In 2005 schreeuwde The Game van de daken dat hij de aangewezen persoon was om de glorieuze tijden van West Coast hip hop te doen herleven. De woorden van Dr Dre’s protegé werden daden: toen zijn debuut album The Documentary op één binnenkwam en meer dan vijf miljoen keer over de toonbank ging, was de nieuwe leider van de westelijke staten opgestaan. Maar grote ego’s binnen Aftermath Music en G-Unit botsten, waardoor The Game zijn spelregels veranderde. Zijn partnerschap met Dre werd het gesprek van de dag, The Black Wall Street Records kwam tot bloei, en met zijn G-UNOT campagne leek de Amerikaanse hip hop scene even onderhevig aan dezelfde gekheid die ontstaat wanneer de landelijke presidentsverkiezingen van start gaan. Dit controversiële gedrag was weliswaar leedvermakend, maar op muzikaal gebied kwam The Game niet verder dan een handvol mixtapes en modale gastbijdrages. Met zijn tweede officiële release, Doctor’s Advocate, is hij er dan ook op gebrand te laten zien dat hij – zonder behulp van Dre en 50 – in staat is om individueel een magistrale plaat te maken.
Gastbijdrages als die van Busta, Snoop, Xzibit, Nas en Kanye worden weliswaar naar de achtergrond gedrukt, toch kan men met hun aanwezigheid natuurlijk niet van een compleet solo album spreken. Feit is dat The Game – weliswaar met ondersteuning van een sterrencast aan producenten – nu in het middelpunt staat en de kans grijpt om zijn veelzijdigheid te tonen. Op dit album presenteert hij meer rauwe soundtracks van de straat, zoals eerste single It’s Okay (One Blood) en Compton, waarop hij beschrijft hoe het er in zijn territorium aan toe gaat over een harde drum productie van producer Will.I.Am (Black Eyed Peas). Het zware stemgeluid van The Game is ook een prima match met de scratchende Public Enemy sample op Just Blaze productie Remedy.
The Game is een partystarter op tracks als _Too Much _ en Let’s Ride, welke een typische Scott Storch piano loop bevatten. Soms lijkt het alsof The Game rijmende woorden onlogisch bij elkaar raapt om zijn verses af te raffelen. Op _Let’s Ride _ spit hij bijvoorbeeld “The protege of the D R E/ You take a picture with him, and you gotta fuck me”, en “Blow his fucking back out/ cause I’m the rap Stackhouse” kent ook geen logica.
Da Shit is een DJ Khalil productie met de bekende West Coast synthesizers en keyboards, maar The Game verpest het wanneer thema’s als “doggystyle”, “Compton”, “Aftermath” en “best” op simplistische wijze gecombineerd worden. Op het inhoudloze poplied _Around The World _ slaat casanova The Game een flater met teksten als “Picture me loving you like Bobby love Whitney” en “You know I love you like I love my shoes/ but even white Air Force Ones come in twos.” Zelfs ten tijde van haar wit gepoederde neus zou ook Whitney hier niet onder de indruk van zijn geweest.
Met een bepaald concept op zak, zoals _Wouldn’t Get Far _en Doctor’s Advocate, kan The Game well prima uit te voeten. Op publiciteit gefixeerde videodames, waaronder Gloria Velez, Vida Guerrera en Melissa Ford, krijgen het er flink van langs op de soulvolle Kanye West productie _Wouldn’t Get Far _met teksten als “Been around hoes that fucked Biggie and Pac/ Like Vida Guerrera, ass took her to the top/ She’ll give you some brains you let her throw up the Roc/ Let her put on your chain, she’ll throw you some cock” en “All these new video bitches trying to be Melyssa Ford/ but they don’t know Melyssa Ford drives a Honda Accord./ She a video vixen, but behind closed doors/ she’ll do whatever it takes to get to the Grammy Awards.”
Hi-Tek verzorgt een laid-back productie op Ol’ English, welke een aanstekelijk fluitje bevat, terwijl The Game zijn levensverhaal dropt. Ook op uitblinker One Night, waarop Nottz subtiele hoorns inzet, geeft The Game zich bloot: “I’m sittin’ on the block reminiscing for hours/ whiping my tears cuz now half of my niggas is cowards/ And I was still f**kin’ with niggas/ after I got shot and didn’t get one hospital visit/ My homie Snoop told me it be days like this/ It hurt my heart to say this shit.” Wat ook pijn doet is dat diezelfde homie Snoop – in tegenstelling tot Xzibit – met een standaard verse totaal geen toegevoegde waarde heeft op California Vacation.
Wie de tel van naamvermeldingen op The Documentary al kwijt raakte, mag zich klaarmaken voor 142 nieuwe drops van het wandelende hip hop archief. Maar liefst 41 maal komt de naam Dre voor, aan wie ook uitblinker _Doctor’s Advocate _ is opgedragen. Rijmend over zijn band met Dre en opkomst als rapper, toont The Game (dronken) zijn emoties op deze titeltrack, waarop met behulp van Busta Rhymes’ grauwe stem en een somber refrein een donkere ambiance gecreëerd wordt.
Met een handvol magistrale songs laat The Game met Doctor’s Advocate zien dat hij zowel als artiest als mens gegroeid is en nog steeds in staat is om de grimmige wijken van Californië te vertegenwoordigen. Maar met een vangnet van topproducers kunnen we hem vooralsnog niet de nieuwe Dre noemen. Hopelijk is The Game na al die bombarie wel de aftermath van Aftermath voorbij om zich op de toekomst te gaan richten, want zoals de homie Snoop ooit zei: “The game is to be sold, not to be told.”
Tracklist:
01. Lookin’ At You (Produced By Urban EP Pope)
02. Da Shit (Produced By DJ Khalil)
03. It’s Okay (One Blood) (Produced By Reefa)
04. Compton (featuring Will.I.Am) (Produced By Will.I.Am)
05. Remedy (Produced By Just Blaze)
06. Let’s Ride (Produced By Scott Storch)
07. Too Much (featuring Nate Dogg) (Produced By Scott Storch)
08. Wouldn’t Get Far (featuring Kanye West) (Produced By Kanye West)
09. Scream On ‘Em (featuring Swizz Beatz)
10. One Night (Produced By Nottz)
11. Doctor’s Advocate (featuring Busta Rhymes) (Produced By Jonathan “J.R.” Rotem)
12. Ol’ English (Produced By Hi Tek)
13. California Vacation (featuring Snoop Dogg & Xzibit) (Produced By Jonathan “J.R.” Rotem)
14. Bang (featuring Kurupt & Daz) (Produced By Jelly Roll)
15. Around The World (featuring Jamie Foxx) (Produced By Mr. Porter)
16. Why You Hate The Game (featuring Nas) (Produced By Just Blaze)
Meer info: http://www.comptongame.com
