In ieder geval was het een energieke boel. Nu snap ik dat je een kleine 20 jaar later niet kan verwachten dat Everlast nog zo hyped up is als in zijn twenties, maar wat we in de Melkweg voorgeschoteld kregen, was een wel heel slap aftreksel van wat House Of Pain ooit was.
Steeds meer klassieke hiphopacts kiezen ervoor om met liveband op te treden. Soms geslaagd, soms niet. House Of Pain moest het altijd juist hebben van de dikke, stoffige beats en goed gekozen samples. De keuze om de grooves globaal na te spelen met drums, bas, toetsen en gitaar (Everlast zelf) pakte niet goed uit. De drummer deed niet echt een poging om de originele breaks na te spelen maar sloeg dertien-in-een-dozijn ritmes. Hierdoor hadden ijzersterke nummers als Put Your Head Out, Who’s The Man en Same As It Ever Was geen enkele zeggingskracht. Sommige nummers kwamen wel redelijk over (Fed Up, Back From The Dead, waarbij de hornsample live aanwezig was), maar de functie van de dj (geen Lethal helaas) leek vrij overbodig. Tussen de nummers door zette hij hiphopklassiekers als Shook Ones en Just To Get A Rep in, maar de originele beats inzetten, zodat die gedubbeld/aangevuld konden worden door de band, kwam niet in hem op gedurende de show. Tot het einde waarin dat gebeurde met Jump Around. Klonk gelijk veel beter en vetter wat het gevoel van een gemiste kans alleen nog maar vergrootte.
Hoe zat het dan met Everlast en Danny Boy? De beperkte rapper Danny Boy had er zin in en sprong als een jochie van 18 over het podium, maar de leadrapper Everlast stond met zonnebril op en gitaar voor stil als een standbeeld. Niet best verstaanbaar, weinig kracht; de eens zo vitale mc leek wel uitgeblust. Dat hij tijdens een House Of Pain-show ook nog een aantal niet erg goed uitgevoerde solotracks deed, kwam het geheel zeker niet ten goede.
Na afloop hoorde ik eigenlijk alleen maar gemopper om me heen van het publiek. House Of Pain zal uit een heel ander vaatje moeten tappen als ze nog eens terugkeren naar Amsterdam. Dit was een futloze, ongeïnspireerde show.
