Voormalige House of Pain rapper Everlast, met de lekkere rauwe stem, is al geruime tijd als solo artiest actief. Zijn eerste solo album was een duidelijke stijlbreuk met de House of Pain tijd. Everlast bespeelde de acoustische gitaar en creëerde zo een country/blues achtige hiphop. Veel hiphop fans haakten daarom af, mede doordat Everlast zich niet alleen bediende van rappen maar ook zijn zang talent naar voren bracht. Waar bij het eerste album “Whitey Ford Sings the Blues” Everlast nog iets meer de hiphop sound door liet klinken is “Eat at Whiteys” meer de andere kant opgegaan. In het onlangs gehouden interview verzekerde Everlast HIJS echter dat hij een “B-Boy for life” is en dat we op dit album een goede mix van de twee vorige albums kunnen verwachten.
Het album opent met “Blinded by the sun”. Hier horen we een lekker gitaar melodietje à la “What It’s Like” vergezeld van een lekker ‘boom-clap’ beat. In dit nummer hoor je inderdaad een mix van hiphop en gitaar inclusief wat samples en scratching. Eerlijk gezegd is dit hoe ik Everlast graag hoor en dit belooft dus wat voor de rest van het album.
Broken is een heel erg traag zoetsappig nummer vol cliche’s over Everlast’s gebroken hart. Dit nummer zou ook op een album van Bon Jovi kunnen staan en dat bedoel ik niet als compliment.
De titeltrack heeft een lekkere beat en die brengt Everlast’s mooie stem goed naar voren. Omdat dit nummer iets sneller is, schudt het je weer wakker na het vorige nummer. De nadruk ligt hier zeker niet op de gitaren en mede daardoor heeft dit nummer iets meer de hiphop vibe te pakken.
“Sleeping alone” is weer zo’n track als de opener van het album. Het oninteressante refreintje wordt ondersteund door zware gitaren. De coupletten doen het hem dan ook in deze track. Everlast laat ons horen wat flowen is. Helaas zijn de teksten wederom over verloren liefde en eenzaamheid.
Aangeland bij “The Warning” merk ik dat ik voor het eerst de neiging om met het hoofd te knikken moet onderdrukken. Everlast toont zijn skills door een aparte ‘langgerekte’ flow tentoontespreiden op dit nummer. Dit nummer is een welkome afwisseling na de voorgaande nummers.
“Angel” gaat op de oude voet verder, Everlast gaat hier op zoek naar de perfecte liefde.
“She’s my angel, she’s my lover, she’s my very best friend”. Zo’n vrouw wil iedereen wel, dus ook dit nummer is tekstueel gezien niets bijzonders.
Over “This kind of lonely” kan je kort zijn. Lekker doorspoelen. Het constant terugkerende: “I’m so lonesome I could die” maakt mij uitermate depressief en ook muzikaal is dit verre van bijzonder.
“Soul music” doet mijn negativiteit weer even terugdringen. De beat maakt me spontaan aan het hoofdknikken en dat is iets wat ik graag doe.
“Superman is just a pimp in a cape” is een humoristische line uit “God Wanna”. Het refrein; “God wanna feel my heart, Devil wanna win my Skin” dekt de lading van dit nummer wat door de goede rijms toch boven de middelmaat uit weet te springen.
De titel “Lonely road” doet me het ergste vrezen. Helaas wordt mijn vrees bevestigd, en is dit wederom een nummer over de eenzaamheid van de artiest; hetzelfde geld voor nummer 14 genaamd “Pain”. Zoals je ziet zijn de titels ook niet al te creatief gekozen.
Hoewel het nummer dat nu volgt, “Sad Girl”, lekker klinkt, zijn de rijms amateuristisch. “Ho” rijmen op “Yo” is mijns inziens onder het niveau dat ik van deze legende gewend ben. Desondanks doet het nummer door het mooie refrein en ritme denken aan Everlasts eerste album en dat is een compliment.
De oude Everlast keert terug in “Ticking away”. Deze man kan ‘braggen en boasten’ en hier doet ie dat dan eindelijk! “Cause bad motherfuckers done bit my steez, This game has got biters like dogs got flees”. Aan de hand van de wegtikkende klok (“Ticking Away”) wil Everlast tonen dat hij al langer meespeelt en hij zet de newjacks even op de plaats. Hoewel de beef tussen Everlast en Eminem ‘long gone’ is heb ik toch moeite om de gedachte dat dit gedeeltelijk tegen Eminem gericht is te onderdrukken.
“Two pieces of Drama” komt eigenlijk neer op; ‘Wie z’n billen brandt moet op de blaren zitten’. Door een constant ‘trillend’ zwaar geluid op de achtergrond krijgt de track een mooie donkere uitstraling.
Op de afsluiter getiteld “Maybe” laat Everlast zien dat hij toch nog een sprankje hoop heeft voor de toekomst. “Maybe” komt het nog goed met de liefde en eenzaamheid van Everlast.
De oude House of Pain legende heeft ons dit album zijn diepste gevoelens getoond en zoals je reeds gelezen hebt gaat het niet al te best met Everlast. Ik ben niet vies van muziek over emoties en verdriet maar dit album is mij te neerslachtig en eentonig. Na het horen van de uitschieters “Soul Music” en “Ticking Away”, wordt mijn verlangen naar albums als "Truth Crushed Till Earth Shall Rise Again’ uit de oude House of Pain tijd groot.
Kortom, muzikaal is dit album zeker niet slecht en over het algemeen klinkt het allemaal lekker. Tekstueel gezien is het eentonig en over het algemeen ondermaats. Dit album is heerlijk als achtergrond muziek maar laat het daar ook…
Tracklist:
01. Blinded By The Sun
02. Broken
03. White Trash Beautiful
04. Sleeping Alone
05. The Warning
06. Angel
07. This Kind of Lonely
08. Soul Music
09. God Wanna
10. Lonely Road
11. Sad Girl
12. Ticking Away
13. Pain
14. 2 Pieces of Drama
15. Maybe
Meer info: http://www.everlastmusic.com
