In 2002 rapte Fat Joe op zijn vijfde album Loyalty nog: "I got a private plane / I don't fly but we could park it up and blaze." Nu Joe zijn vliegangst heeft overwonnen kon hij, 13 jaar na zijn debuut (!), eindelijk de maximale belastbaarheid van de planken van een Nederlands podium testen.
De poster gaf aan dat de aanvang om 21.00 uur zou zijn, maar een kwartier na die tijd is slechts de helft van de benedenzaal gevuld met publiek. Het balkon van Paradiso blijft daarom ook wijselijk gesloten. Rond 21.30 zien de oplettende bezoekers dan het voorprogramma verschijnen. Ron Artest (de zoveelste basketballer slash rapper) deelt in de eerste rij plastic bekertjes en de fameuse Hennessee cognac uit. Klaarblijkelijk is dat zijn manier om het publiek ‘op te warmen’ voor zijn show. Groot is de verbazing wanneer de meegereisde Big Kap om tien voor tien de volgende aankondiging doet: “Coming on stage right now Fat Joe and the entire Terror Squad.” Géén voorprogramma van Ron Artest dus, maar gelijk de hoofdact. Uiteindelijk zijn we daar ook voor gekomen maar curieus is het wel.
Met een entourage van al snel een man of tien begeeft Joe zich op het podium. Producer LV bedient de digitale media-speler, er zijn twee onbenoemde back-up rappers, een grote bodyguard, een handdoek en waterverstrekker, de eerder genoemde Ron Artest en Big Kap en dan nog wat headnodders op het podium te zien. Het echte werk wordt gedaan door Fat Joe die zich in het zweet werkt om het publiek op zijn hand te krijgen. Dit gaat alles behalve gemakkelijk. Het maakt niet uit van welk album hij nummers trekt. Oud werk, nieuw werk en onuitgebracht werk (van Joe’s nieuwe album Me, Myself & I). Nummers eindigen met oorverdovende ‘gunshots’ en een zeer matig tot onhoorbaar applaus. Na 20 minuten moet Joseph het toegeven: “I can’t lie, you motherfuckers are a hard crowd to figure out.” Vervolgens vraagt hij wie bekend is met Fat Joe’s D.I.T.C.-materiaal en komen de snoeiharde drums van Flow Joe de zaal in. Persoonlijk het hoogtepunt van de avond, maar voor een drietal meisjes naast mij geldt dat duidelijk niet. Helaas voor mij flowt Joe niet meer dan één couplet en sta ik niet veel later, net zoals de meisjes daarnet, nogal verveeld te kijken naar de complete uitvoering van What’s Luv? (origineel met Ashanti). Joe’s grootste hit (nummer 7 in de Nederlandse Top 40) kan op heel wat respons rekenen, maar ook hier blijft het pijnlijk stil wanneer het geluid weggedraaid wordt en het publiek het refrein behoort te zingen. Even lijkt het voltallige publiek weer enthousiast te worden wanneer het donkere New York klinkt, maar ook die aangestoken kaars dooft snel. Dan wordt de joker ingezet en inderdaad krijgt Joe de halve zaal met zijn bovenlijf naar achteren met Lean Back. Daarop krijgen we een pull-back met de Lil John remix van de Top 10 hit voor onze kiezen.
Joe’s probleem in Amsterdam is zijn extreem uiteenlopende repetoire en daarbij behorend publiek. De eerste twee (en een halve?) albums van Joey – Cook Coke – Crack zijn puur en onversneden dope voor de kenners terwijl zijn latere albums zich meer en meer op een groter publiek hebben gericht. De lage opkomst is deels natuurlijk te wijten aan de zomervakantie en misschien ook de entreeprijs, maar het grootste struikelblok lijkt het feit dat Don Cartagena de zomer van 2006 kiest voor zijn eerste Europeese tour. Lean Back dateert van twee jaar geleden en What’s Luv? is alweer ruim vier oud. Voor het grote publiek is Fat Joe dus niet meer actueel en daarom ook niet interessant genoeg. Voor diegene die Represent en Jealous One’s Envy als klassiekers beschouwen heeft de Puerto Rican uit de South Bronx qua populariteit er al meerdere jaren flink op ingeboekt.
Het bleek in de Paradiso een onmogelijke taak om beide kampen tevreden te stellen. En al zou je totaal neutraal naar deze show hebben gekeken dan moet je je geërgerd hebben aan de vreselijke braaksel herrie die er uit de speakers kwam. Het is haast onmogelijk dat hier serieus gesoundcheckt is. Het getuigt ook niet van bijster veel respect voor je fans als je niet de instrumentale, maar de vocale versies voor je show gebruikt. Misschien kom je op een groot festival als Splash weg met een onvervalste playback hier en daar maar in de Paradiso staan we letterlijk op je lip te kijken. Ook de toegiften Fuck 50 en zelfs Success en de accapella van Da Enemy (op zijn sokken uitgevoerd) kunnen het niet verhinderen dat ik deze avond liever snel vergeet.
Fixtures:
Hoogtepunt: Flow Joe
Dieptepunt: Geen sfeer
Bier: 2,10 euro
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Merchandise: nee
Fotograferen: ja
Geluid: 4
Bezoekers: circa 350
Showtime: 21.50 uur
Curtains closed: 22.50 uur
Damage: 25,-
Cijfer: 5
