, maar verder is de publieksparticipatie (gelukkig) vrij minimaal.
Quincey zegt dan ook prompt dat hij eigenlijk niet zo van praten houdt, en dat hij maar gewoon rapt, als we het niet erg vinden. Tussendoor drinkt hij af en toe met zijn rug naar het publiek wat slokjes water uit een flesje. Tegen het einde zegt hij dat hij best moe is. Big Daddy Kane zei dat de zondag ervoor ook, in het Paard in Den Haag, maar al halverwege zijn show. “Weten jullie wel hoe oud ik ben, ik ben 45”, sprak de Smooth Operator. “Okay, just one song, and then I’m outta here, alright?”. Gelukkig maakte Big Daddy een grapje. Maar Quincey intussen is 27; hij was twee toen Long Live The Kane uitkwam. Aan zijn leeftijd kan het niet liggen. Toch is het niet gek: gedurende de hele show heeft ScHoolboy Q energiek gesprongen. Hij laat de dj even m.A.A.d. city van Kendrick spelen om op adem te komen, maar hij rapt zelf intussen toch ook mee. Daarna gaat het weer prima. En is er ook ineens een gast on stage. We hoopten natuurlijk allemaal op plotse Black Hippy-kopstukken, het liefst Kendrick of Jay Rock, maar dat zou te mooi zijn. “The white guy is the homie Mac Miller”, legt ScHoolboy uit. Wat Mac Millers bijdrage aan de show is, is niet geheel duidelijk. Op Twitter komt voorbij dat Mac Miller de schooltas moet dragen. In ieder geval springt ook hij nog even gezellig mee.
Bij Blessed moet iedereen aanstekers en telefoons laten oplichten. Tijd voor some overpeinzing, en wat minder stoere praat. De guns kunnen niet altijd geladen en de bitches niet altijd gewillig zijn, tenslotte. Nigga praying up to God hoping that he hear a nigga, I know the world got more problems and it’s much bigger. But I figured I’d get some shit off my chest. Het kan altijd erger, maar ScHoolboy is het maar kwijt.
Terloops vertelt Q nog dat dit zijn eerste show is van deze tour. Het concert duurt redelijk kort, zo’n 65 minuten, maar ScHoolboys energie en flow waren fantastisch. Onderweg naar de tram wordt er veel YAY YAY! geroepen. Eenmaal in de tram praten jongetjes met rode wangen over wiet. Dat hebben ze namelijk gerookt. En daardoor waren ze even helemaal out bij Man of the Year, vertellen ze. Gelukkig: wietpraatjes at last.
